Welcome to the Future (WTTF) maakt dit weekend haar outdoor debuut, maar is zeker geen onbekende in het dancecircuit. Sinds 1993 vinden onder dezelfde naam feesten plaats in onder andere Paradiso en Tivoli. Vandaag, veertien jaar na dato, is WTTF de volgende in het rijtje die de stap naar de buitenlucht maakt. Het ruime aanbod aan zomerfestivals dwingt liefhebbers op een zonnige dag als deze een keuze te maken. Op station Amsterdam Sloterdijk slaat een horde treingangers voor Loveland links af. Mensen naar WTTF slaan de andere weg in. Voor hen is natuurijk recreatiegebied Het Twiske het eindstation.

Na een wandeling langs molens en waterplassen omringd met zonnebakkende dagjesmensen ligt aan het eind vredig aan het water het festivalterrein, volledig geïntegreerd met de omgeving. Na entree blijft het onderweg opgelopen vakantiegevoel bewaard: een regenboog siert de mainstage, tussen het hoofdpodium en het derde podium staat een caravan, inclusief tuintje met door de sterke zon verwelkte rozen. Het vierde podium is tot vakantiehuisje omgebouwd. Kriskras over het veld vind je zitgelegenheden in de vorm van stukken boomstam, hangmatten en banken. Een bordje met daarop Chilldijk wijst de weg naar een achter de bomen verschuilt stuk gras aan het water.

Toch is bij binnenkomst de lucht even gevuld met klaagzangen over de strenge controle aan de ingang. Na een verkennend rondje blijkt ook de politie een graag geziene gast. Strak gestoken in het wit en blauw met fiets aan de hand ben je al geen onopvallende verschijning. Maar de beste vrienden vallen des te meer op wanneer het niet stampvol is. En dat is het niet op deze eerste editie. Het festival is niet uitverkocht. Voor de organisatie wellicht jammer, maar voor de bezoekers is dat bij een eerste kennismaking een plus. Het is precies goed zo. Op alle gemak is het terrein te ontdekken, wat zorgt voor een gemoedelijke sfeer. En nog een bijkomend voordeel: met warm weer raken tenten al snel oververhit en zoekt het merendeel de onoverdekte podia op.

Rond vier uur raakt tot achteraan bij bar de ruimte voor de mainstage vol. Het is daar Paul Kalkbrenner die als eerste de pot met goud aan het einde van de regenboog vindt. Hij heeft een filmcrew meegenomen voor de opnames van een bioscoopfilm waar de Duitse dj een hoofdrol in speelt. Om die reden heeft hij deze middag gekozen voor een live-set, waar hij het publiek meeneemt op een uur durende boottocht, recht op de hoge golven af. Het is sfeervolle, krachtige techno. Uiteindelijk brengt hij het publiek in rustig vaarwater, waar Steve Bug vervolgens verder in dobbert.

Mede-organisator Gert van Veen liet eerder al weten tijdens WTTF de benen uit het lijf te moeten rennen, omdat 'alles fucking te gelijk is'. Daarvan is niets gelogen. Het tijdschema vraagt om rek- en strekoefeningen. Daar zit ook het verschil met dat andere technofestival, Awakenings. Een enkele uitzondering daargelaten, ligt het geluid op WTTF erg dicht bij elkaar. Het festival kent een minder brede programmering met overlappingen tot gevolg. 'Je kent Sandrien toch?' vraagt een bezoeker aan een vriend naast haar. Hij knikt. 'Nou, die ander is Carlos'. Beide Amsterdamse dj's hebben een vaste avond in de Sugarfactory, als duo gaan ze door onder de minder bekende naam Mal Borrowed & Frei Bauwerker op stage 4.

Op hetzelfde tijdstip staat iets verderop een andere Amsterdamse delegatie, Amsterdam 661. Die wint het zowel op muzikaal vlak als in bezoekersaantal van het duo. Sandrien en Carlos hebben een niet aflatende enthousiasme, maar willen graag te veel van alles, waardoor de grote lijn mist. De dansvloer voor het podium van Amsterdam 661 lijkt het trefpunt voor bezoekers uit hoofdstad en omstreken. Het improvisatieteam bestaat uit Kabale und Liebe, Chaptal, Boris Werner, Labey, Lauhaus en met in het midden housevader Gert van Veen. De heren hebben er zichtbaar plezier in en brengen dat gevoel al snel over op het publiek. Ook wanneer Shinedoe op de mainstage wordt aangekondigd als dj die de technovaandel in Nederland hoog houdt, zet in de tent schuin tegenover Detroit techno pionier Derrick May zijn eerste plaat op.

Het is eigenlijk ook onmogelijk om van alles iets mee te pakken. Wie toch een poging waagt, belandt na een paar uur op de chillout dijk voor een rustmoment. Het merendeel pakt het beter aan. Zij hakken de knoop door en kiezen voor een vaste plek. Hierdoor ontstaat de sfeer van een technofeest in je eigen achtertuin. Schoenen en slippers gaan uit, mensen liggen languit op de bank. Een meisje loopt zelfs in haar ondergoed rond, ze blijkt haar kleren kwijt te zijn. Begrijpelijk. Wie zich ergens thuisvoelt, laat al gauw persoonlijke eigendommen rondslingeren. Gelukkig heeft ze even later haar tuinbroek weer gevonden. De muziek past precies bij die setting. Vanaf elk podium zijn wel een keer zomerse typische Ibiza klanken te horen.

Aan het van de dag is de keuze uit dj's het minst moeilijk. Wie zin heeft in een stevige eindrit kiest voor afsluiter Speedy J op stage 2, de supporters van Hollandse underground verzamelen zich rond het vakantiehuisje. Josh Wink op de mainstage draait goede techno, maar heel opwekkend is het niet. Het is van de twee buitenlandse afsluiters vooral dj Karotte die de laatste uurtjes het publiek met een gevarieerde set de aandacht weet vast te houden. Wat Shinedoe vroeger bij Quazar deed, doet ze nu hier: ze danst op het podium. Karotte houdt zijn naam als publieksdj in ere. Maar waar je je ook begeeft, om elf uur is het tijd om te gaan. Want wie klimaatneutraal probeert te leven, is genoodzaakt een uur voor einde richting uitgang te begeven om om half twaalf de laatste pendelbus terug naar Sloterdijk te halen.