Bevrijdingspop pakt dit jaar zoals gebruikelijk uit met een brede programmering. Er is voor elk wat wils: rock, patat, metal, shoarma, hiphop, ballonnen, funk en bier. Programmeur Daan van Rijsbergen heeft zich met medewerking van Willem Venema, oprichter van boekingskantoor en concertpromotor The Alternative gepoogd het programma af te stemmen op het profiel van de gemiddelde bezoeker van bevrijdingspop. Maar bestaat er zoiets als de gemiddelde bevrijdingspopganger? Kijk om je heen en je zult hier op het festivalterrein ogenblikkelijk toegeven dat je zelden op een festival zo'n gemêleerd gezelschap zult aantreffen. Is het dan lastig om het iedereen naar de zin te maken? Welnee, een cocktail van muziek, drank en mooi weer en iedereen vermaakt zich uitstekend. Met de rug naar het podium alwaar de Funkabilities, de kersverse winnaar van de Rob Acda Award, spelen, staat een ietwat gezet urban-typje op kauwgom te kauwen. Ze draagt een gouden kettinkje met een condoom eraan. De Funkabilities zeggen haar kennelijk niets. Toch brengen zij heerlijke funky hiphop in de lijn van Michael Franti's Spearhead. Retestrak is het allemaal nog niet, maar als relaxte festivalopener zo in het zonnetje tonen ze een prima dosis brutaliteit. We zien deze lokale helden ooit nog wel terug. Net als Bjørn Berge. Hij overtuigde hier twee jaar geleden al en verwierf daarmee een retourticket Haarlem. De stoere Noor verdenk ik er van dat hij direct aan zijn gitaarsnaren begint te kauwen zodra hij honger krijgt. Hoe dan ook, hij weet andermaal te overdonderen. Voor de liefhebbers van grofkorrelige, rauwe bluesrock die niet terugdeinst voor een paar pittige gitaarsolo's is dit een must voor het oor. De Hells Angels hebben het optreden in ieder geval gemist, al zullen zij zich op hun eigen stukje festivalterrein ook uitstekend hebben vermaakt met bier en motoren. Voor het hoofdpodium worden de mobieltjes massaal boven het publiek geheven. Bart van de Weijde, de altijd sympathieke en goedgemutste zanger van Racoon zingt het beltegoed vol met het volledig uitgekauwde 'Every day I love you more'. De gitarist trekt voortdurend een grimas alsof hij de toch redelijk eenvoudige noten uit het puntje van zijn tenen moet toveren. Al met al een mooi contrast met snarenwonder Bjørn Berge. Voor de betere kwaliteitsmuziek is men vandaag toch aangewezen op het Dreefpodium. Daar speelt bijvoorbeeld het Canadese Elliott Brood. De heren vormen met een onheilspellende sound toch een welkome variant op de countryrock. De banjo, slidegitaar en 'kofferdrums' zwepen het boeltje flink op. Je waant je als het ware op een ranch tussen de prairypaarden. Yeehaaa! Het publiek geniet en zelfs enkele 'nu-hippies' gaan los. Daarna probeer ik me snel een weg te banen richting het hoofdpodium, maar bots tegen een jongen met rood doorlopen drankogen die staat te bellen. Hij gaat gekleed in een witte driekwartsbroek en roze polo: 'Ik sta voor Broodje Beenham en steek nu mijn mobiel omhoog!!' Kennelijk heeft hij minder belangstelling voor het optreden van New Model Army. Of hij is er gewoon niet helemaal op gekleed. Dat kan natuurlijk ook. De hondstrouwe schare crusties van New Model Army staan natuurlijk wel vooraan, maar zien een trieste karikatuur aan het werk. Is dit nou die band die ooit Margareth Tatcher de stuipen op het lijf wist te jagen met hun anarchistische teksten? In ieder geval hebben ze in de Archie Bronson Outfit geen waardige opvolger gevonden. Deze band laat een wel heel ongeïnspireerde indruk achter en mist elke vorm van opwinding. De jongen naast mij heeft dat ook door en geniet op zijn manier. Door het draaien van een stevige joint. Ondertussen wordt het op het festivalterrein voller en vooral steeds heter. Het zonnetje brandt er genadeloos op los. Sodemieters. Een paar ijsklontjes waren nu toch wel een welkome verfrissing geweest. Geen Lange Frans te zien, dus doen we het met de lange-halen-gauw-thuis-naar-de-garage rock 'n roll van ET Explore me. Misschien wel het leukste bandje van de dag. Het cliché dat Haarlem een veel te nette, brave stad is dat onmogelijk smerige, vuige gitaarmuziek kán opleveren, mag de klikobak in. Goeie genade. Het piept, het scheurt, het kraakt, het klopt. Heerlijk! Over kraken gesproken. De aanstekelijke dancetracks die voortdurend van kleur (hiphop, soul, funk, R&B) verschieten, zorgen ervoor dat het populaire Kraak en Smaak de ultieme afsluiter vormt van deze Bevrijdingspop. Punkers, skaters, Hells angels, goths en ouders met kleine kinderen. Je kan afwijken in uiterlijk, (muzikale) opvattingen en gedrag. Vrijheid maak je met elkaar en zeker hier op Bevrijdingspop te Haarlem.