Er is een nieuw Amsterdams label, dat gek genoeg opgericht is door een internationaal gezelschap: Tom Schivez (mex), Peerte Trunt (se) en Rufus Baxendale (uk). Waarom dan Amsterdams? Nou, op hun eigen website zeggen ze “We started in november 2005 with a head office, loads of energy, enthousiasm and great plans in Amsterdam.” Bovendien is de eerste release op hun label een plaat van 3-1, dus je kan toch wel spreken van een Amsterdams label. Omdat wij nattigheid voelden over wie deze mensen nou echt waren gingen we naar een van hun Kiss Off-feesten om een paar vragen te stellen. Met veel pijn en moeite krijgen we eindelijk de Mexicaan Tom te spreken in een klein donker kamertje ergens achteraf. Hij is moeilijk te onderscheiden in het donker, maar geeft ons te kennen dat we maar 1 vraag mogen stellen. Verdwaasd door het duister vergeten we te vragen wie hij werkelijk is en vragen stom genoeg wat hun tweede release gaat worden. Helemaal zeker is Tom daar nog niet over, maar het wordt waarschijnlijk een split 12” van het Amsterdamse Lucky Goat en het Franse Genjini. Dan moet ik de kamer uit, want Tom is volgens mij aan het trippen op de Mexicaanse Peyote met enkele amigos die ik in het donker niet kan ontwaren. Als we weer de zaal in worden geschopt begint vervolgens Lucky Goat live te spelen, typisch… Lucky Goat bestaat uit ex-leden van 3-1 en maakt muziek die ook wel enigszins in die richting gaat. Dat is nog wat moeilijk in te schatten, zeker omdat het ook pas een van hun eerste optredens is. Je kan echter wel zien dat ze beide podium ervaring hebben, want ondanks de weinige apparatuur (een Korg Electribe MX, ’n Alesis Synthesizer en een iBook voor de sequence) weten ze er een interessante podiumact van te maken. Na afloop spreken we even met Jaap Hage, de zanger. Hij omschrijft zelf hun muziek als “bewegende muziek, er moet beweging in zitten… maar wat het nou is… Iets meer vrijheid, minder electro.” Vergeleken met 3-1 bedoelt hij daar dan mee. Wat betreft de afsplitsing van hen haalt hij er Johan Cruijff nog even bij omdat ieder voordeel een nadeel heeft: “je hoeft minder met anderen rekening houden, maar je bent ook beperkter omdat je maar met z’n tweeën bent.” Over de mogelijke release op Basserk met Genjini kan hij kort zijn: “we moeten nog een hoop doen!”, over de identiteit van de Basserk crew wil hij al helemaal niks kwijt…. Ik besluit er maar vandoor te gaan, want ik denk niet dat ik veel wijzer zal worden over het label deze avond. Vlak voordat ik naar buiten loop komt een heel klein blond kereltje aanrennen die zich in gebrekkig Nederlands, raar genoeg met een zachte G, voorstelt als Peerte. “Aha, de Zweed” denk ik nog. Voordat ik echter iets kan vragen drukt hij mij de nieuwe plaat in handen en gaat ervan door. Thuis gekomen zet ik meteen de plaat op, met overigens een prachtige hoes ontworpen door 310k. De 12” heet Don’t Destroy, en dat is ook meteen de titel van het eerste nummer. De rave geluiden springen je tegemoet, deze geluiden vallen bij hun live-optredens enigszins weg, wat jammer is want deze typische geluiden werken nou juist zo goed live. Ook op plaat klinkt het fijn, gemixt met een gezonde dosis electro, techno & breakbeat maakt het een goede opener van de plaat. De breakbeats, of chemical beats/big beats zoals we ze vroeger noemden, doen wat gedateerd aan, maar storen zeker niet. De gameboy- / 8-bit-geluidjes versterken het retro gevoel. Het tweede nummer, Land of the Lazy klinkt, ondanks wederom rave geluiden, een stuk filmischer. De beats & het ritme zijn wat minder breakbeat gericht en klinken frisser. De beats worden naar het einde toe gabberachtig en het hele nummer hysterischer, da's wel weer fijn. Jammer genoeg heeft het nummer een beetje rare vocals, daar had wel iets langer over nagedacht mogen worden, ze klinken nu wat simpel. In het volgende nummer, Badboyrichgirl, klinken wederom de vocals wat raar door, maar het went wel en het klinkt in dit nummer wel punk-achtig. De zanger zingt over Rock & Roll en dat gevoel geeft dit nummer ook wel: een soort opgefokte Rock & Roll uit een of ander computerspel, met up-tempo atari-beats. Het laatste nummer is mijn favoriet: Funny Funny begint lekker duister en slaat al snel een tekno kant op die me doet denken aan grote donkere hallen met veel stroboscoop en hordes capuchon dragende zombies, en dat is positief bedoeld! De vocals vallen ook eindelijk goed op hun plek, iets fijner afgemixt waardoor het niet zo schel aftekent tegen de rest. Jammer dat dit nummer een abrupt einde heeft, want daardoor verzwik ik bijna mijn enkel bij het springen door de kamer. De plaat is nog niet bij de gewone distributeur, dus ook nog niet overal verkrijgbaar, maar bij Concerto in de Utrechtsestraat is hij natuurlijk gewoon te krijgen. Ben je benieuwd naar hoe ze de nummers van de plaat live spelen? Ga dan op 8 december naar de album release party in studio 80 met KidGoesting, Clockwork, Lucky Goat en natuurlijk 3-1 zelf.