Drie weken voor het London Calling festival is er geen kaart meer te koop. De 500 passe partouts vlogen de deur uit. Maar ook de losse kaarten voor de afzonderlijke dagen waren in een mum van tijd op. En ditmaal is het niet zo dat het merendeel is verkocht aan Britten die voor een prikkie naar de hoofdstad komen om twee dagen naar bands te kijken waar zij in eigen land heel wat meer voor moeten betalen. En ook niet omdat er een grote publiekstrekker bovenaan de poster prijkt, zoals bij die London Calling editie met The Darkness. Nee, ditmaal hebben de mensen gewoon vroegtijdig hun kaartjes gekocht. Organisator Ben Kamsma: “Men wil gewoon zeker zijn dat ze er niet naast grijpen.”
En nu het festival staat als een huis, is het tijd voor Kamsma om de puntjes op de I te zetten: “Ik ga de dansavond aanscherpen. Je wilt toch twee volwaardige avonden neerzetten. Op vrijdag heb ik Dj Metronomy geboekt. Die draait in het verlengde van Klaxons.” En zo heeft Kamsma nog wel enkele gedachten over zijn festival: “Ik wil geen packages -kaarten inclusief hotelovernachtingen- voor Britten aanbieden. Het moet juist een festival voor Nederlanders blijven.” En ook van een zusterfestival tijdens Eurosonic in Groningen ziet hij definitief af. “Ik wil wel iets heel groots: een openluchtding. De tijd is rijp voor zoiets, met de cd-verkopen van Britse bandjes en The Kooks die hier zelfs in de Top 10 staan… .”
Over het programma van deze London Calling is Kamsma meer dan tevreden: “We hebben alle lagen: grote bands, middelgote bands en de onderkant. Dat is altijd goed. The Rifles en The Young Knives zijn heel leuk. En Jamie-T is mijn favoriet. Bij de Klaxons denk ik: eerst zien, dan geloven. Maar ik ben heel blij.” Blij, ondanks een paar bands die niet op deze editie staan. “The Fratellis wilden per se in De Melkweg spelen en The Horrors en The View waren met plaatopnames bezig. Het is niet zo dat je elke band krijgt die je wilt hebben.” Kamsma deelt de muziekindustrie rond zijn festival graag op in twee groepen: de ‘believers’ en de ‘non-believers’. “Sommige Britse managers geloven in het idee van London Calling en sturen hun bands meteen naar Amsterdam, anderen niet. Maar dat worden er steeds minder.”
De grootste verandering die Kamsma de laatste tijd meemaakte is dat het publiek een grote rol is gaan spelen: “Vroeger bepaalde de platenmaatschappij wie op het festival speelde. Dat werd dan afgestemd met de release van een album. Tegenwoordig bepaalt het publiek wie er speelt. De macht van de liefhebber is groot.”
Klaxons is inmiddels een flinke hype in Engeland en dus stijgt de prijs van hun optredens. Maar op London Calling spelen de acidhouse rockers nog voor een prikkie. “Ik was er vroeg bij en heb ze negen maanden geleden al geboekt. Ze wilden al eerder komen spelen, maar ik heb het gerekt tot deze editie.” En dus weet Kamsma ook al wat er volgend jaar op London Calling staat. “The View, dat moet gewoon!”
15 jaar London Calling op 24 en 25 november in Paradiso, Amsterdam
En nu het festival staat als een huis, is het tijd voor Kamsma om de puntjes op de I te zetten: “Ik ga de dansavond aanscherpen. Je wilt toch twee volwaardige avonden neerzetten. Op vrijdag heb ik Dj Metronomy geboekt. Die draait in het verlengde van Klaxons.” En zo heeft Kamsma nog wel enkele gedachten over zijn festival: “Ik wil geen packages -kaarten inclusief hotelovernachtingen- voor Britten aanbieden. Het moet juist een festival voor Nederlanders blijven.” En ook van een zusterfestival tijdens Eurosonic in Groningen ziet hij definitief af. “Ik wil wel iets heel groots: een openluchtding. De tijd is rijp voor zoiets, met de cd-verkopen van Britse bandjes en The Kooks die hier zelfs in de Top 10 staan… .”
Over het programma van deze London Calling is Kamsma meer dan tevreden: “We hebben alle lagen: grote bands, middelgote bands en de onderkant. Dat is altijd goed. The Rifles en The Young Knives zijn heel leuk. En Jamie-T is mijn favoriet. Bij de Klaxons denk ik: eerst zien, dan geloven. Maar ik ben heel blij.” Blij, ondanks een paar bands die niet op deze editie staan. “The Fratellis wilden per se in De Melkweg spelen en The Horrors en The View waren met plaatopnames bezig. Het is niet zo dat je elke band krijgt die je wilt hebben.” Kamsma deelt de muziekindustrie rond zijn festival graag op in twee groepen: de ‘believers’ en de ‘non-believers’. “Sommige Britse managers geloven in het idee van London Calling en sturen hun bands meteen naar Amsterdam, anderen niet. Maar dat worden er steeds minder.”
De grootste verandering die Kamsma de laatste tijd meemaakte is dat het publiek een grote rol is gaan spelen: “Vroeger bepaalde de platenmaatschappij wie op het festival speelde. Dat werd dan afgestemd met de release van een album. Tegenwoordig bepaalt het publiek wie er speelt. De macht van de liefhebber is groot.”
Klaxons is inmiddels een flinke hype in Engeland en dus stijgt de prijs van hun optredens. Maar op London Calling spelen de acidhouse rockers nog voor een prikkie. “Ik was er vroeg bij en heb ze negen maanden geleden al geboekt. Ze wilden al eerder komen spelen, maar ik heb het gerekt tot deze editie.” En dus weet Kamsma ook al wat er volgend jaar op London Calling staat. “The View, dat moet gewoon!”
15 jaar London Calling op 24 en 25 november in Paradiso, Amsterdam