De Gashouder baadt in groen licht en buiten is bijna niet te horen dat binnen de trom wordt geslagen. Waar vroeger heel Westerpark de mokerslagen kon horen, is de verbouwing in 2001 niet voor niets geweest. Hoewel de entree van een gemiddeld dance feest vaak de charme heeft van een grensovergang bij Gaza, gaat alles snel en rustig. We passeren links de kluisjes en lopen naar binnen. Zonder twijfel heeft Awakenings één van de meest indrukwekkende producties. Het podium is ingebed in een symmetrisch netwerk van lichten en videoschermen. Deze immense stellage wordt aan weerskanten van het podium geflankeerd door twee bewegende panelen met licht en lasers. De gigantische discobol in het midden is de hele avond de visuele spin in het web.

De nacht start bij Engelsman Nick Rappacioli (twaalfde keer op Awakenings). Nick stond op de eerste editie in de Gasfabriek en is vooral bekend van het meeproduceren van Leftfield’s Rhythm and Steath album en het supporten van hun wereldtournees. Precies, die tournee van de politie bij Paradiso die het volume zachter kwam zetten. Misschien had de politie ook vandaag kunnen komen, maar dan om de schuif open te zetten. Want Rappacioli komt niet uit de verf. Weinig origineels, lauwe percussie en misschien gewoon zelfs te zacht? Een espresso in een koud kopje, tomatensaus zonder knoflook.

Kenny Larkin (zesde keer, USA), surfde de tweede techno-golf op Lake Michigan na grondleggers Atkins, May en Saunderson. Tegenwoordig woonachtig in Los Angeles en bezig zijn tweede carrière als stand-up comedian (!) op te pikken. De eerste was Detroit techno in zijn puurste vorm. Al het warms dat de jaren 70/80 voort had gebracht werd ge-loopt en geplakt boven op een vette kickdrum. Hypnotiserend maar swingend en kakelvers. Larkin kwam voor het eerste naar Awakenings in 1998 en heeft inmiddels albums uitgebracht op (illustere) labels zoals R&S Records, KMS, Peacefrog. Vanavond show nummer 6 en Rappacioli is snel vergeten: gemuteerde freak funk, Lil’ Louis, schurende 909 snares en Rolando’s emo-anthem Knights of the Jaguar. De gashouder komt los van de grond en MC Boelens stem slaat over.

Dave Clarke (ook zesde keer, UK) draait de sleutel in het slot en de bougies vonken tot leven: D-shake – Yaaah galmt door de gashouder. Come on! Clarke, Techno-Mastodont die geen introductie meer behoeft. Kolommen zijn volgeschreven over deze elektronische omnivoor. Over zijn hiphoptechniek, grillige sets en leven op de grens van electro en techno. Clarke zelf denkt met het meeste plezier terug aan zijn debuut in de Gashouder:‘de ambiance is op zichzelf al adembenemend, laat staan er draaien’. Ging het twee jaar geleden bij de heropening van de gashouder nog helemaal fout (plat en psychotisch), vanavond valt alles op zijn plaats. Een geoliede muscle-car, 4 liter en veels te veel paardenkrachten. Hij voert het juiste tempo, hanteert fabelachtige timing en is knetter-knetter strak. Een 3D voorstelling van gierende synths, rave, acid en gemene booty-mashups. Clarke ziet de bocht komen, drukt het gaspedaal vol in, stuurt in en stuurt tegen….[rook van de wielen] p-o-w-e-r-s-l-i-d-e! Monumentale set.

Voordat het audio-streaming-geweld van Vrijzinnig Protestantse Radio Omroep losbrak, zagen weinig awakenings-sets het daglicht omdat de DAT collectie van R. Veenboer zo dicht zit als een Zwitserse bank. Eén van de weinige naar buiten gesmokkelde goederen is een set van Billy Nasty uit ’98. Rauw, schurend en snel. Deze Brit stond maar liefst 4 keer op in de gashouder in de eerste 2 jaar. Daarna nooit meer en dus werd deze set een wormhole naar de vroege jaren van Awakenings. Vanavond na bijna tien jaar is Nasty weer terug (vijfde keer). En het lijkt een immense klus om de troepen te motiveren na het bommentapijt van de DC-52. Nasty klaart de klus door een tikkel harder te draaien dan zijn voorganger én rauw, schurend en snel. Het eerste uur is nog goed te behapstukken (we horen o.a. klassiekers als House of God en The Bells) maar de inspiratie verdwijnt in het tweede gedeelte van zijn set.

Remy Unger (zeventiende keer, Den Haag) heeft alle clubs van de wereld gezien. Eén van de grote drie van de Nederlandse House [Samen met Dimitri (opende vanavond, zesde keer) en Marcello]. Was jarenlang de onbetwiste mixer van NL. Geen flyer in de eerste helft van de jaren ‘90 zonder Remy. In het bijna vergeten tech-house genre kon Remy platen onzichtbaar mixen en letterlijk grenzen later vervagen en dansvloeren opblazen.

Maar vandaag is er tijdens de laatste uurtjes weinig ruimte voor subtiliteit. Maar met subtiliteit heb je in de gashouder na vijven kans op morrende meutes. Dansen kreng! Remy verwierf eeuwige roem door in 2000 op Awakenings een legendarische afsluitende set te draaien voordat het Westergas-terrein twee jaar op de schop ging. Vanavond mag hij het overdoen. Een restje van groovende baslijnen worden door een lawine van stoomwalsen zo plat als een dubbeltje gemaakt. Strak gemixt, dat wel.

Beluister de sets die 3VOOR12 tijdens de jubileumeditie opname en beluister ook de zeven uur radio die 3FM maakte vanuit de gashouder