De bovenzaal van Paradiso staat alweer aardig volgepakt. Elke London Calling opnieuw een probleem; er is een grote zaal en een veel kleinere bovenzaal en daar past nou eenmaal niet hetzelfde aantal mensen in. Het valt nu nog mee. Het is de eerste avond en dat is traditiegetrouw niet de drukst bezochte, en dit is pas de eerste band van de avond; The Research. Wat een goed begin! De band bestaat uit een drumster, een bassiste en in het midden een jongen met een crappy Yamaha-keyboardje. Het rammelt, zeker, maar dat dondert niks bij dit soort zelfverzekerde rake popliedjes. Bovendien zingen ze alledrie goed. Minimale middelen, maximaal resultaat. Ik heb er weer een favoriete nieuwe band bij. The Race die daarna in de benedenzaal spelen zijn ook fans van de The Research, zo laten ze vanaf het podium weten. Zelf klinken ze als The Dears. Het is ook lang geen slechte band maar wel een beetje vleesch noch visch, en de vergelijking met The Dears pakt vooralsnog uit in het nadeel van The Race. Voor iedereen die zich verheugd had op het Babyshambles-optreden, om later te kunnen zeggen dat ze bij dat legendarische optreden waren waarbij Pete Doherty live op het podium OD-de... Voor alle ramptoeristen die teleurgesteld waren toen dat niet doorging en voor alle gegoede burgers die wel wat (veilig verpakte) vuiligheid en ellende in hun goed renderende leventje kunnen gebruiken staat hier vanavond Queen Adreena. Twee junks op gitaar en bas, en een kille griezel op drums. Een hysterisch wijf met exhibitionistische trekjes en een vreugdeloos gezicht zingt, krijst, gilt en poseert. Kikke man! En ze kunnen ook nog een stevige pot rocken. Tjongejongejonge. Maar weet je wat nog cooler is? Zelf heroine spuiten! Echt waar! Moet je eens proberen. Je gaat er ook automatisch heel artistiek mager van uitzien en met een beetje geluk ga je er ook nog romantisch vroeg aan dood. Echt een aanrader. White Rose Movement die daarna in de grote zaal spelen hebben waarschijnlijk ergens gelezen dat de jaren 80 weer helemaal terug zijn. Alles klopt; zwarte kleren, geblondeerde kapsels, hoekige -pardon le mot- ritmes, Teutoonse invloeden etc. Hoewel de aanvankelijke scepsis naar aanleiding van de aankleding (die er nogal onhandig en goedkoop uitziet eigenlijk) plaatsmaakt voor simpel plezier in een onderhoudend optreden, overtuigt de band uiteindelijk toch niet helemaal. Ze onstijgen de clichés en formules van het genre nergens waardoor ze nu alweer een anachronisme zijn. De Brakes is één van de bekendere bands op de speellijst. Inmiddels is het aardig dringen in de bovenzaal en ik volg de band dan ook beneden op het grote scherm, waar het beeld en geluid opvallend goed zijn. De Brakes is zo te horen vanalleswat en toch behoorlijk saai. Geregeld herken ik andere nummers (hè, dat lijkt wel Virginia Plain van Roxy Music en op welk Bob Dylan-nummer lijkt dit ook alweer?) Er is een Nancy Sinatra-cover en er zijn korte punkige liedjes. Alles gespeeld door een nogal tradionele band met een zanger wiens stem me totaal niet aanspreekt. Ook de volgende band gaat nogal langs me heen. Het begint er al mee dat één van de The Zutons het instrument van de duivel zelf speelt; de saxofoon. Ik heb echt een bloedhekel aan saxofoons. Verder is de muziek nogal gezocht en popschoolachtig met veel zeikerige funkmelodieen, een aanstellerige hippiebassist en opnieuw een niet echt aansprekende zanger. Er zijn bands die dit soort zeer persoonlijke antipathieën gewoon weg kunnen spelen (Do Me Bad Things vorig jaar bijvoorbeeld) The Zutons is niet zo'n band. Gelukkig is er daarna weer een verrassing in de bovenzaal. Kid Carpet heeft een koffer met electronische speelgoedinstrumenten meegenomen en gelijk in het eerste nummer is het een feest der herkenning als de Super Accompaniment-preset Funk uit de Casio SA-3 uit de PA's schalt. Vanaf hier kan het concert nog alle kanten op en het gevaar dreigt dat het wel erg melig gaat worden. Maar Kid Carpet is geen Onetrickpony en weet van begin to eind te boeien met humor, goede liedjes en teksten, muzikale ideeen en een aanstekelijke podiumpresentatie. Het speelgoed en alle presets die voorbijkomen zijn objets trouvés en alle zooi wordt aaneengesmeed tot de Kid Carpetsound met een creativiteit waar het gros van de gitaarbands nog wat van kan leren. Het contrast met de Amsterdamse afvaardiging Miss Antarctica had dan ook niet groter kunnen zijn. Waar mijn twee favorieten van de avond goud weten te maken met minimale middelen en goedkope rotzooi slaagt Miss Antarctica er niet in indruk te maken met een podium dat vol staat met dure apparatuur. Ooit begonnen als een veelbelovend trio met verzorgde liedjes met teksten die ergens over gingen (een Brit schreef ze) zijn ze uitgegroeid tot een kwartet dat verdwijnt achter de zelf opgetrokken bewerkelijke geluidsmuren. En wat er aan communicatie met het publiek overblijft klinkt vooral bitter, ongeïnspireerd en afstandelijk. Bezoek vooral de sites van de bands voor audio- en videofragmenten en oordeel zelf.