Irrational Library is een Haarlems collectief van (wisselende) artiesten, muzikanten, dichters, dj’s en andere creatievelingen. De in Haarlem wonende Amerikaan Joshua Baumgarten is hiervan de trotse geestelijk vader. Gedreven vertelt hij over zijn artiesten en over de essentie van de Irrational Library, “A playground for the freaks, geeks and weirdo’s; better to include than to exclude!” Een goed principe lijkt me, maar wat gebeurt er nou eigenlijk op zo'n avond? Het begint in ieder geval rustig met John Carrie & Moor Green. Mooie folk-achtige muziek die, samen met de brandende kaarsen op het podium, mij en de rest van het publiek een lekker huiselijk gevoel geeft. Na een paar nummers krijg ik een opkomende behoefte om lekker onderuitgezakt op een bank te hangen met een pint Guinness, maar ik blijf staan en kan ook dan goed van de muziek genieten. Moor Green blijft doorlopend boeien, met een uiterst gevoelig en breekbaar nummer - hij krijgt de nog niet zo volle, maar toch enigszins luidruchtige zaal goed stil - een grapje tussendoor en een bijzonder hilarische drummer die zo nu en dan wat in de microfoon brult. De van oorsprong Ierse John Carrie woont al enige tijd in Amsterdam, maar heeft duidelijk zijn wortels niet verloren. Zijn muziek lijkt een soundtrack voor een prachtig Iers landschap. Mooie binnenkomer. De aan- en afkondigingen van vanavond worden hoogstpersoonlijk door mister Irrational Library himself verzorgd. Joshua Baumgarten geniet zichtbaar van de door hem georganiseerde avond, en van de aankondiging van de tweede band: RubyQ. De band, met de Rockacademie in Tilburg als basis, is op hun Fuck&Roll-tour door Nederland. Dat belooft wat. Ik heb de band al een paar keer eerder gehoord en was toen al volledig ondersteboven, maar vanavond rockt alles toch nog net weer iets harder. Er is duidelijk gewerkt aan de nummers en ik hoor er ook een paar nieuwe tussen. Gewapend met een enorme basdrum en een megafoon rockt zangeres Sanne Mus harder dan baksteen. Maar ze pakt het publiek pas echt helemaal in als ze, zonder attributen en op één punt zelfs zonder microfoon, loepzuivere opera-achtige klanken door de zaal laat rollen. Grote waardering voor haar dus. En voor Yoshi Breen, die zang, gitaar en toetsen voor zijn rekening neemt. De spanning en interactie tussen Sanne en Yoshi is erg leuk om te zien, en komt tot een hoogtepunt in het nummer ”Lay down on the floor and drink some whiskey”. Wat begint als een prachtige Italiaanse opera, eindigt als een met seks overspoeld nummer met een Yoshi die achter de piano zingt alsof Prince bezit van zijn lichaam heeft genomen. De rest van de band staat er wat statisch bij, maar speelt fantastisch. De hele set is pakkend en ze krijgen dan ook een welverdiend lang en hard applaus met fluiten en al. De derde band en tevens headliner van vanavond is het Amsterdamse Nuclear Kazoo. Vier jongens/mannen met hoeden op, veren in het haar en, in het geval van de drummer, bananen op het hoofd. De zaal was bij RubyQ al aardig volgelopen en opgewarmd en men hopt vanaf het eerste nummer vrolijk mee. De muziek doet mij denken aan een feestje in de Shire (Hobbitdorp uit The Lord of the Rings) en een Middeleeuws festijn. De band vult zichzelf aan met een harp, een viool en een fluit - wat niet alleen behoorlijk cool is, maar ook echt bijdraagt aan het geluid van de band. Er wordt gedanst, op en voor het podium en hoewel de bassist ons wil doen geloven dat het allemaal van toevalligheden aan elkaar hangt, zien wij een perfect op elkaar ingespeelde band. Nuclear Kazoo staat heel ontspannen en vrolijk op het podium en speelt geweldige nummers die zo uit hun mouwen lijken te zijn geschud. Na twaalven is er dan nog de afterparty in het Café met dichters, mc’s en dj’ s die volgens Joshua bij uitzondering echte muziek draaien, “no commercial faux punk!” Ik ben er niet meer bij, maar velen wel. Want het grootste deel van de oude rotten en nieuwe lichting verzamelt zich in het café voor de ‘Late night sessions” en laat de Rocketfuel-dansavond voor wat hij is.