Voordat de Sykosonics een paar van hun nieuwe liedjes in de Nieuwe Anita gaan prijsgeven zien we een jongen uit Brooklyn met een gitaar. Nu gaan jongens (of meisjes) met een gitaar al snel door voor singer songwriter. Dat gaat ook op voor deze Kevin Devine, ook al wordt hij later deze set nog bijgestaan door zijn vrolijke begeleidingsband The Goddamn Band. Het is zo’n jongen die altijd de voorprogramma’s verzorgt voor zijn populairdere vakbroeders, zoals Bright Eyes e.d. Het aardige is dat hij samen met Pfaff en de Sykosonics een deel van de Nieuwe Anita heeft weten om te toveren tot een winkeltje vol kleding, cd’s, tijdschriften, boekjes en buttons. “Support your local singersongwriter” vermeldt één van zijn t-shirts. Dat mag wel een keertje gezegd worden. Singersongwriter muziek is niet één van de meest sexy genres en het kan altijd wel wat steun gebruiken. Laat dat maar aan de Nieuwe Anita over. Dankzij de aandacht die het gratis Engelstalig krantje ‘Amsterdam Weekly’ van de week besteedde aan deze avond, stikt het in deze club van de uitwisselingsstudenten van over de hele wereld. Een goede zet. Ook hoeven de bands hier nooit bang te zijn voor een gebrek aan publiek door het vroege tijdstip van optreden. De Nieuwe Anita staat er om bekend dat de pret vroeg begint, maar haar deuren ook weer vroeg in de nacht sluit. Sykosonics tijd. Ze spelen wat liedjes van hun nieuwe album Hyper. Het optreden is op zijn best onderhoudend te noemen. Ik hoop dat ze de marketing van hun officiële cd presentatie op 9 november goed geregeld hebben, anders zou de kleine zaal van de Paradiso (die nog altijd heel wat maatjes groter is dan de ‘grote zaal’ van de Nieuwe Anita) wel eens akelig leeg kunnen blijven. Wat kunnen de Paradiso gangers verwachten? In ieder geval een langere show dan deze. Hyper is minder explosief dan het vorige album van het trio, Ultralite. Muzikaal hebben de Sykosonics nog steeds een duidelijke Seedling en Breeders connectie. Maar sommige liedjes, zoals het titelnummer, vertonen ook wel Garbage trekjes. Al met al een ideaal schijfje voor liefhebbers van charmante pop met lichtelijk onvaste vrouwenzang-met-Nederlands-accent (ja hoor, deze mensen bestaan, getuige de recensie van een subjectivist). De engelse liedteksten van Hyper laten zich lezen als gedichten die zich als een slinger over de binnenkant van het cd hoesje hebben verspreid. Nadere bestudering van deze teksten leidt dan ook tot een voortdurend gedraai van het hoesje, waarna je nog niks wijzer bent geworden waar de liedjes nou eigenlijk over gaan… Nou, dan vragen we het aan Maria Romijn, songwriter en zangeres van de band. Kun je wat vertellen over de thematiek van het album? Romijn: “We hebben geprobeerd om korte puntige popliedjes af te wisselen met sfeernummers. De liedjes zijn verschillend wat betreft onderwerp. Zo gaat 'to talk to you' over het onvermogen om in contact te komen met iemand waar je juist zo graag mee zou willen praten. Dat je met je eigen persoonlijkheid jezelf soms hevig in de weg kunt zitten. Dat iemand zo onbenaderbaar en ver weg kan zijn.” Hoe herkenbaar… Wat voor gevoel wilde je neerzetten op dit album? Romijn: “Elk liedje heeft een eigen sfeer. Maar het album gaat over de verschillen die er bestaan tussen mensen en hoe mooi en moeilijk deze in het alledaagse leven zijn. Tussen mensen spelen zoveel onuitgesproken processen, je plaatst iemand al snel in een hokje, je hebt vooroordelen, maar jij kijkt ook maar door je eigen bril naar de wereld. Kun je dan wel zien wat er allemaal speelt?” Precies dat maakt het schrijven van een goede recensie (zoals deze) zo lastig. Heeft de tekst van het titelnummer ‘Hyper’ daar toevallig iets mee van doen? Romijn: “Iedereen heeft een mening over muziek en er is zo'n diversiteit aan meningen over de muziek die bands maken, dat deze elkaar vaak tegenspreken. De vraag in het nummer ‘Hyper’ is wat je als muzikant moet met al die tegenstrijdigheden die je over je muziek hoort. Je raakt het spoor soms kwijt als je te veel waarde hecht aan wat mensen van je vinden.” Nou maar hopen dat er vooral juichrecensies komen dan. Is er nog iets interessants wat de lezers moeten weten over dit album, wat ik vergeten ben te vragen? Romijn: “Liedjes zijn vooral gevoel, vandaar dat ik niet elk nummer hier ga uitkauwen, het mooie (en soms verwarrende) van muziek is natuurlijk dat iedereen er weer iets anders in hoort. Als je moeite hebt om ons in een hok te plaatsen, misschien helpt dan nog de recensie van de Subjectivisten.” …Dubbel, maar duidelijk nu. Tot slot het feestelijke afscheidsshowtje van Pfaff! Voor de laatste keer speelt dit rocktrio ook echt als een trio. Na het vertrek van drummer Joni Spaan gaat Pfaff, ofwel Bas Jacobs verder als solo act. Voor de gelegenheid heeft Bas zijn rode glitterjurkje uit de mottenballen gehaald. De liedjes worden er snel doorheen gejaagd, zonder al te veel beruchte Pfaff humor tussendoor. Een goede keuze: kort, goed, eigenwijs en onmodieus als altijd. Band Pfaff is niet meer. Leve de band! Support your local singersongwriter! Bezoek op 9 november de Paradiso!