Voor degenen die het stukje over mijn eenzame avonturen door enkele van de Verenigde Staten hebben gelezen. Het verhaal gaat hier na anderhalve dag Nederland verder met de 9 dagen die Pfaff als trio doorbracht in Scandinavië. Ik zou daarbij natuurlijk kunnen beginnen met het moment van vertrek. Dat is een vrijdagochtend, de laatste dag van september. Donderdagavond in Amsterdam op een bruiloft gespeeld en de kater en jetlag drammen nog lekker door in mijn lijf. Daarnaast heb ik me weer eens niet helemaal net gedragen en ook dat zeurt door. Misschien Bono bellen en vragen of hij die spandoeken uit de videoclip van The Sweetest Thing nog heeft, zodat ik die aan het begin van mijn straat kan ophangen: “SORRY”. Maar daar begin ik dus niet. Ik begin bij het beste optreden van deze tour en dat vindt in mijn ogen plaats in een zaal die KUNGEN heet en die zaal is in Sandviken, in de buurt van Gävle, dat op haar beurt weer iets boven Uppsala, iets boven Stockholm ligt. Vatten jullie hem nog? Ergens in Zweden laat ik maar zeggen, pak je grote Bosatlas er eventueel bij, leer je nog wat. Awel, Pfaff is ondertussen een week onderweg en na een rit van 12 uur en een nacht van 2 uur zijn we in Sandviken aangekomen. Geen idee waar we eigenlijk zijn, maar we zijn er. En dan wordt de deur opengedaan en een blik allervriendelijkste, schattige meisjes ontfermt zich over ons. We worden gevoerd, onze bedjes zijn opgemaakt en worden ons gewezen. Ons podiumpje ligt er al zonnig bij in de podiumverlichting en verders kunnen we koffie en chocoladeballen krijgen. Daaraan zijn we ondertussen gewend, want gesubsidieerde podia in Zweden betekenen een paar dingen: ja, je krijgt geld en nee, je mag er geen alcohol drinken. Dus dat doen de Pfaffen vanuit hun zelfontworpen beertenderblikbussie! Maar niet teveel. We hebben al drie nuchtere optredens gedaan en dat gaat best goed. Vanavond in alle vermoeidheid is het laatste restje dat we nog uit onze tere lijfjes prutsen een stevige portie Pfaff herrie. En het is goed, misschien het beste ooit, en de mensen smullen en kopen platen. En daarna hoeven we niets op te ruimen en kunnen we na een blikje Norrland onze bedjes in. Om de volgende dag na een ontbijtje de boel de boel te laten en weer richting E4 te gaan, de snelweg van zuid naar noord en weer terug. Het is pas de derde keer dat we er rijden en onze hele tour lijkt qua reizen zich langs deze weg af te spelen. En we beginnen de route dus wat te kennen. Zeker als je je bedenkt dat het in twee woorden is samen te vatten: Bomen, Meren. Mooie natuur, maar ook oersaai na verloop van tijd. Zo speelden we in Luleå op de dag voor Sandviken. Het was ons noordelijkste optreden. Zo noordelijk dat we zelfs op onze vrije dag naar de poolcirkel zijn gereden. Zo noordelijk ook dat we dus 12 uur naar ons volgende optreden moesten rijden, waarover ik zojuist berichtte. Gelukkig hadden we wel twee dagen om er naartoe te rijden. Maar daarmee ook twee dagen om van de lokale versnaperingen te proeven, zoals blauwbessenwodkaijs. Gelukkig ging het niet ten koste van het optreden in Kafelino, een Grieks eetcafé. Het is redelijk druk voor een woensdagavond en de mensen doen gezellig mee, vooral als je ze drumstokjes geeft. De afterparty deze avond is bij onze hosts en dat is gezellig, vooral als je bed de vloer is waar iedereen op staat. Dan maar nachtelijk turen naar sterren en de blote bips van een Russische die er toevallig ook is. Zo’n avond dus. En twee uur slaap. Gelukkig zijn we van dat slaaptekort hersteld in Kungen en kunnen we van zuid weer naar noord om te spelen in Östersund. We weten de naam van de zaal en we weten de naam van de stad. De rit is mooi en relaxed. Het stadje ligt er mooi bij in de zon, maar als niemand van Bajeriet heeft gehoord, wordt het toch wat tricky. Hoe vind je een zaal in een stad, zonder dat jij het adres weet en zonder dat de mensen de naam kennen? Eigenlijk niet. Maar Joni en Corina hebben de mazzel dat twee gasten in het centrum van de stad er weleens geweest zijn. “Waarom wij daar in godsnaam naartoe willen?” is hun vraag. Om te spelen dus. En het is er grappig. Het is een huis, oefenruimte, podium, door de gemeente aan de jeugd gegeven om eens lekker cultureel verantwoord veel herrie te maken. Dat lukt de pfaffsen ook deze avond weer aardig, ondanks de vierkante meter die joni en michiel delen. Ik geniet weer van de ruimte van de vloer en weet de tieners letterlijk en figuurlijk te raken. Ook nu gretig aftrek van platen, vooral het vinyl. Hadden we toch nog te veel van, dus, da’s mooi. We slapen in een gigantische Zweedse bungalow bij een van de organisatoren. Gelukkig is zijn familie er niet en hoeven we niet met ouders e.d. te socialisen. We drinken een paar stevige pinten en gaan weer lekker onder zeil. Morgen is de laatste dag in Stockholm en daarvoor toch maar even fit zijn. Laat ik echter niet meteen naar het slot gaan, want ik heb nog drie dagen overgeslagen. Ten eerste de nieuwste Pfaffsport, na ettelijke malen kaarten, van ‘Liar’ via ‘Pesten’ naar ‘Toupen’ of ‘Toepen’, hoe je het ook spelt, is zowaar een sport waar je enige fysiek voor dient te hebben, namelijk: Bowlen! Op onze vrije dag in Umeå hebben we gebowld en uiteraard is een van de roadies de winnaar, die hebben meer tijd om te oefenen. Joni is echter ook redelijk getruct. Het optreden in Umeå was ons allereerste Zweedse optreden. Posters door de stad, lekker veganistisch eten in de middag, geen drank, behalve water en koffie en een handjevol publiek, wat jammer is, want bij het eten zat de tent nog vol. Maar ook voor een handjevol weet Pfaff te rocken en opvallenderwijs worden meer platen verkocht dan er publiek was. Dat vreemde Scandinavische koopgedrag was ons daarvoor ook al opgevallen in Roskilde in Denemarken, waar een jongen tot vijf keer toe terugkwam om een plaat te kopen. Nou hoop ik dat dat voor vrienden was, of hij is extreem obsessief in zijn kooppatroon, of hij is extreem vergeetachtig, of een combinatie van deze twee / drie. [foto Roskilde]. Het optreden ging ondanks de brakheid waarmee ik hier opende, wonderwel van een leien dakje. Dat wil zeggen, nadat we de zaal hadden gevonden. Na mijn verblijf in New York en de korte tijd dat ik Nederland was, had ik niet alles even goed genoteerd en zo zijn we zonder sommige gegevens vertrokken in de wetenschap dat een aap zoals wij altijd wel op zijn pootjes terechtkomt. Stupiditeit ten top als je bij een zaal waar je niet speelt moet gaan vragen waar je wel speelt: ‘Spinal Pfaff’ zullen we maar denken en tijd om te nokken. En daarmee rest alleen nog het staartje. Het staartje dat leuk had kunnen zijn, maar op de zaterdag dat we in Stockholm spelen, speelt het Zweedse elftal een beslissende wedstrijd in de kwalificatie voor het WK. Nederland ook, maar hoor je ons zeuren. Ik denk dat dat voetbal iets is waar iedere band behoorlijk de schijt van moet krijgen. En de excuses van organisatoren. Je kunt het beter plannen. Helaas hadden we deze avond ook nog de pech dat we niet hard mochten spelen. En zacht spelen kunnen we niet, echt niet, na 5 nummers is het genoeg, er wordt toch nog 1 plaat verkocht aan iemand van de andere band die vanavond optrad. Ze lijken ook te balen, want hun vrienden zaten lekker ergens anders voetbal te kijken. Edoch, niet getreurd, de tour als geheel was erg geslaagd en voor de mensen die er niet bij waren in Sandviken: ik ben bang dat jullie het beste optreden van Pfaff ooit gemist hebben. Met als voordeel dat jullie de maaltijd op de boot van Denemarken naar Duitsland ook gemist hebben, fish'n'chips. We zullen op 22 oktober in De Nieuwe Anita in Amsterdam nog ons best doen, daarna spelen we op 29 oktober nog in Tom Tom in Heijthuisen, waar we uiteraard ook ons best zullen doen!