Popmuziek voor Kunstenaars

Beeldende kunst ontmoet popmuziek in de Veemvloer

Klazien Schaap, ,

Onder de lange naam: ‘Music for the artists, or you can’t curate music, you have to adore it’, geven acht Amsterdamse kunstenaars hun visie op popmuziek, als analysator, criticaster of als muzikant. De organisatoren van dit project werken hierbij samen met That Dam! Magazine.

Beeldende kunst ontmoet popmuziek in de Veemvloer

Donderdag 17 november, Veemvloer Amsterdam. Het is de opening van de expositie ‘Music for the artists, or you can’t curate music, you have to adore it’ en tevens het lanceerfeestje van de nieuwe editie van That Dam! Magazine. Curator Anne Reenders wil laten zien hoe popmuziek een inspiratiebron, referentiepunt of onderzoeksonderwerp vormt voor beeldend kunstenaars en grafisch vormgevers. Daarnaast heeft That Dam! Magazine een heel nummer gewijd aan de projecten van deze kunstenaars. Leuk! Kunstenaars die muziek maken in het museum dus. Dat is weer eens wat anders dan bandjes kijken in Winston. Hoe gaat dat in zijn werk? Wel, je neemt acht kunstenaars en ze mogen allemaal een hoekje inrichten in dezelfde expositieruimte. Op de openingsavond mogen ze om de beurt live hun ding doen. Dan Geesin trapt af op zijn traporgel in een hoek van de zaal die hij heeft volgeplakt met zijn karakteristieke tekeningen op grijs karton. De bekende stoppelbaardmannetjes (Dan zelf) hangen slap aan de muur en aan het plafond te bungelen. Verder is de hele hoek vergeven van de kartonnen tieten. Mismoedig hangt kartonnen Dan er naar te staren. De kunstenaar / songwriter brengt twee melancholische liedjes ten gehore, in de stijl van André Manuel. Hij is nog niet uitgezongen, of het volgende project kondigt zich aan in een andere hoek van de ruimte. We zien een groep jongens in witte androgyne kleding. Dit gezelschap lijkt nog het meest op een rockband, maar er is iets vreemds mee aan de hand. Het is meer een conceptuele rockband en ze maken met zijn allen een soort landerige gitaarrock. Het lijkt alsof ze jammen op een cocktailparty. Bij de act is een handvol extravagant geklede mensen betrokken, die verveeld rondhangen tussen de muzikanten. Een meisje in het blauw gooit slipjes het publiek in, in de hoop dat ze worden teruggegooid. Een ander meisje deelt aanstekers uit. Op de speelvloer staat een zilverkleurig blok met een gitaar er in verstopt en andere rariteiten. Doel: een ultieme interactie met het publiek laten ontstaan. Resultaat: een publiek dat onwennig terugdeinst en naar de andere kunstobjecten of naar elkaar gaat staan kijken. Het stokje wordt overgenomen door Experimental Jetset. Dit trio geeft een optreden waarin het concept ‘lancering van een nieuwe band’ wordt uitvergroot. Zwarte platenhoezen, een T-shirt en een groot spandoek aan de muur, maken duidelijk dat er van te voren veel geëxperimenteerd is met verschillende bandnamen, welke soms lachwekkend cliché zijn. Hun eerste optreden is een mix van minimalistische elektronische muziek met twee bijzondere zangers. De eerste zangeres is een telefoon… Zou een vrouw in een andere kamer dit live inzingen aan de andere kant van de lijn? De andere zanger heeft een stem die griezelig veel overeenkomt met die van wijlen Ian Curtis… Naast deze grappige vondsten is de muziek zelf niet erg verheffend. Tot zover de performances. Wat is er verder te beleven? Je kunt een gesigneerd exemplaar That Dam! Magazine ontvangen van de twee hoofdrolspeelsters in het project ‘Target Audience’ van de Zwitser Severin Frank. Meisje één is zo ongeveer de grootste fan van Marilyn Manson en meisje twee de grootste fan van No Doubt. In Severins project zijn zij zelf de sterren en het publiek krijgt vandaag de gelegenheid voor een unieke meet and greet… Verder zijn er ook rare dingen te horen vanuit koptelefoons die aan het plafond hangen. Simon Wald-Lasowski heeft een liedje gecomponeerd: ‘Nothing’. Dit is samengesteld uit alle nothings die hij kon vinden in engelstalige liedjes. Wat kun je ermee? De oorspronkelijke artiesten raden! Dit soort curiosa hoort thuis in een popquiz. Vlakbij de koptelefoons staat een monitor met 3D brillen en een man die beweert dat driedimensionale televisie de toekomst heeft. Tot slot is er het duo KinematiX dat met hun project ‘Hip hop on bones’ een bijzonder totaalkunstwerk heeft gemaakt van een traumatische gebeurtenis die Lucia Macari van KinematiX is overkomen. Zij was ooit op straat het ziekenhuis ingeslagen door een groep dronken jongens. Toen ze later verhaal ging halen bij de politie werd ze beschuldigd van valse getuigenissen. Dit was de inspiratie voor een serie collages, een driedelig stripverhaal, een hiphop opera, drie elpees en een film. Eclectisch tot en met. Het project ‘Music for the Artists…’ is de komende tijd in verschillende gedaanten te bewonderen in de Nieuwe Anita, de Veemvloer en in het nieuwe That Dam! Magazine.