Soms drijft theater op muziek, soms is muziek bijna theater. Denk bij dit laatste aan Cocorosie, denk aan The White Stripes, denk aan Gruff Rhys en de Dresden Dolls. Bezoekers van De Parade kunnen kennismaken met het schemergebied waarin theater en muziek in elkaar overlopen. Waar theater en muziek elkaar raken ontstaat misschien wel de mooiste voorstelling. Eén van de in het oog springende voorstellingen dit jaar draagt de naam Noga en komt van de hand van Spinvis. Een belangrijke rol in deze voorstelling is weggelegd voor muziek. Bestaande nummers (De Staat Van Narcose) en speciaal voor deze voorstelling geschreven materiaal zijn zowel zachtjes op de achtergrond als prominent aanwezig. Van banjo tot zingende zaag: Spinvis speelt met een voltallige band. Het decor wordt gedomineerd door een levensgroot opengeslagen boek en een schommel aan lange touwen. Het vertelde verhaal, dat gedeeltelijk eerder is opgenomen en nu wordt afgespeeld, wordt geïllustreerd aan de hand van afbeeldingen die op het boek geprojecteerd worden. Hoewel Spinvis voornamelijk bekend is van zijn verhalende, Nederlandstalige muziek, laat hij vanavond zien ook in het theater uitstekend uit de voeten te kunnen. We zijn toeschouwer van theater met een verhaal, een verhaal dat voortkomt uit de muziek. Het is opvallend hoe de muzikale stijl van Spinvis ook in zijn theater herkenbaar is. Zoals zijn liedjes vaak zacht en lief klinken, en dan toch een scherpe ondertoon of een dosis verborgen humor bevatten, zo heeft ook zijn theater dubbele lagen. Ingetogen vertelt hij, licht verbolgen soms, ironisch of aandoenlijk, en plotseling fluistert hij er een grap of een sneer tussendoor. Mooi aansluitend bij de poëtische stijl van Spinvis stapt plotseling dichter Simon Vinkenoog door een bladzijde van het boek heen het podium op. Hij draagt voor, soms onder muzikale begeleiding: “Een boek weet niet hoe laat het is, in een tekening staat de tijd stil.” Spinvis praat over zijn liefde voor plaatjes van meisjes, vooral de tekeningen op de nogawikkels hebben zijn interesse, maar snijdt hiermee dieperliggende thema’s als liefde, tijd en dood aan. Noga is verrassend goed. Vanaf de eerste hap luchtig en zoet, een beetje kleverig en toch zwaarder dan verwacht. Maar wel erg lekker. In tegenstelling tot Spinvis is bij de voorstelling IETS van de jonge groep Teatro de muziek slechts een illustratie in de kantlijn van het theater. Het gezelschap bestaat uit zes mensen, waarvan er twee zorgen voor muzikale begeleiding op keyboard en gitaar. IETS gaat over twijfel, onzekerheid en verbazing. In noodtempo wordt er een flinke reeks vragen op de toeschouwer afgevuurd, van quasi-filosofisch tot behoorlijk banaal. “Ben ik dan de enige die de humor van Robert Jensen niet begrijpt?” vraagt één van de jongens zich af. Lacherig gemompel gonst rond door het publiek en de groep barst in gezang uit. “Waarom is het leuk om te kijken naar niet al te intelligente mensen die vreemdgaan op een eiland? Waarom heet een hamvraag een hamvraag?” Alle acteurs beschikken over een goede zangstem, maar muzikaal is IETS een stuk minder interessant dan Noga. De muziek dient hier duidelijk een ander doel. IETS begint met theater en gebruikt muziek om de voorstelling een extra laag te geven waar Noga leek uit te gaan van de muziek en het theater gebruikte om de ruimte tussen de liedjes op te vullen. De Parade is nog tot en met zondag 19 augustus in Amsterdam. Noga speelt nog tot en met 9 augustus, en IETS is nog tot en met 11 augustus te bekijken. Noga (Spinvis) en IETS (Toneelgroep Teatro) Gezien: De Parade, vrijdag 3 augustus 2007