Ik kom, 13 oktober, iets na acht uur aan bij de Winston en het is al redelijk druk voor de deur. Tijdens de eerste band zijn veel mensen nog niet binnen zijn vanwege de rij bij de ingang. Zij missen deels opener The Shining. Een jonge Amsterdamse hardcore-band die na een aarzelend begin toch snel de toon van de avond zet met energieke korte songs. De zaal stroomt steeds voller en de band doet wat ze het liefst doet: snel en hard spelen. Een dergelijke aanpak klinkt altijd zo simpel, maar een strakke basis van bas en drums en daarbij goed gitaarspel is niet altijd even makkelijk om te zetten in goede pakkende liedjes. The Shining heeft daar geen problemen mee en laat horen door verschillende bands in en grenzend aan het genre beïnvloedt te zijn. Zo zijn in het afsluitende nummer ook duidelijk de invloeden van de speedmetal van de vroege Metallica hoorbaar. Tel naast de strakke band een goede frontman op en je hebt met The Shining een van de betere Amsterdamse hardcore-bands van dit moment. Tweede band is het Tilburgse Milkman. Voor ook maar een noot gespeeld te hebben heeft deze band bij mij al een streepje voor. De gitarist speelt namelijk op een gitaar waar The Joker, bekend van Batman, op prijkt. Eenmaal spelend is er net als bij The Shining een strakke basis en een goede zanger te horen. Milkman zet daarmee een degelijke set neer, waarbij in een korte tijd zoveel energie vrijkomt dat deze degelijkheid zeker geen saaiheid wordt. Vervolgens is het aan het Belgische Dead Stop om de zaal binnenstebuiten te keren. Vooraf gewaarschuwd neem ik op enige afstand van het podium plaats. Een plek die ik, evenals de helft van de inhoud van mijn glas bier, twee seconden na het begin al weer kwijt ben. In de tussentijd is naast mij iemand in een paal geklommen om vanaf daar in de snel gevormde pit te springen. Het deel van het publiek dat liever niet in deze beukende massa staat propt zich vervolgens samen op het steeds kleiner wordende achterste deel van de zaal. Een laatkomer die alsnog de pit in wil ziet daardoor maar een oplossing: hij moet over het publiek heen om zo snel mogelijk mee te kunnen springen. Dead Stop zorgt daardoor al voor spektakel zonder dat ik nauwelijks op de muziek en de band heb kunnen letten. Vanuit de pit zie ik af en toe iemand over de rest springen en duikt tevens geregeld zanger Lino op. Hij duikt zo vaak van het podium af dat hij meer in het publiek dan op het podium te bewonderen is. Dit in tegenstelling tot drummer Gert, bassist Coorde en gitarist Michiel, die er rustig bij staan en een poging lijken te doen de poses van Led Zeppelin zo goed mogelijk te imiteren. De hardcore die ze spelen is echter van een sneller, agressiever en energieker formaat dan de seventies rockers, en met gemak zet Dead Stop muzikaal gezien de beste serie songs van deze avond neer. Als de Belgische band stopt loopt de Winston vervolgens erg snel leeg. Het publiek gaat niet naar huis, maar ontvlucht de drukte en de hitte binnen en zoekt buiten even naar verkoeling. Stilstaand lopen de zweetdruppels al over mijn rug, dus als je mee gaat springen moet het helemaal benauwd zijn. Zodra afsluiter Municipal Waste uit de Verenigde Staten het podium betreedt en de eerste noten speelt is het echter meteen weer druk binnen. Er wordt vanaf de bühne om een circle pit gevraagd en aangezien dat een van de redenen is waarom een deel van het publiek gekomen is, duurt het maar even of deze is weer gevormd. Municipal Waste mist de dwingende energie van Dead Stop, maar weet de sfeer er met gemak in te houden. Als tegen elven zij als laatste band het voor gezien houden is een avond met vier bands in 2,5 uur tijd voorbij. Een avond waarop geen enkele band teleurstelde. Tachtig minuten hardcore op een strakke avond: zowel in de organisatie (op tijd beginnen en klaar zijn, waar heb je dat nog) als tijdens de optredens op het podium. De zaal loopt leeg en laat de Winston dampend en binnenstebuiten gekeerd achter.