Singer-songwriter: zanger of zangeres die zijn eigen liedjes schrijft en die met eenvoudige begeleiding uitvoert; meestal met akoestische gitaar of piano, zonder overdadige instrumentale aanvullingen. Deze definitie voor singer-songwriter uit het Klein Cultureel Woordenboek van de Popmuziek is door de organisatie van de Grolsch Grote Pijs van Nederland in ieder geval niet gehanteerd. Van de zes genomineerden staan er drie (Ana Criado, Pien Feith en Fuck The Writer) met voltallige band op het podium. En bij bescheiden begeleiding blijft het ook al niet: zo nu en dan verlaten de meegereisde ouders even de zaal en tijdens het optreden van Fuck The Writer grijpt menigeen naar de oordoppen. Niks mis met de muziek overigens, maar waarom speelt deze band niet in de categorie pop/rock? Stipt op tijd wordt de finalemiddag van de GGPNL geopend door het duo Jodymoon uit Maastricht. In de Melkweg hangt een ontspannen huiskamersfeertje, de kaarsjes op het podium maken het plaatje compleet. Onmiddellijk valt de melodieuze samenzang van het duo op. De stem van Digna Janssen doet in het eerste nummer nog wat schel aan, maar de zangeres groeit duidelijk in het optreden. Zo wordt het tweede nummer, I’m Here, gekenmerkt door verrassende melodielijnen en bouwt het duo de spanning op met tekstregels als ‘Twentyfour years, if I only had known…’, die door de herhaling langzaam naar een ontknoping toewerken. Pien Feith zet vervolgens een optreden neer dat dat van haar voorgangers snel doet vergeten. Zangeres Pien Feith, frontvrouw van de gelijknamige band, beschikt over een ijzersterke stem. Nu eens hees en rauw, dan weer zacht en lief. ‘Ik ben al een tijd niet meer zenuwachtig geweest voor optredens, maar nu sta ik hier toch met trillende handen’, zegt Pien na het eerste nummer. ‘Niks van gemerkt’, roept de zaal terug. Haar stem is sterk genoeg om de rest van de band te doen vergeten. Dat de band bij tijden behoorlijk hard rockt maakt de muziek extra spannend, maar gaat de grenzen van het singer-songwriter genre misschien iets te ver te buiten. Ieder optreden duurt twintig minuten, dus de volgende artiest staat alweer klaar. De Amsterdamse Joep Berkenbosch, door presentator Pierre Wind ‘virtuoos’ genoemd, betreedt het podium. En eerlijk is eerlijk: daarmee is geen woord te veel gezegd. Joep plukt en trekt aan de snaren van zijn gitaar en tovert er met zijn slaptechniek de wonderlijkste melodieën uit. Zijn muziek wordt omschreven als acoustifunk, maar voeg daar gerust acoustisoul aan toe. Joep Berkenbosch zet een gedurfd optreden neer door met zijn soulstem variatie aan te brengen binnen het singer-songwriter genre. Twee Venezolaanse gastmuzikanten en een soulzangeres maken het plaatje af. Zangeres Ana Criado staat zoals gezegd met een voltallige band op het podium. Vooral de elektrische contrabas en piano geven haar liedjes warmte. Helaas komt er pas in het derde nummer echt kracht in de muziek. De samenzang met de toetsenist is erg goed, maar dit optreden lijkt Ana Criado nog niet alles te laten zien dat ze in huis heeft. Leine, de Amsterdamse singer-songwriter die als enige act alleen op het podium staat, doet dat vanmiddag wel. Niet alleen de nummers zijn goed, ook de verhalen eromheen doen de toeschouwers zwichten. Leines optreden krijgt er een cabaratesk randje door dat doorloopt in de nummers zelf. ‘Ik weiger naar bruiloften te gaan,’ vertelt Leine bijvoorbeeld. Om vervolgens te zingen: ‘I turn the invitation down with a sigh, because on weddings all I do is cry.’ Met haar sterke stem en hier en daar een grap probeert ze het publiek te overtuigen. ‘Als ik de publieksprijs win geef ik een rondje! Dan is het meteen op.’ Fuck The Writer sluit de finale af met een stevige portie rock. De blonde haren rond het gezicht wapperend lijkt zanger Emil hier goed op zijn plaats, maar later blijkt dat zijn stem beter uit de verf komt in de rustigere nummers waarin hij op cello begeleid wordt. Ook de winnaar van vorig jaar, Lucky Fonz III beklimt dan het podium voor een zestal nummers en een paar grappen. Na wat nummers van zijn nieuwe plaat vertrouwt hij het publiek toe dat zijn leven flink is veranderd na het winnen van de GGPNL. ‘Een jaar geleden was ik gewoon nog een studentje. Nu ben ik een superster met een hit op zak.’ Na het juryberaad worden de prijzen dan eindelijk verdeeld. De muzikantenprijs gaat volkomen terecht naar Jeroen Berkenbosch (juryrapport: ‘hartstikke onwijs en heel goed’), de publieksprijs valt toch een beetje onverwacht in handen van Jodymoon en de enige echte Grote Prijs is voor de Amsterdamse Leine die spontaan in snikken uitbarst. Origineel en ontwapenend, vindt de jury. Dat Leine met de GGPNLbokaal naar huis gaat is dan ook volkomen terecht. Grolsch Grote Prijs van Nederland Gezien: Melkweg, zaterdag 7 december 2007 Recensie: Brechtje Keulen Fotografie: Sander van den Berg