Mist heeft afgelopen jaar al aardig wat Duitse oren doen spitsen. Niet alleen vanwege de muziek, maar ook omdat het woord Mist bij onze oosterburen niet mist, maar mest betekent. Poep, dus. Een ‘Mistkerl’ is zoiets als een ‘etterbak’ of een ‘stuk stront’. Mijn kennis van het leerboek ‘Was Soll Es Bedeuten?’ was tijdens de bandnaamkeuze blijkbaar niet meer helemaal vers. De toch niet echt schijterige serieuze Duitse muziekpers heeft er in alle verschenen publicaties over Mist eigenlijk nauwelijks etterige grapjes over gemaakt. Waarschijnlijk omdat de muziek van Mist wel donkerbruin en organisch, maar verre van verderfelijk riekend is (of iets anders met uitwerpsel-achtigen van doen heeft). Een positiever effect van de naam Mist is de aanwezigheid van slechts vier letters. Die nemen weinig ruimte in. Op de door het promotiebureau van de Berlijnse Popkomm massaal verspreide posters, staat Mist dan ook veel groter aangekondigd dan het langere Stuurbaard Bakkebaard of Absynthe Minded. Argeloze lezers van de talloze posterschuttingen in Kreuzberg of aanplakmuren in de U-Bahn zullen daarom misschien gedacht hebben dat Mist een grotere act is dan Within Temptation. Mooi meegenomen, zo’n joekel van een aankondiging, want als nieuw artiest echt opvallen op een groot showcase-festival als Popkomm is niet echt een eitje. Noren, Denen, Fransen, Vlamingen, Oostenrijkers en Duitsers uit de muziekindustrie, alsmede ons Nederlandse boekingskantoor The Alternative, zijn in elk geval van de partij als Mist op donderdagavond 15 september aftrapt in de Alte Kantine, een groot podiumcafé dat onderdeel is van het prachtige Kulturbrauerei-complex in het hip-alternatieve viertel Prenzlauer Berg. Iedere band krijgt op Popkomm welgeteld vijftien minuten om de instrumenten aan de praat te krijgen, de versterkers op hun plaats te zetten en een line-check te doen. Dat valt niet mee, vooral wanneer de elementen niet meewerken. Midden in de hectiek blijkt dat de Engelse band Githead die zojuist heeft opgetreden de aanwezige gitaarversterker heeft opgeblazen. Gelukkig hebben wij zelf nog wat reserve-gear bij ons. De beschikbare ‘technische’ vrijwilligerscrew staat voorts meer in de weg dan ons ter dienst als wij in het pikkie donker zoeken naar onze gitaren, laptops, pedalen en toetsenborden. ‘Was suchst du?’, vraagt er eentje. Ik heb werkelijk nog nooit zulke slome Duitsers ontmoet. Als wij onze set (te laat) beginnen staan onze hoofden en harten nog in een dusdanig hoge versnelling van de race tegen de klok dat er van de voor Mist zo typerende ingetogenheid nog weinig sprake is. Maar ja, dat is juist het leuke van live-muziek, hoor ik mijzelf na afloop zeggen: ‘geen live-optreden is hetzelfde’. Het concert is er typisch één van het groffere soort, maar de Mist-boodschap is bij het publiek blijkbaar toch goed aangekomen, getuige alle vurige reacties na de show. Dat drummer Jaimy tijdens Old Summer Sun zijn snare-vel aan stukken heeft geslagen lijkt verder niemand opgevallen te zijn. Een meisje met een petje op komt na afloop tegen ons zeggen dat wij haar hart hebben gestolen. De volgende dag zijn er weer andere krachten in het spel. Het prachtige zaaltje Grüner Salon, dat wel iets wegheeft van de bovenzaal van Paradiso, ligt pal naast de grote theaterzaal van de Volksbühne aan de Rosa Luxemburgplatz. Op de avond van ons concert vindt er in die theaterzaal een toneelstuk plaats, en de isolatiegraad van de muren stamt nog uit de tijd dat Erich Honecker DDR-partijleider was. Toen afluisteren nog aan de orde van de dag was. De allercharmantste zaalprogrammeuse moet bekennen dat zij niet van deze ‘onhandige’ situatie op de hoogte was. ‘De kans is groot dat jullie optreden stilgelegd moet worden als het te veel overlast veroorzaakt voor het toneelstuk. Die acteurs zijn namelijk hypergevoelig’, en ‘kunnen jullie niet met wat rustige nummers beginnen?’ is wat wij tot onze verbazing te horen krijgen. Na snel beraad besluiten wij gewoon onze beste set te gaan spelen op normaal volume en ons eventueel alleen van het podium af te laten halen door de volkspolizei. Mist laat zich niet namelijk zo 1-2-3 kisten c.q. inpakken. Makers van rustige luisterpop zijn niet per definitie softe watjes die alleen chocomel drinken. Tssss. Het loopt uiteindelijk gelukkig met een sisser af en het niet bijzonder talrijke, maar wel zeer toegewijde publiek in Der Grüner Salon krijgt een sterke Mist-set voorgeschoteld waarin alle ingrediënten die op Bye Bye en We Should Have Been Stars te vinden zijn, te vinden zijn. Jammer wel dat het concert van Francoiz Breut in Der Rote Salon (aan de overkant) precies gelijktijdig plaatsvindt met dat van Mist, maar dat overlappingsprobleem, daar hebben wel meer Popkomm-bezoekers last van gehad de afgelopen week. De nacht is vervolgens nog best aangenaam lang en de halve liters Berliner-bier in de schimmige kroeg op de hoek spotgoedkoop. Geluidsman Joachim bemerkt plots dat zijn vliegtuig naar Brussel op hem wacht en vertrekt linea recta naar vliegveld Tegel. Bassist Bart volgt hem op de voet, op weg naar een trouwerij in het volle Holland. Voor de overblijvers Ivar, Arthur, Jaimy en ik is vervolgens terugtuffen en uitpuffen geblazen. Wat Popkomm voor Mist concreet heeft opgeleverd in Duitsland en omstreken kun je lezen in een volgende aflevering (of op onze site)