Als ik rond 20:30 uur de trap oploop is er nog geen publiek in de bovenzaal van Paradiso. De eerste persoon die ik tegenkom is James Cargill van Broadcast. Hij loopt net de zaal uit. "Hi", zegt'ie "Hi, I guess I'm a bit early", zeg ik en vervolgens babbelen we wat over de avond. Ik doe erg mijn best om me niet als een irritante fan te gaan gedragen (...handtekeningen vragen, samen op de foto...) Ik vraag 'm hoe laat ze beginnen. Hij weet het ook nog niet precies. Ik vertel hem dat er ook nog een leuke avond van Transformed Dreams gepland staat met drie andere bands. Dat wist'ie ook nog niet. Zangeres Trish Keenan loopt ook al in de zaal rond. Ik vraag ze voor de zekerheid maar even of ik straks mag fotograferen (het mag) en vertel ze dat ik de nieuwe plaat heel erg goed vind. Broadcasts voorpogramma heet Jersey. Ze klinken als een niet helemaal geslaagde combinatie van New Order en Stereolab; veel repeterende elementen, veel instrumentale stukken en onvaste Bernard Sumner-achtige zang. Melodisch en ritmisch is het allemaal niet zo boeiend. Ze moeten het vooral hebben van het spelen met geluiden en de opbouw en intensiteit. Spil daarin is de drummer die met hoofdtelefoon op en ogen dicht speelt en volledig opgaat in de muziek. Hij zit in het midden van het podium en die plek verdient hij ook. Daarna is er in afwachting van Broadcast, veel mooie obscure muziek te horen die ik ken van de radiomixen op hun site. Muziek die terug te horen is in de sound van Broadcast. Ze hebben gelukkig wel weer een drummer meegenomen en een extra keyboardspeler. Net als vorige keer blijkt de zang live nogal problematisch. Met een relatief zachte stem over een relatief harde band zingen is altijd lastig. De zang is te hard in de monitor en te zacht in de zaal waardoor Trish op het podium geteisterd wordt door feedback en wij te weinig van haar horen. Na een vliegende start met Pendulum (van de vorige plaat) dat naadloos aansluit op America's Boy (van Tender Buttons) wordt het haar teveel en loopt ze midden in een nummer van het podium. Gelukkig komt ze voor het volgende nummer weer terug en verontschuldigd zich lichtelijk gegeneerd. Het verbaast me dat ze geen in-ear-monitor gebruikt zoals de zanger van labelgenoot Maximo Park bijvoorbeeld wel doet. Het is dus een beetje een concert met hindernissen en de fans die de band alleen van plaat kenden en een intiem zacht concert verwacht hadden komen bedrogen uit; drums, gitaren en heel veel noise. De belangrijkste ingredienten van de noise in de sound van Tender Buttons zijn de verengalmen (een metalige galm die je bijvoorbeeld ook veel in surfmuziek hoort) en een kastje dat de Sonic Alienator heet en, in elk geval in de livesetting, verantwoordelijk is voor de digitale noise die zo typerend is voor de huidige Broadcastsound (Check de mp3's van de Sonic Alienator dan herken je het geluid gelijk. Ik zag op de site trouwens dat één van de mensen van Frostwave, het bedrijf dat de Sonic Alienator maakt, ook Keenan heet. Ik heb 'm gemaild om te vragen of'ie familie is van Trish. Dat blijkt niet zo te zijn, maar zijn moeder heet grappig genoeg ook Trish, zo mailde hij terug) Iemand in de zaal schreeuwt om Come On Let's Go. Trish zegt dat ze die vanavond niet gaan spelen. Te oud. Het zou jammer zijn als ze dat meende want Come On Let's Go is namelijk HET BESTE NUMMER OOIT !!! Gelukkig wordt het even later toch ingezet, en mooie nieuwe nummers zoals Goodbye Girls en I found the F worden ook gespeeld. Het is een spannend en gevarieerd concert. Mijn avond is helemaal goed, maar ik ben dan ook een fan. Daarna begint het K-Tsjoem-programma met The Clientele. Een Brits trio dat mooie gitaarliedjes maakt. Dat is voor mij vanavond toch niet genoeg. De band draait duidelijk om de zanger-gitarist die een opvallende speelstijl heeft; met zijn vingers (in tegenstelling tot met een plectrum) afwisselend tokkelend en slaggitaar spelend, heel melodisch en tamelijk virtuoos. De bassist en de drummer spelen puur dienstbaar en je ziet ze bijna achter hun instrument in slaap dommelen. De zanger/gitarist is dan ook nogal een serieuze jongen die niet aan frivole zaken als humor en lachen doet. Hij heeft een zweetbandje om zijn rechterpols en zingt nogal mompelend en hoewel zijn liedjes en gitaarspel meer aan Johnny Marr doen denken doemt toch de associatie met Mark-gaap-Knopfler op. Downdime, ook een Britse band komt op mij over als een niet helemaal geslaagde poging om een archetypische indiepop-band neer te zetten; we hebben een zanger met een lichtelijk klagelijke stem (denk aan Grandaddy) we hebben een meisje op keyboard en... we hebben dat typische indiegitaarslagje in werkelijk alle nummers ! Al bij het eerste nummer weigert de basgitaar geluid te geven. "We zijn een lo-fi band", verklaart de zanger. Speltechnisch valt er ook nog wel het een en ander op aan te merken. Anders gezegd; het rammelt behoorlijk en dat gebrek aan techniek wordt (nog) niet gecompenseerd door compositorisch vernuft. Ze zijn misschien minder slaapverwekkend dan The Clientele, maar ook minder goed. De Amsterdamse afvaardiging About (veel slecht google-bare bandnamen vanavond), is niet over een nacht ijs gegaan. Ergens diep ondergronds is Rutger Hoedemaekers al jaren bezig. Hier en daar dook er eens een remix op of een verdwaalde track. Deze maand komt dan eindelijk zijn langverwachte plaat uit op het Berlijnse label Cockrock Disco van Jason Forrest voorheen bekend als Donna Summer (het is niet wat u denkt) Het is het eerste keer dat ik ze zie en ik was erg benieuwd. De eerste verrassing is dat Marg, voorheen van Seedling, een grotere rol heeft in About dan verwacht. Rutger staat achter een tafel met laptop, controllers enzovoort en hij zingt. Marg staat rechts op het podium en speelt gitaar en zingt ook bijna de helft van de nummers. Hoewel About duidelijk Rutgers project is, is het verschil in podiumervaring goed te zien. Marg poseert en beweegt zoals ze dat bij Seedling ook al deed terwijl Rutger als hij even wegloopt van zijn laptop om een stukje te zingen bij voorkeur een donkere hoek linksachter induikt. De muziek is heel kleurrijk en klinkt een beetje als een kruizing van Solex en Zea, vol details; rare ritmische overgangen, melodietjes beats, stemmen. Soms lomp doorhakkend, dan weer slim gearrangeerd. Ik ben erg benieuwd naar de plaat. Marg's nieuwe band Gram heeft volgens haar site deze zomer ook in de studio gezeten, maar voorlopig zal ze haar handen wel even vol hebben aan About. In levende lijve kun je ze volgende week vrijdag alweer gaan bekijken in de Winston. Een aanrader.