Je belt een frisse nieuwe band uit Nederland voor de rubriek Hollandse Nieuwe en komt er meteen achter dat de halve band een Brits, Iers of Deens paspoort heeft. Het overkomt 3VOOR12 steeds vaker. The Stutters bleken Brits/Deens, Pony Pack Brits en ook de leden van Bent Moustache hebben de roots in het Verenigd Koninkrijk. Maakte de grote verhuizing uit het vaderland ooit deel uit van een masterplan om de wereld als muzikant te veroveren, of doen bands het simpelweg omdat het kan in het nieuwe Europa? Zijn de kansen beter en wat ga je van thuis missen? 3VOOR12 belt met enkele Britten in Nederland.

Jane van Pony Pack kwam in 1999 uit Edinburgh: “Ik wilde er niet meer wonen omdat het te klein was. Amsterdam klonk heel opwindend en ik geloofde dat ik daar wel werk zou vinden. Nu woon ik in Amsterdam en werk als ontwerper, maar muziek blijft het belangrijkste. Het is niet zo dat we dachten dat het makkelijker was om vanuit Nederland in eigen land door te breken.”

Toch heeft Amsterdam voordelen, zegt Jane. “Alle bands zijn aardig en er is een echte scene. In Edinburgh is iedereen snobby en steunt niemand elkaar. Maar het grootse voordeel is dat Nederland een prima uitvalsbasis is voor de rest van Europa. Toertjes naar de buurlanden zijn zo opgezet. Vanuit Engeland moet je eerst over de zee heen. Het nadeel? Mijn taalachterstand, hahaha.” 

Jack Stafford woont inmiddels ook zo’n vijf jaar in Nederland en maakte op Nederlandse bodem twee albums als The Jack Stafford Foundation in eigen beheer. Sinds zijn vertrek uit Cambridge is hij de Nederlandse taal nog niet machtig geworden: “Ik kan een broodje en een biertje bestellen. Meer niet.” Hij verliet Engeland om makkelijker aan werk te komen. Inmiddels heeft Stafford een kledingwinkel in Amsterdam en gaat het goed met de band: “We spelen geregeld door heel Europa.” En dus zou het wel eens een voordeel kunnen zijn dat de Brit vanuit Nederland opereert: “Nee, overal heb je dezelfde scene. Amsterdam voelt ook nog eens behoorlijk Brits. Het is alleen een stuk relaxter. In Engeland is het uiteindelijk toch moeilijker om aan de bak te komen, of je nu Nederlands of Brits bent. Je moet gewoon heel veel in je carrière investeren.”

Techno-dj en 3VOOR12/WHITENOISE-dj Dave Clarke spreekt eigenlijk helemaal geen Nederlands: “Ooit zal ik het leren.” Voor de Brit is zijn huis in Amsterdam een lekker toevluchtsoord. Maar hij mist de Britse humor, vooral de ironie. Hij gaat geregeld terug naar zijn vaste verblijfadres onder Londen. “Het is nooit een carrièremove geweest om naar Amsterdam te komen. Toevallig gebeuren hier goede dingen die in Engeland niet mogelijk zijn en daar gebeuren zaken die hier niet hadden hunnen gebeuren. Mijn Britse vrienden vinden het goed voor mij dat ik in Amsterdam woon. Wat mijn fans er van vinden? Ik heb het ze nooit gevraagd.”

Binnenkort verschijnt het debuut van The Bent Moustache uit Krommenie. Ajay Saggar woont al sinds 1991 in Nederland. Ooit geboren in Kenia maar opgegroeid in Manchester omarmde hij de kraakscene hier die hij dankzij tourtjes leerde kennen. Toen hij het Engeland van Thatcher zat was en er een plek kwam in een fors kraakpand in Wormer, waagde hij de sprong: “Manchester was opwindend. Ik zat in een oefenruimte tussen Oasis en Erasure in. Maar in Nederland is veel meer energie en vrijheid. De sociale interactie is hier ook veel groter.”

Saggar spreekt Nederlands, maar ‘sommige gesprekken zijn nu eenmaal eenvoudiger in het Engels te voeren’. “In de muziekindustrie speelt afkomst geen enkele rol. Mensen in Amerika of Engeland hebben hooguit iets sceptisch als je vertelt als je uit Nederland komt: het zal wel slecht zijn. Daar staat tegenover dat ze uiteindelijk dubbel gechoqueerd zijn: wow, wat een goede band. Komen die uit Holland?” En dus denkt Saggar nooit over terugkeren naar Engeland: “Het enige dat ik mis is de hele flow van goede en slechte bands, zoals die in Engeland is. Daarnaast mis ik natuurlijk Man United.”     

Iemand die echt aan Nederland verknocht raakte is Felix Maginn van Moke. De geboren Ier kwam in Amsterdam via een kort verblijf in London: “Ik was met mijn eerste bandje naar Londen verhuisd. Binnen twee weken bleek dat de vriendin van de zanger zwanger was. Schande, want hij was zwaar katholiek. Hij is toen met zijn twee broertjes teruggegaan naar Ierland en ik bleef alleen in Londen achter.” Maginn woonde in een kraakpand maar toen dat lastiger werd, koos hij in 1992 voor Amsterdam. “Binnen twee weken was mijn geld op in Amsterdam. Ik ging in de havens werken en al gauw had ik een bankrekening en een sofi-nummer in Nederland.”

Vijftien jaar later is er weinig dat hij mist: “Londen is heel duur en in Ierland leeft iedereen in de kroeg. Ik heb dan ook nooit spijt gehad. Soms denk ik dat ik terug wil, maar dat gevoel is na dertig seconden alweer weg. Als ik vijf dagen in Ierland zit, word ik helemaal gek.” Dat het eenvoudiger is een carrière buiten Engeland te starten, denkt Maginn niet: “Het is natuurlijk wel een voordeel dat ik Engelstalig ben. Maar het is juist moeilijk: Nederlandse bands worden in het buitenland totaal niet serieus genomen en dat is jammer.”