De Popprijs Amsterdam is binnen de hoofdstedelijke muziekscene een gerenommeerd instituut. De Popprijs, georganiseerd door stichting GRAP, vond dit jaar afgelopen zaterdag voor de 11de keer plaats en geniet onder bands een status als belangrijk instrument om gezien en gehoord te worden, getuige de meer dan honderd aanmeldingen voor deze editie. Maar ondertussen moet het ook de organisatoren van de Popprijs opgevallen zijn dat het concept ‘bandjeswedstrijd’ niet meer exclusief is. De afgelopen jaren is er een ware hausse ontstaan van wedstrijden voor bandjes en niet te vergeten singer/songwriters, electro muziek en alles wat urban genoemd wordt. Deze overkill aan bandjeswedstrijden kan moeilijk ontkend worden: alleen deze maand al presenteerden de Winston Popprijs, de Rob Acda Award (in Haarlem) en de Grote prijs van PY (van studentenvereniging SSRA) hun beste, meest veelbelovende nieuwe band aan het toegestroomde publiek. En dan vergeten we voor het gemak nog even de interessante interland die De Popgrond heet, waar de winnaars van de Grote Prijs van Nederland en Humo’s Rock Rally van België om de eer hebben gestreden de ‘beste band van de Lage Landen’ genoemd te mogen worden. Het is geen toeval meer dat in deze finale van de Popprijs de winnaar van een van die andere wedstrijden in de Melkweg stond. De energieke live band KarmaKonga had al de Winston Popprijs in haar zak en had zowaar een goede kans deze avond met haar funky gebrachte reggae een tweede keer in de kijker gezet te worden als ‘beste band van Amsterdam’. KarmaKonga kan met recht de meest gestroomlijnde band van de avond genoemd worden. Ze wisten zonder omhaal de goed gevulde zaal mee te krijgen met hun aanstekelijke muziek en straalde een dosis gezonde energie uit. Dat ze de Popprijs niet gewonnen hebben doet niets af aan de kwaliteit van de band en de professionaliteit van de verschillende bandleden. In de meeste bandwedstrijden richt een jury van ‘muziekkenners’ zich op de techniek en podiumpresentatie van de bands, omdat dat de basis is van een goede performance. Waarin de Popprijs zich enigszins van de andere genoemde bandwedstrijden onderscheidt is de nadruk op de originaliteit van de muziek en de toekomstverwachting voor de band. In dat licht bezien had KarmaKoma te weinig originaliteit en maakte de driemansfomatie The Furies juist een goede kans. De interessante en uitdagende mix van hard-rock en postpunk, aangevuld met Zappa-eske details van The Furies is zeker origineel. Ook vanwege de stevige, aan Nina Hagen refererende, operazang van de frontvrouw. Dat zij het niet geworden zijn komt waarschijnlijk doordat de band als duidelijk project van de zangeres nog geen eenheid uitstraalde. Cough This zwakke punt was de onduidelijke richting van hun muziek. Met citaten uit de rockhistorie van vooral de jaren zestig en zeventig behoren ze ook niet tot het genre van de hippe bandjes die hun ruif nu toch vooral uit de jaren tachtig halen. Toch hebben ze op kwaliteit en podiumpresentatie zeker punten gescoord dankzei de goede zang en van onverwachte capriolen door de aan Devendra Banhart gelijkende zanger. Was de Popprijs een publieksprijs geweest, dan hadden de bands Airbag en Board of Directors een nek-aan-nek race gestreden. Maar voor Airbag was er niet veel hoop verkozen te worden tot de winnaar van deze avond, ondanks de aanstekelijke nummers en het behoorlijke spel. Ze bleven nog iets teveel trouw aan de clichématige punkpop van de jaren negentig. Board of Directors mag zich evenwel het bitterzoete genoegen laten smaken de fictieve troostprijs voor publiekslieveling te hebben gekregen na een juich test van de enthousiaste presentator. Het is deze innemende band ook gegeven.Veelal starend naar de grond speelden ze enkele mooie, helder gecomponeerde nummers, die ondanks het up-tempo ritme iets buitengewoon melancholieks hadden. Helaas werd de set wat rommelig gespeeld en miste er iets van overtuiging en eigenzinnigheid en werd de muziek wat richtingloos. Het was uiteindelijk de electro-pop-punk band Matik die met de eer mocht strijken. Ondanks enkele weeffoutjes en de soms wat schriele zang van de frontman (was het een verkoudheid?) had deze band bij alle criteria dikke plussen en daarom de terechte winnaar van deze editie van de Popprijs Amsterdam. Een groot pluspunt was ook de doorlopende show die de vier mannen gaven: zonder rustpauze en met zichtbaar speelplezier werd het ene na het andere donker-dansbare nummer met haast achteloze bravoure uit de mauw geschud. En wat betreft de power van hun muziek doen ze niet onder voor hun grote referentiepunten als Soulwax en LCD Soundsystem en weten ze met een toefje aan new wave en punk zowaar een herkenbaar, eigen geluid te creëren. Matik heeft enkele ruwe diamanten in haar bezit en weet dondersgoed wat ‘podiumpresentatie’ betekent. Het is een band om in de gaten te houden.