Ondanks de ‘rauwheid’ is er een strakke programmering. Het is duidelijk weer hipheid troef in 11: flesjes Beck’s bier, de aankleding van de club en grotendeels het hipsterpubliek. Vanavond bestaat dat uit enkele extravagante figuren en wat alternatief rockpubliek in oude spijkerbroek en dito T-shirt. Maar een grote groep mensen heeft hun mooiste uitgaanskleding voor deze alternatieve disco-avond uitgekozen. Deze diversiteit is het begin van Rauw, de volgende stap is alle hokjes met elkaar verbinden. Net als de andere acts vanavond laat Mediengruppe Telekommander in hun korte speeltijd zien over de grens van de hokjesgeest te zijn heengestapt. Deze band van Florian Zwietnig en Gerald Mandl is een sterke mix van indie-rock, hip hop en elektronische muziek met als gevolg een acceptabele chaos. Met Die Fantastischen Vier heeft Duitsland haar eigen Beastie Boys al, maar Mediengruppe Telekommander heeft er ook wel wat van weg. De band is minder gepolijst dan de hiphop van hun landgenoten en grijpt eerder naar het oudere werk van de Beastie Boys, waarbij voorgeprogrammeerde beats met live instrumenten verweven worden. Het publiek reageert in eerste instantie afwachtend op deze Duitstalige cross-over, maar zodra laatste nummer “Telekommander” wordt ingezet en iedereen mee kan springen op het catchy refrein lijkt het merendeel van het publiek alsnog overtuigd. De volgende band weet zeker niet iedereen enthousiast te krijgen. Cantankerous wordt aangekondigd als een act die zalen heeft doen leeglopen. Al snel blijkt waarom: de twee dames en twee heren hebben kousen over hun hoofd getrokken en de rest van hun outfit is een samenraapsel van oude kleren, hippe sportjacks en foute make-up. Tel daarbij een krijsstem van de zangeres op en de aandacht van de muziek is snel verplaatst naar de act. Hierdoor valt pas na verloop van tijd op dat de muziek best aardig, maar niet erg vernieuwend is en uiteindelijk niet heel lang blijft boeien. In dit geval is de korte speeltijd een uitkomst, waardoor ik een leuke herinnering aan Cantankerous over hou. De dj-set van de tour dj van de Scissor Sisters Sammy Jo is een stuk dansbaarder. Iets dat ook geldt voor de laatste live act van vanavond: het Nederlandse eenmansproject Geigercounting. Het verschil tussen een dj en een live act is hier nauwelijks nog aan te geven. Veel voorgeprogrammeerde beats in plaats van een draaitafel. Enig verschil is dat Geigercounting als een ADHD-ertje achter zijn knoppen staat te springen en het publiek nog eens extra opzweept. Inmiddels is de dansvloer vol en het is moeilijk stil te blijven staan bij zijn keiharde maar gevarieerde beats. Hierna is het slotakkoord aan host Joost van Bellen. Een makkelijke opgave nu het publiek volledig los is. In de sfeer van de avond geeft Van Bellen een extra dimensie aan zijn set met opvallende keuzes. Rauw is namelijk ongegeneerd Donna Summer’s ‘I Feel Love’ draaien, zoals Sammy Jo doet, maar het is ook The Blues Explosion tussen de nieuwste dansplaten door mixen, zoals Van Bellen doet. Rauw toont zich daarmee een ideale schakel om de hokjesgeest te doorbreken.