Er zijn van die dagen dat iedereen een klap van de molen meegekregen lijkt te hebben. Afgelopen dinsdag was er zo eentje, althans in De Foyer, waar het publiek aan verschillende gradaties van wereldvreemdheid werd blootgesteld. De avond begon met het enigmatische heerschap Duffhuës. Deze Brabantse artiest begrijpt dat je als singer / songwriter vooral een gepijnigde blik in de ogen dient te hebben. Dat die blik in zijn geval vooral gevestigd was op het kopje thee waar hij na ieder nummer braaf een slok van nam, vergrootte het mysterie alleen maar. Eveneens tot diep nadenken stemmend waren de moeilijk ontcijferbare reeksen lettergrepen waarmee hij zijn nummers aan elkaar brabbelde. Overigens wierp Duffhuës met zijn optreden een interessante vraag op: waarom willen songwriters ook altijd zo nodig de singer uithangen? 's Mans gitaarspel kreeg de zaal moeiteloos stil: achteloos combineerde hij slidegitaarspel met drones die rechtstreeks uit Indiase raga's geciteerd leken. En naarmate de set vorderde trok hij nog meer stijlregisters open. Maar ja, in dit genre is gitaarspel maar de helft van het verhaal. En al heeft Duffhuës' stem best een mooi timbre, echt zingen is toch een vak apart, en dat beheerst hij niet echt. Jammer. "Writing about music is like dancing about architecture". Toepasselijke woorden bij het recenseren van postmodern epifenomeen annex Courtney Love-lookalike Kiki. Mooi, lelijk, slecht, goed, origineel, nep, dit soort categorieën - over het algemeen zo bruikbaar - schieten hopeloos tekort om Kiki, één der bimbo's uit Malle Pietje en de Bimbo's, te beschrijven. Men moet van knappen cultuurhistorischen huize komen om hier enige duiding aan te brengen. Volslagen authentiek, volslagen geconstrueerd, wie zal het zeggen? Kiki zelf in ieder geval niet. Zij gaat volledig op in haar optreden, en begeleidt zichzelf daarbij bijzonder rudimentair op gitaar. Ingezette liedjes worden halverwege afgebroken als ze even niet lopen, ze probeert niet bepaald om zo zuiver mogelijk te zingen, en ze wisselt haar eigen nummers, die welluidende titels dragen als "Ik voel me zwaar tot je aangetrokken" en "Ik zoek een man!" net zo makkelijk af met een cover van Marco Borsato. Rommelige studentikoze ongein? Daar zou dit makkelijk in kunnen ontaarden, ware het niet dat Kiki nergens ook maar het minste spoortje ironie of tongue-in-cheek tentoonspreidt. Daardoor krijgt het optreden een bijzondere spanning, en zit de zaal twintig minuten lang ademloos te luisteren, zonder precies te begrijpen wat zich allemaal voltrekt in het hoofd van Kiki. "I've seen the future of rock and roll!", juicht iemand als Kiki's laatste noten wegsterven. Daar sluiten we ons van harte bij aan. Probeer daar maar eens overheen te komen. De Sisters on the Highway deden een dappere poging, maar deze twee heren sloegen de plank jammerlijk mis. Welgemeend Advies 1: stem je gitaren voor je op gaat treden. Welgemeend Advies 2: probeer minder te klinken als een . slechte parodie op een reünie van Bart Peeters & the Radios. Welgemeend Advies 3: Als je adviezen 1 & 2 in de wind slaat, trek er dan in godsnaam niet zo'n serieus bakkes bij. Daarmee is alles wel gezegd over deze twee heren. Met de Bingotrappers hebben ze een zekere cultstatus opgebouwd, maar die maakten ze vandaag niet waar. Snel vergeten dus, en naar huis om de zojuist aangeschafte cd van Kiki op te zetten!