Beide avonden worden opvallend goed bezocht en niet alleen door mensen met een Chinese achtergrond. Je vraagt je af of een Letlandpop of een Kazachstanpop net zo goed zou zijn bezocht. Dit soort avonden kunnen op voorhand succesvol kunnen worden genoemd. Er is dan ook de nodige zorg besteed aan de aankleding. In Paradiso wordt je bij binnenkomst al gelijk verwelkomd door een vriendelijk tweetal die je fortune cookies aan willen smeren. Mocht je dat toch iets te min zijn, dan is de Peking eend ook een optie. Het is weer iets anders dan de gangbare merchandise. Die staat op een tafeltje aan de andere kant van de gang. Een band met een onuitspreekbare naam wordt aangeduid als ´de Chinese Tom Waits´. En dan ontstaat er al een bang vermoeden, nog voordat je een noot gehoord hebt van de optredende bands; het zullen toch niet allemaal Chinese kopieën zijn van Westerse bands? De aanblik van Second Hand Rose doet dat wel vermoeden. De zanger, met lang haar en in een gewaad dat nog het meest doet denken aan de Flower Power tijd, doet goed zijn best. Vooraan staan een aantal mensen lekker mee te springen en een enkele pink en wijsvinger gaan de lucht in. Toch gaat het nooit helemaal los. Alles blijft erg beschaafd. De melodieuze poprock van de band is niet onaardig, en de inzet van een soort blaasinstrument geeft het geheel iets eigens. De teksten zijn in het Chinees, en het moet gezegd: de combinatie van de ernstige blik en de vreemde taal werkt bij bovengetekende regelmatig op de lachspieren. En anders is er de aanblik van de bassist nog wel, die met een groot formaat zonnebril cool over probeert te komen. De kelder biedt leuker vermaak. De visuals die daar worden vertoond laten een boel meer creativiteit zien. Zo is het filmpje over mobiele telefoons erg leuk en origineel, en de vraaggesprekken met Chinese burgers verhelderend. Het is er dan ook de hele avond gezellig druk. Gezellig is het ook in de bovenzaal. De stoelen moedigen dat alleen maar aan, tot ergernis van de muziekliefhebbers. Niet zelden komen de artiesten niet boven het geouwehoer uit. Dat is op zich niet verwonderlijk, gezien de ambient sfeermuziek die het duo op het podium presenteert. De baarmoeder geluiden en stemoefeningen van dolfijnen zijn beslist fraai te noemen. Brian Eno deed dit alleen 25 jaar terug ook al. Neemt niet weg dat het met de ogen dicht wel genieten is van de esoterische klanken. Er is een aparte rol weggelegd voor het rijtje kleine radiootjes vooraan het podium. En mocht je in slaap gevallen zijn, dan maakt de energieke rockmuziek van Subs je snel weer wakker. Hun kinderlijk enthousiaste en heerlijk naïeve sound werkt zeer aanstekelijk. Goed, de liedjes zijn niet boeiend genoeg om een genregenoot als de Guano Apes naar de kroon te steken, maar de performance vergoed veel. En dan maakt het geen chopstick uit of de zangeres nou in het Engels of Chinees zingt. De gitarist met zijn Jimi Hendrix fixatie gaat lekker te keer, de zangeres springt wat af en de aankondigingen zijn in charmant krom Engels. Vooraan gaan een stel (Nederlandse) pubers flink te keer. De Chinese bezoekers houden zich meer op de vlakte, maar staan trots te genieten. Na afloop doen de mensen van de merchandise goede zaken, niet in de laatste plaats door de meegebrachte Chinese (propaganda) posters. Na een tweetal avonden van Chinese popmuziek kan de organisatie terugkijken op een geslaagd festival. Goed, niet elke band is even interessant voor de Nederlandse popmuziekliefhebber. De Chinese bands kunnen zich beter richten op hun eigen muzikale geschiedenis dan slechte kopieën te maken van Westerse bands. Juist dan zijn ze interessant en uniek. Het bezoekersaantal was bemoedigend en er zullen weinig bezoekers teleurgesteld huiswaarts gekeerd zijn. Daarmee kunnen alle partijen vast en zeker tevreden zijn. Je vraagt je alleen af waarom juist in een relatief veilig land als Nederland er door de Chinese bands niet wordt gezongen over zaken als mensenrechten of de bezetting van Tibet.