Stichting Centrum voor Electronische Muziek in Amsterdam bestaat al sinds 1957, het is dan ook geen wonder dat ze een hele rits aan oude apparatuur hebben staan. In 2002 zijn ze een eigen label, Vynalogica, begonnen om muziek uit te brengen die op deze apparaten zijn gemaakt. Lokale en Nederlandse grootheden in de elektronische underground zoals Legowelt, Endorphins, Music For Speakers en Radboud Mens hebben releases op het label uitgebracht, maar ook internationale artiesten als Bangkok Impact en Solvent Vs Lowfish zaten in de studio. De meest recente release, Strings Of Death, komt van Amsterdammer Ruud Lekx, beter bekend als Rude 66. Hij werkt zelf ook bij het CEM en is mede oprichter van het label, waarop hij nu dus eindelijk ook zelf een plaat op uitbrengt. We stelden hem enkele vragen: WAT IS HET IDEE ACHTER DE VYNALOGICA RELEASES? Het idee is dat in het CEM een aantal zeer zeldzame oude synthesizers staan, die vroeger ook zijn gebruikt voor veel experimenteel electronische muziek. De laatste jaren zijn alle 'serieuze' electronische componisten echter overgeschakeld op de computer, zodat de apparatuur nauwelijks werd gebruikt. Mijn idee was vrij eenvoudig: laat interessante producers uit het dance-circuit met deze apparatuur werken en kijk wat daar gebeurt. IS ER EEN GROOT VERSCHIL TUSSEN DEZE MACHINES EN HET GEBRUIK VAN NIEUWERE APPARATUUR? Absoluut. Het grote verschil is de andere manier van werken. Je kunt hier niet echt iets wat je in je hoofd hebt, bijvoorbeeld een melodie of baslijn, direct vertalen in iets dat je in je computersequencer zet. Je moet veel meer uitgaan van wat de apparatuur je biedt, er zijn best veel beperkingen met betrekking tot synchronisatie, het automatiseren van bepaalde handelingen of de stemming van de synths. Maar in de beperking ligt ook de kracht: je moet als componist creatief omgaan met die beperkingen en dan kom je op dingen die je met nieuwe dingen nooit zal kunnen. Ook hebben sommige apparaten een zeer hoge moeilijkheidsgraad, daar heb je echt maanden voor nodig om ze goed te doorgronden. WAT VIND JIJ ZELF TOT NU TOE DE BESTE VYNALOGICA RELEASE? Ik heb niet echt een favoriet, op elke plaat staan dingen die ik erg geslaagd vindt. Het leukste vind ik de manier waarop er totaal verschillende platen ontstaan, die toch uit 1 studio komen. Leg Bong-Ra naast Legowelt en het zijn totaal verschillende releases, terwijl ze toch met dezelfde spullen zijn gemaakt. WIE WIL JE GRAAG NOG IN DE STUDIO HEBBEN VOOR EEN OPNAME? Wat mij altijd nog super lijkt, is om die gasten van Basic Channel naar het CEM te halen… Maurizio, Rhythm & Sound, dat soort werk. Volgens mij kun je met hun productiekwaliteiten en de freaky apparatuur iets heel bijzonders maken. Ik ben heel blij met Klangstabil, die vorig jaar bij ons zijn geweest en waarvan de release hopelijk een deze maanden af is. Op stapel staan verder nog Orgue Electronique en een van mijn favoriete Nederlandse producers: Ross 154. Omdat de subsidie aan het CEM gestopt is, is het echter onzeker hoe lang de studio nog in zijn huidige vorm kan blijven bestaan. HOE GAAT HET VERDER MET RUDE 66, DENKEN JULLIE OOIT AAN STOPPEN? Ik ben nu hard aan het werk aan nieuwe tracks: er komt er eentje op een verzamelaar van Crème, en een opvolger van de Black Sabbath ep staat gepland voor april/mei. Verder ben ik bezig aan een remix voor het Mighty Robots label uit Schotland, en hopelijk komt ook dit jaar een release van het materiaal dat ik samen met een zanger en een bassist heb opgenomen. Stoppen? Nee, niet echt.. ik maak in eerste instantie gewoon muziek omdat ik het leuk vind, en hetzelfde geldt voor optredens, we vinden het allebei nog steeds leuk om te doen. Ik maak al muziek vanaf mijn 15e, en ik zou me geen leven zonder muziek kunnen voorstellen.. De plaat zelf, op prachtig doorzichtig vinyl, is een mix van electroknallers en experimentele nummers. Op kant A staat het titelnummer, Strings Of Death, wat waarschijnlijk het beste nummer van de ep is. Het is een typisch Rude 66 nummer, met zware vocoders, slepende synths en mooie donkere melodieën (& strings natuurlijk). Een keiharde floorfiller. Het andere nummer op deze kant, Hell, klinkt veel industriëler en nog duisterder dan normaal, niet echt op de dansvloer gericht maar erg fijn om naar te luisteren. De tweede kant opent weer heel sterk met het nummer Break The Silence, wat klinkt als een melodramatische breakdance track en is weer dansbaar als de neten. Dan zit er ook nog het zweverige A Message From Heaven bij, een soundscape-achtig nummer waarbij het lijkt alsof je rond de maan zweeft en niet alleen geluiden van aarde opvangt maar ook bassen, piepjes en kraakjes van een of ander buitenaards ras. Bij elkaar komt het neer op misschien wel de beste release op het Vynalogica label. Je kan horen dat deze man vaak met de analoge machines heeft lopen pielen en er het beste uit weet te halen. Who needs computers?