Het was een drukke avond voor hiphoppend Amsterdam; op deze vrijdagavond maken Amsterdamse rappers (o.a. Sugacane en Nina) een track met Lord Finesse op het feestje De Hop. Aangezien dat feestje vanaf zes uur helemaal op het KNSM-eiland plaatsvond, kwam er rond tien uur een ware kruistocht van b-boys en girls op gang van het eiland naar het Leidseplein. Een rondje tram 10, 24 en 5 brengt me precies op tijd waar ik zijn moet: om half elf in de kleine zaal van de Melkweg voor het optreden van Salah Edin. Salah is een uit Nederland afkomstige rapper die voornamelijk in het Arabisch rapt. Ik zeg voornamelijk, er is ook een Nederlandstalig album op komst. Helaas voor Salah is nog lang niet iedereen binnen als hij op moet, waardoor hij in een zaal moet optreden die voor meer dan de helft leeg is. Geen probleem voor dit podiumbeest, zo blijkt, want binnen een track of drie staat iedereen die wel aanwezig is lekker mee te bouncen op de Arabische teksten. We worden gevraagd om af en toe een woordje Arabisch mee te rappen en dat gaat ook best lekker. Een gastrapper uit Libanon wordt het podium op gevraagd om nog wat meer jus over het toch al vette optreden te gooien. Het enige nadeel is dat alle beats van Salah bij dit optreden zo hard zijn. En ik heb het niet over het volume, maar van die keiharde, Schooly-D-weet-er-wel-raad-mee-shit. Hopelijk zit er op het album wat meer variatie in muziek. Na het Salah Edin optreden lopen we naar de overkant, waar oldschool held Tim Dog is afgestoft om z’n kunstje te vertonen in de Max. De man is vooral bekend van de disstrack Fuck Compton, een felle uithaal naar onder andere Eazy-E en DJ Quik. Grappig hoe de man zijn hele set laat draaien om dat ene nummer. Eindeloos lang gepraat tussen nummers door, hij laat zijn dj nog even backspinnen en scratchen en dan is het tijd voor het “peace-signs-in-the-air-moment”. Gadverdamme, wat haat ik dat “peace-sings-in-the-air-moment”. Voor de mensen die nog nooit bij een optreden zijn geweest van een uitgerangeerde rapper, ik zal het u uitleggen. Hiphop kent veel overleden artiesten, denk aan Tupac, Big Punisher, Notorious B.I.G. , Eazy-E, Big L, Jam Master J enz enz enz. Veel hiphopartiesten vullen hun tijd op het podium met het draaien van nummers van deze artiesten als een soort van tribute waarbij het publiek dan het "peacegebaar " moet maken. Tim Dog is ook niet vies van een beetje tijd rekken en vult dit toch al lange lijstje aan met R&B zangeressen Aaliyah en Left Eye van TLC. Net op het moment dat ik denk dat hij “Kleine jodeljongen” wil inzetten voor Manke Nelis, zet Tim eindelijk “Fuck Compton” in, waarmee hij een stelletje veertigers aan de bar heel blij maakt. Tim Dog, ladies and gentlemen! Na weer een half uurtje in de kleine zaal te hebben doorgebracht waar Apache Indian een goede set aan het spelen was, is het tijd geworden voor het hoofdmenu: Boot Camp Click. Buckshot, bekend als voorman van Black Moon is sinds de jaren negentig actief, waarin hij, naast anderen, verantwoordelijk was voor het terug brengen van hiphop naar New York. Black Moon is het fundament waar Duck Down Records op gebouwd werd. Duck Down groeide uit tot platform voor artiesten als Tek-n-Steele en Sean Price, die ook aanwezig zijn in de Melkweg. Sean Price opent de set die, van begin tot eind goed in elkaar zit. Onlangs hebben alle BBC acts aanwezig een album gedropt, waar vanavond veel nummers van worden voorgedragen. Sean Price is een enorme verschijning op het podium en weet met af en toe een grapje het publiek op zijn hand te krijgen. Zodra Tek-n-Steele het podium op komen is het hek van de dam. De verschijning op het podium, zwarte leren jas, handschoenen en broek plus een bandana om de nek, lijken het optreden wat meer kracht te geven. De nummers van Tek-n-Steele hebben veel Jamaicaanse invloeden in muziek en tekst, wat een goede combinatie is van harde hiphop met feel good vibes. “Boom bye bye to a battiboy’s head” klinkt bijvoorbeeld zo vrolijk, maar zodra je er over nadenkt is het toch anders. Als laatste komt Buckshot het podium op, en doet een paar tracks van zijn nieuwe album met superproducer 9th Wonder (Little Brother), Chemistry. Ik wacht al de hele avond op het nummer Sidetalk, en als hij eindelijk voorbij komt, wordt er gesprongen. Natuurlijk passeren ook de Black Moon nummers de revue, zoals Gotcha Open en Who Got The Props. Afgesloten wordt er met een stukje Welkom To Jamrock van Damian Marley waarop de tent zowat gesloopt wordt, waarna er nog één track gedaan wordt. Boot Camp Click maakt gelukkig zijn reputatie waar en zijn een aanrader wat betreft hiphop optredens vandaag de dag. Na de optredens draait in de grote zaal dj-legende Cash Money, in 1988 gekroond tot beste DJ ter wereld. Nu doet hij wereldwijd feestjes met een laptop onder de arm en twee Final Scratch plaatjes. Heerlijk gedanst op een goede mix van allerlei muziek. Drop werd toch nog leuk!