Het lijkt de laatste tijd wel mode dat concerten in de grote zaal van Paradiso op tijd beginnen. Waren het vrijdag The Veils die ruim op tijd waren, vanavond liet Sufjan Stevens niet lang op zich wachten. Net na half negen stond hij en zijn zeskoppige begeleidingsband “the Illinoisemakers” op het podium van een meer dan uitverkocht Paradiso. Een flinke band als je bedenkt dat hij in Tivoli/ Utrecht, vorig jaar rond deze tijd in zijn eentje de singer/songwriter uithing. Als cheerleaders bij een honkbalwedstrijd bestormden de vijf mannen en twee vrouwen het podium, compleet in joggingbroeken, rokjes en Illinois-shirts. Sufjan zelf had een soort “Stars without stripes” jumpsuit aan. Een leuk theatraal tintje dat tijdens het hele optreden terugkwam, inclusief yells en danspasjes. Toch waren het echte muzikanten, wat hadden ze bij zich? Banjo, een batterij gitaren, een xylofoon, drums, trompet en trombone, een melodica, een triangel, piano en bas en de nodige percussie . Wie goed heeft meegeteld begrijpt dat we het hier weer eens over een groep multi-instrumentalisten hebben. Als “The Band” in hun beste jaren werd er per nummer van instrument gewisseld en ze bleken allen nog te kunnen zingen ook. Denk bij Stevens en consorten aan “the Arcade Fire meets Bright Eyes, terwijl Elliott Smith tevreden vanaf zijn wolkje toekijkt”. De cd die Sufjan onlangs uitbracht, “Come on feel the Illinoise”, inderdaad qua titel een vette knipoog naar de glamrock van Slade, is binnengehaald als Sinterklaas rond december, de zoveelste redder van popmuziek. Recensenten en andere lui met een mening over muziek tuimelden weer eens over elkaar heen dat dít wel weer heel bijzonder was. De cd staat al weken op nummer één bij de kenners en ook de moordlijst is een poos aangevoerd door dit album. De cd komt over als een met veel knip en plakwerk ambachtelijk gecomponeerd meesterwerk. Is dit live wel te spelen? Hell yes! De band bleek de perfecte omlijsting voor onze antiheld. Oneerbiedig zeg ik antiheld, maar dat is bedoeld als een compliment. Geen poses, geen kapsones, een sympathieke vent, hij applaudisseerde na elk nummer hard met het publiek mee. Het viel op dat ook bij de verstilde nummers, en dat waren er veel, Paradiso stil bleef tot ver achter de bar. Hemelse vocalen die zelfs aan Brian Wilson deed denken, eenvoudige gitaar en banjo rifjes, stiekem weggelopen bij “Eels”, maar dan zonder de donkere deken waar die band te vaak onder kruipt. Hier klinkt melancholie met een sprankje hoop op betere tijden. Sufjan heeft ons beloofd alle Amerikaanse staten te gaan bezingen, zijn teller staat na Michigan op twee, we zitten de komende jaren dus goed. Vanavond speelde hij natuurlijk veel van zijn Illinoise plaat. Chicago was een fraai liedje, Jacksonville waar het publiek even mocht helpen, ook. Ondanks veel (f)luisterliedjes, zakte de interesse van het publiek nooit weg. Vaak bleek er in zo’n rustig nummer toch weer een dynamische wending te zijn waardoor je op het puntje van je denkbeeldige stoel bleef zitten. De teksten allemaal tot in detail uitgewerkte miniaturen, verhaaltjes. Zijn teksten maken het grote, imponerende Amerika op een prettige manier weer erg klein. Liedjes over Ufo’s, een huilende jongen in een busje maar ook een indringend lied over een seriemoordenaar waar Sufjan zich op een bepaalde manier toch mee verbonden voelt. Stof tot nadenken dus, naast die geweldige muziek. Na de laatste toegift, van het laatste concert van de Europese tour, gooide Sufjan een opblaas superman het publiek in. Op de hoes van de cd mocht onze gespierde vriend uit Chicago, vanwege copyright, niet worden afgebeeld. Dit was weer zo’n avondje die de boeken in gaat als: Waar was jij in vredesnaam toen Sufjan Stevens, Paradiso aandeed?