De laatste halve finale van de Winston Popprijs was de zwakste van de drie en had een passende winnaar; Disco Volente. Scrapeyard mag beginnen. De band omschrijft op haar site de muziek als "heavy melodic stoner grunge metal" Het klinkt in mijn oren als amateuristische grunge en vooral de zanger is niet al te best. Niet een goed begin van de avond. Dan heel wat anders; Airbus. Hun plaat werd al niet al te positief besproken in de meest recente editie van het Mortaletribunaal en live wordt die indruk helaas bevestigd. De muziek is langzaam en gedragen, waardoor het in deze setting nogal moeilijk is de aandacht erbij te houden. Technisch komen ze ook wel wat tekort. Het is allemaal niet mooi gearrangeerd; noten zitten elkaar geregeld in de weg, met name in de baspartijen. De zanger is ook weer niet sterk. De cello is een mooie toevoeging aan het geluid van de band , maar dat blijft het dan ook; een toevoeging. Wrong Orange daarna speelt nu voor de vierde keer live op een podium. Dit in aanmerking genomen is het nog best een aardige band, waarbij het weer mis gaat bij de zang. Hij kan gewoon niet zingen. Hij lijkt zich daarvan bewust te zijn; geregeld praat'ie meer dan dat'ie zingt en hij stuurt zijn zang door een Kaos-pad (een effect) Dat werkt wel. Maar dan probeert'ie een refreintje te zingen en dan gaat het mis. Gewoon niet doen zou ik zeggen. Iets dergelijks geldt ook voor de rest van de band. Wanneer ze de gitaartjes lekker postpunkig dissonant tegen elkaar inhakken klinkt het eigenlijk heel goed, maar als ze iets melodisch proberen wordt het al heel snel saai. Misschien moeten ze gewoon allemaal veel naar the Popgroup gaan luisteren. Dan komt het wel goed met deze band. Op papier zou ik fan moeten zijn van de volgende band. Ik ben dol op een fikse dosis ironie, camp, theater. Muziek die schaamteloos beïnvloed is door bedrijfsfeestjes-disco en met een militante middleclass attitude kan heel cool zijn. In Engeland krijgt zoiets vorm in prachtbands als Pulp en Black Box Recorder, in Amerika krijg je dan top-entertainment zoals Electric Six, in Zweden maken ze dan wat geniale singles als the Army of Lovers of Alcatraz. In Nederland ontaardt het in de ongein van Disco Volente. De muziek is plat en liefdeloos. De aankleding en podiumpresentatie onbeholpen en amateuristisch. De zanger en zangeres hebben wat ik zou willen omschrijven als anti-charisma; ze zijn geboren om niet op een podium te staan, als ze een kamer binnenkomen praat iedereen door... "Maar het is toch lollig allemaal ? Het is ook niet serieus bedoeld", zal de Disco Volente-fan tegenwerpen. Tja, als ze het zelf ook niet serieus nemen, wat kan het mij dan schelen ! Veel succes in het Band Zonder Banaan-circuit jongens. Next ! Zeal, uit Apeldoorn, lijkt een sympathieke band; leuke jonge mensen, er staat een kek Orla-orgeltje op het podium, ze hebben een klarinetspeler meegenomen en er ligt ook nog een melodica. Genoeg elementen die een wat ander geluid beloven. De muziek is helaas weer aan de saaie kant en de zang, van het meisje achter het orgel, is weer niet zo sterk. De gitarist speelt weer met een hoop effecten, en is hoe sloom de muziek ook, niet zo strak. Dan Nazca Lines. Van hun website : "De muziek van Nazca Lines is te omschrijven als "lekkere gitaarrock"..." Tja, geen wonder dat ik afhaak. Het is allemaal inderdaad weer braaf Classic Rock wat de klok slaat. Allemaal heel goed uitgevoerd in dit geval, waarin vooral de bassist opvalt, maar god, wat is het weer voorspelbaar allemaal. De jury besluit dat ook zij doormogen naar de finale. In het rapport wordt de band geprezen om hun typisch Nederlandse sound. Merkwaardig "compliment" voor een in het Engels zingende band die rock op Amerikaanse leest maakt. De finale is 19 maart in de Melkweg met : Susans Garden, Fort Knox Amsterdam, Disco Volente, Moodak, Pep en Nazca Lines.