Bij binnenkomst is het meteen duidelijk: in het midden van de zaal staat een boksring opgesteld. Hier gaat de wedstrijd plaatsvinden. Het team van de dichters: Sieger M. Geertsma, Jules Deelder, Simon Vinkenoog en Rick de Leeuw. Het team van de muzikanten: Bazz (vanKatoen), André Manuel, Thé Lau en Roos (Roosbeef). Presentatie: Tim Beumers (VSOP). Pop vs Poetry is een concept, opgezet door Wintertuin en productiehuis ON, waarin de hoofdvraag is, wie ‘het’ het beste kan zeggen; dichters of muzikanten? Na een korte inleiding van Tim “King of the Ring” Beumers, die uitlegde dat telkens twee personen van de twee verschillende teams het tegen elkaar op zouden nemen, zijn we klaar voor het eerste gevecht: Bazz, de frontman van vanKatoen zal de muzikanten vertegenwoordigen en Sieger M. Geertsma de dichters. Ze passen goed bij elkaar, want beiden brengen ze hun teksten met veel gehijg uit, teneinde de boodschap goed over te laten komen. De boodschap zal zeker goed zijn overgekomen bij een toeschouwster als zij een van Bazz’ liedjes op hijgafstand in haar oor geschreeuwd krijgt. Ja, Bazz valt bijna terug in zijn normale Van Katoen-schreeuwstem; hij vindt het duidelijk moeilijk zijn teksten voor te dragen. Sieger M. Geertsma is het toonbeeld van fout dichterschap: hij brengt zijn liefdesgedicht ten gehore met de ogen wild om zich heen schietend en bij tijd en wijlen op de hemel (lees: discobal) gericht. Ronde twee: Thé Lau versus Rick de Leeuw. Tja, dat gaat er eigenlijk wel vrij netjes en onberispelijk aan toe. Wel is in deze beschaafde knokpartij duidelijk te merken dat muzikanten in deze gesproken wedstrijd in het nadeel zijn: de herhaalde refreinen van Thé Lau klinken zonder muzikale begeleiding wat eentonig. Toch is hij een goed woordkunstenaar, en ook hij brengt, net als zijn charismatische tegenstander, het publiek in betovering. Ronde drie ging tussen veteraan Simon Vinkenoog en aanstormend talent Roos. Hoewel het geen eerlijke strijd was tussen de immens populaire dichter en de frisse frontvrouw verdedigde Roos zich fel en vooral schel, want allemachtig, haar stem ging door merg en been. Simon Vinkenoog bewees een held te zijn en bedankte voor de microfoon: zijn geoefende stem was voldoende om de zaal in vervoering te krijgen, maar ja: dat werd ook van hem verwacht. Titanenstrijd, titanenstrijd! Jules Deelder versus André Manuel! Controversiële onderwerpen worden deze ronde niet gemeden, en vieze woorden al helemaal niet. Leuk, leuk, leuk, en allebei zo overdonderend goed: Jules Deelder verstaanbaar onverstaanbaar op topsnelheid en André Manuel rustig maar keihard. En dan is het tijd voor de scheidsrechter om ons de tussenstand te vertellen. Na elke ronde is namelijk ons geklap, gejuich en gejoel gemeten met een decibelmeter, en de opgetelde waarde daarvan zal beslissen welk team gewonnen heeft. En volgens de scheidsrechter, vertelt ze zonder omhaal, is het team van de dichters aan de winnende hand. Winnende hand? Ja, we zijn er nog niet: er zal nog viermaal gestreden worden, door dezelfde mensen tegen elkaar. Na nog vier rondes, waarin de acht kandidaten nog harder hun best doen het publiek voor zich te winnen, staat Rick de Leeuw al klaar om in juichen uit te barsten. De klap komt hard aan als het de muzikanten blijken die zegevieren. De overwinning is vrijwel zeker te danken aan André Manuel, die tijdens de laatste ronden weer briljant uit de hoek kwam en daarmee een waanzinnig applaus verdiende. Bravo! Een leuk experiment, maar dan vooral voor de poëzieliefhebbers. Voor muziekliefhebbers zijn van muziek verstoken liedjes misschien niet geschikt. En als je er zo over nadenkt, is het eigenlijk wel knap van de muzikanten dat ze gewonnen hebben. Na alle poëzie en liedjes zonder muziek is in het Patronaatcafé gelukkig de gelegenheid om het muziekgehalte in het bloed van de toeschouwers weer op peil te brengen, dankzij het spetterende intieme optreden dat het Deense Broken Beats neerzet.