Als voorprogramma van The Dears speelt Blues Brother Castro. Alweer ? Leuke band hoor, maar ze zijn bijna niet te ontlopen als je vaak bands gaat kijken in Amsterdam. Binnenkort zijn we even van ze af als ze op tournee gaan naar Engeland, Duitsland en België, maar 21 mei staan ze al weer in de Melkweg tijdens de Muzikantendag. Ze lijken zelf ook een beetje vermoeid. Ze spelen ook een rustig nummer, speciaal voor vanavond gemaakt, zo melden ze, en dat klinkt gewoon als Blues Brother Castro, maar dan op halve snelheid. Het publiek reageert nogal lauw. Vlak voor het podium blijft het vrijwel leeg, mensen kijken op afstand toe in afwachting van The Dears. Rechts van het podium staan op een verhoginkje de twee dames van The Dears die keyboard, zang en hier en daar wat percussie of dwarsfluit toevoegen. Ik had van verschillende kanten al gehoord dat ze nogal chagerijnig zouden kijken, maar dat viel best mee. Uitdrukkingsloos is meer het woord. Wat vooral opvalt is dat ze in deze opstelling een beetje een eilandje vormen binnen The Dears met weinig contact met de rest van de band. Zanger Murray Lightburn begint op een acoustische gitaar en krijgt halverwege het nummer een electrische aangereikt en dan gaan langzaam alle registers open. Het nummer bouwt op tot bombastische proporties. Dat gebeurt nog wel vaker tijdens het optreden. De op Britse leest geschoeide nummers krijgen Canadese dimensies; groter, weidser, minder voorzichtig. Murray Lightburn's zang past hier ook in; hij is al tot vervelens toe vergeleken met Britse zangers, maar zijn stem is krachtiger en voller, en hij kan ook vanuit zijn tenen schreeuwen. Lost in the Plot, toch het bekendste nummer van The Dears denk ik (en trouwens te downloaden van hun website!), wordt er gelijk al als tweede nummer ingegooid. Alsof ze duidelijk willen maken dat ze het echt niet alleen van dit nummer moeten hebben. Ze spelen ook oudere nummers van platen die in Nederland niet zijn uitgebracht. The Dears overtuigen muzikaal gezien volledig; zeer strakke band, veel variatie, maar de communicatie met het publiek verloopt nogal plichtmatig, waardoor het, ondanks de intensiteit van Lightburn toch van een statische schoonheid blijft. Weird War speelt daarna in de bovenzaal. Het is de huidige band van Ian Svenonius die al sinds 1988 in diverse vagelijk revolutionaire bands speelt; Nation of Ulysses, the Make-Up en Scene Creamers. Die laatste band is eigenlijk dezelfde als Weird War maar ze zagen zich gedwongen hun naam te veranderen na een klacht van een Franse grafitti-artiest. Ian Svenonius is nogal uitgesproken is zijn ideeen (lees zijn essay op de website van de band !) en een ongelofelijke showpik. Het is eigenlijk een beetje een raar mannetje met een enorm zwart kapsel en een onvast falsettostemmetje. Hij danst als een doorgesnoven oude hippie en toch werkt het zo aanstekelijk dat verzet zinloos is. Het is allemaal te groovy ! Michelle Mae is de perfecte overstoorbare ijzige bassiste en gitarist Alex Minoff weet met zijn fuzz en wahwah precies dat funky psychedelische soundje te treffen. Goed optreden. Toch vlamt het allemaal niet zo als destijds The Make-up. En de nummers zeuren soms iets teveel cliché door op één funkgroove. Iets meer psychedelica en iets minder funk zou misschien beter werken (De plaat die nu op de luisterpaal te beluisteren is klinkt ook wat aan de matte kant, voornamelijk omdat de zang net wat te hard in de mix staat. Dat is waarschijnlijk opzettelijk. Ian Svenonius heeft er in een interview eens een punt van gemaakt dat indiebands de zang vaak teveel wegmixen, waar hij gelijk in heeft, maar hij schiet wat mij betreft door naar de andere kant. Luister en oordeel zelf op de luisterpaal !)