Een heel bijzondere avond in Vlaams Cultureel Centrum De Brakke Grond op maandag de eerste mei. Normaal gesproken vindt in dit theater op iedere eerste maandag van de maand een bandjesavond plaats, de Popgrond. Elke keer presenteren zich hier de nieuwste Belgische bands aan een publiek dat voornamelijk bestaat uit mensen die ‘iets doen’ in de ‘popmuziekbiz’, getuige de lange gastenlijst. Dit is het concept. Twee finalisten van de Grote Prijs van Nederland nemen het op tegen twee finalisten van haar Belgische tegenhanger: de Humo’s Rockrally. Een jury van twee B.N.’ers en twee B.B.’ers beslissen, met een beetje hulp van het publiek, welke band ze het beste vinden en deze mag als prijs een liedje bijdragen aan de nieuwste promo cd van de Brakke Grond. Nederlanders hebben al sinds dEUS last van een soort minderwaardigheidscomplex ten opzichte van België. Als het op een vergelijking aankomt tussen beide landen wat popmuziek betreft, zal iedereen schouderophalend toegeven dat Belgische bands ‘nou eenmaal veel beter zijn dan de Nederlandse’ en niemand zal het omgekeerde (durven?) beweren. Dit standpunt is al bijna net zo’n cliché geworden als het stereotype van de ‘domme Belg’, dus is de tijd inmiddels wel rijp om het te testen, door het beste wat beide landen te bieden hebben letterlijk tegenover elkaar te zetten en de experts te laten beoordelen. Vanavond is dus het moment om proefondervindelijk te ondervinden: zijn die Belgen nou echt zoveel beter? De dappere finalisten van de Grote Prijs van Nederland die de strijd met de Belgen aan zullen gaan zijn We vs Death en Silence is Sexy. Hun Belgische tegenstanders die hun titel ‘Nou eenmaal beter dan Nederlandse bands’ moeten verdedigen zijn The Blackbox Revelation en The Hickey Underworld. De experts die zich gaan buigen over het Nederland/België vraagstuk zijn niemand minder dan Roald van Oosten (Ceasar), Stacey Rookhuizen (Stacey Records), Bent van Looy (Das Pop) en Kurt Overbergh (artistiek directeur Ancienne Belgique). De presentatie is in handen van Erik Corton. Hoe brengen de deelnemers het er vanaf? De instrumentale postrock plus trompet van We vs Death is mooi om naar te luisteren, maar minder interessant om naar te kijken. Visueel is er weinig houvast door het ontbreken van een centrale frontman, en het voortdurende shoegazen maakt de communicatie tussen publiek en band er ook niet beter op. Muzikaal staan ze wel sterk, tenminste, voor zolang het duurt. Want zoals jurylid Stacey Rookhuizen achteraf oordeelt: langer dan 20 minuten naar de klanklandschappen van We vs Death luisteren zou snel gaan vervelen. Silence is Sexy mag zich de trotse winnaar noemen van de Grote Prijs van Nederland. Op het eerste gezicht ogen ze als de zoveelste Interpol kloon. Maar waar andere Interpol klonen goed weg komen met de gelijkenis, heeft Silence is Sexy te weinig een eigen gezicht om echt te verrassen. Sommige mensen uit het publiek die ze al eerder hebben zien optreden vermelden mij dat dit optreden matiger is dat ze gewend zijn van het viertal. Maar de presentatie is wel beter dan We vs Death. Broeierig kijkt zanger Hendrik Jan de Wolff het publiek in en de bassist en gitarist aan zijn weerszijden verliezen zich uitgelaten in hun eigen spel. Volgens jurylid Kurt Overbergh is het publiek minder enthousiast… Speciaal voor de winnaars van de Humo’s Rockrally The Hickey Underworld lijkt de geluidsman de volumeknop vol open te hebben gezet. Deze band slaat vanaf het eerste nummer het publiek meteen knock out met letterlijk oorverdovende punkrock. Wat een zeer goede eigenschap is als je van punkrock houdt. Behalve wanneer je de rest van het optreden niet meer kan volgen omdat die eerste kaakslag je half bewusteloos en volledig doof tegen de grond heeft geslagen. Van opbouw hebben deze Humo redacteurs nooit gehoord en ook de uitspraak ‘overdaad schaadt’ komt niet voor in hun spreekwoordenboek. Misschien zijn de Belgen meer gewend dan de Nederlanders, want vooral de Belgische helft van de jury is lyrisch over The Hickey Underworld. Maar het meest verrassende optreden komt van The Blackbox Revelation. Twee tieners betreden schuchter het podium als drummer en gitarist, maar klinken allerminst als een schoolband. Moeiteloos en virtuoos verweven ze rythm&blues en rock&roll op precies de juiste overtuigend vieze manier in de beste ‘Iggy & Stooges’ traditie. Ze hebben nog geen plaat, platenmaatschappij of label en ook nog geen rock&roll maniertjes en het zou leuk zijn als ze nog lang hun onschuldige uitstraling zouden kunnen behouden. Maar dat zal vanaf vandaag wel een stuk moeilijker worden omdat jury na flink wat geruzie toch heeft besloten dat deze band de beste van de vier was. Toch weer die vermaledijde Belgen…