Het eerste voorprogramma van de avond hakt er gelijk goed in. De zanger van het Belgische hardcorekwartet Vogue schopt al na het eerste nummer zijn monitor van het podium en lijkt volledig in zichzelf op te gaan. Hij slaat zichzelf herhaaldelijk tegen de grond, alsof hij een tros demonen uit aan het uitdrijven is. Hij spendeert meer tijd op de grond voor het podium dan erop, terwijl het publiek ietwat verschrikt steeds verder van het podium af gaat staan. De muziek van Vogue is kwalitatief goed, maar niet bijzonder origineel, wat mooi gecompenseerd wordt door de spraakmakende energie van de zanger. Tegen het einde van de show probeert hij nog wat subtielere danspasjes uit, maar dan is de zaal al lang overdondert door zijn extreme performance. Het tweede voorprogramma speelt een thuiswedstrijd. Het Amsterdamse The Shining mist de onderhuidse spanning en subtiliteit van haar naamgever en vermaakt de zaal met rechttoe-rechtaan-stoere-mannen-macho-metalcore. De band maakt van haar hart beslist geen begraafplaats voor Indianen en draagt het ene na het andere nummer op aan in de zaal aanwezig zijnde vrienden. Ook worden er wat politieke verwensingen de zaal in geslingerd. Zoals het een echte hardcore band betaamt gaat de microfoon bij de refreinen van de meeste nummers de zaal door. The Shining maakt degelijke muziek en is een goede opwarmer voor wat komen gaat. Bleef het publiek bij de openers nog wat tam, zodra Municipal Waste het podium op stapt breekt de hel los. De eerste noten van het openingsnummer lijken het startschot voor een bestorming van het podium voor een massale stagedive. De band is nog geen halve minuut bezig met spelen of ze moet al weer stoppen, omdat een overenthousiaste stagediver het gitaarsnoer van Ryan Waste uit zijn versterker loopt. Even later stopt de band nog een keer om een klein beetje orde in de chaos te scheppen: “You’re supposed to dive off the stage not on it!”. Municipal Waste’s optreden is een orgie van voorbij vliegende mensen. Crowdsurfers worden moeiteloos van de ene kant van de zaal naar de andere gegooid, de ledematen vliegen je om de oren. Zelfs aan de bar sta je niet veilig: de gehele dansvloer van Bitterzoet veranderd bij de eerste tonen van Municipal Waste in één grote pit en dit zal het gehele optreden zo blijven. De stiltes tussen de nummers door zijn voor de meesten geen reden om op te houden met windmillen, slamdancen en stagediven. Na een dik half uur is het tijd voor een serieuze noot en speelt de band het nummer Fuck George Bush. “We hate our president, he’s an asshole”, verklaart zanger Tony Foresta, onder luid gejuich van de zaal. Het nummer duurt ongeveer 30 seconden en wordt daarom maar liefst drie keer gespeeld, iedere keer beduidend sneller dan de vorige, zodat de laatste uitvoering nog geen tien seconden in beslag neemt. Fuck George Bush is het enige beetje zinnige dat er uit de band komt: de rest van het optreden wordt gevuld met nummers die luisteren naar klinkende titels als Headbanger Face Rip, Beer Pressure en Born To Party. Ruim een uur lang is Bitterzoet getransformeerd tot één grote bewegende mensenmassa. Een geweldig uitzicht voor wie zijn hachje veilig heeft weten te stellen op het balkon, waar het overigens ook dringen is. Het is een grote chaos en dat is ook precies de bedoeling. Municipal Waste’s nieuwste cd heet niet voor niks The Art Of Partying, de band weet van ieder optreden een groots crowdsurffeest te maken. Volgende keer niet vergeten body armour mee te nemen. Gezien: Municipal Waste, The Shining, Vogue Bitterzoet, 13 augustus