20 t/m 23 september Robodock festival NDSM werf ' Tussen de nummers door werd de gitaar opnieuw gestemd, tot grote teleurstelling van de ongeveer vijftig toeschouwers.' Woensdag tot en met zaterdag was het weer tijd voor het jaarlijkse Robodock festival.'Mad Max meets Fellini', kopte de Amsterdam Weekly. 'Sprookjeswereld van robots en machines', concludeerde de Volkskrant, het was tijd voor een verkenning: Dat Robodock al lang geen krakersfestival meer genoemd kan worden, moge duidelijk zijn. Behalve een klein kraampje wat' save the world' propaganda aan de man sleet af en toe een verdwaalde dread die op het terrein ronddwaalde,was het toch voornamelijk cultureel hip Amsterdam wat de bezoekerstoon sloeg. De prijs van een wijntje was sneller gestegen dan die van een olievat sinds de oliecrisis van 1973,maar dat mocht de pret niet drukken. Was er veel te beleven dan? Absoluut! Het decor was fantastisch verzorgd en het uiterlijk van de robots had dit jaar een hoge 'cute' factor. De mensen die in hun kindertijd nooit met technisch lego hadden gespeeld hadden al bij de binnenkomst een probleem, aangezien de ingangspoort bestond uit een enorm raamwerk van bewegende tandwielen en plateaus. Geen tijd om er in te blijven ronddraaien aangezien de optredens in en rap tempo elkaar opvolgde.Een selectie van de vrijdagavond: Materia Prima Dit illustere gezelschap bestaande uit en zeven (bijna) naakte mannen en vrouwen bracht de premiere van hun show 'Insomnia' ten tonele. De zanger en tevens tapdanser ( leuke combi) zette een stevige tenor stem op die de hele werf doorgalmde.De zes overige leden lagen in ziekenhuisbedden, hun hoofden dichtgetaped met verband. Plots zong de muziek aan en probeerden zij met wilde gebaren het verband er af te scheuren, met een snelheid alsof ze net uit de schoonheidskliniek van Connie Breukhoven ontslagen waren. De matrassen werden van de bedden gehaald en in het publiek gegooid. Daarna werd het tijd voor een rituele dans met een veel vuur en kettingen. Je snapt het al, in plaats van op verhaal of muziek lag de nadruk bij Materia Prima op de visuele impressie. De bezoekers die geen matras tegen het hoofd aan hadden gekregen vonden het dan ook een geslaagd optreden. Suicidal birds Zelfs in een bezetting van twee vogeltjes maakten ze nog meer kabaal dan alle Robomachines in het kwadraat. Het optreden werd omringd met geruchten; 'zijn het geliefden of waren ze vroeger en stelletje? Hadden ze niet geclaimd zus en zus te zijn? Een mysterius fenomeen... De versterkers waren zo hard gezet dat de bh-loze tietjes van de zangeres/schreeuweres vrolijk op de riffs meedeinden. Tussen de nummers door werd de gitaar opnieuw gestemd,tot grote teleurstelling van de ongeveer vijftig toeschouwers,die toch liever een vals gedreun prefereerden. De set werd er snel doorheen gespeeld met 'I wanna be your Bird' van the Stooges als toetje. J' m' en fous Deze anarchistische band uit Zwitserland (vertaald I don't give a fuck) bewees dat een postpunk-sound met ingenieus vierkwarts-drumwerk en hoekige gitaarriedeltjes niet voor iedereen is weggelegd. Laten we stellen dat het voor deze band zover weggelegd was, dat ze het waarschijnlijk nooit zouden kunnen vinden. De zanger gebruikte zijn strot meer voor het draaien van een mooie rochel om vervolgens op het podium te spugen,dan om een gouden keeltje te produceren. Dit was nog niet eens het ergste,nee, dat was dat de helft van de klodders an zijn mondhoek bleven bungelen en in zijn nek en op zijn blouse gleden. Rock & Roll? Eerder medelijden met de schoonmakers. Mala Vita De absolute knaller van de vrijdagavond was de band Mala Vita die de bezoekers de beentjes los liet gooien. Wat deze Randstadse band met een jaren 50 jamaican sound precies op een robotfestival doet,was niet helemaal duidelijk. Geslaagd was het zeker.De aanstekelijke ska-reggae mix met voornamelijk Italiaanse teksten ging er bij iedereen als Bertolli. Het accordeon en de trompet soleerden er op los,tot groot vermaak van het publiek. Zelfs de meest verstokte goth kon niet anders dan een beetje mee-slowdiven op het rappe ritme. De maat was strak en het plezier groot. De zanger charmant en Robomeisjes verliefd. Helaas was buiten een doodsaaie afsluiter, genaamd Ez3kiel, geen muziek meer te beleven. De (financiele) nadruk lag dit jaar vooral op het importeren van de Russische dansgroep Derevo. Leuk voor de mensen die zich graag lieten verrassen. Minder voor de mensen die leuke bands willen ontdekken. Volgend jaar toch maar Kraftwerk halen?