Als ik Winston International binnenkom, is het programma voor vanavond helaas al begonnen. Het is nog angstvallig rustig; meer dan 40 mensen zijn er niet. Wellicht dat dit aan de barre weersomstandigheden ligt, of aan de concurrentie van vanavond (zie Joris Gillets vooruitblik op de muziekagenda van maart onder de kop 'Amsterdam is a Graveyard', elders op deze site). Op het podium staat The Kennedy Orchestra. Van dit kwintet pak ik nog net de laatste twee nummers mee. Ze spelen tamelijk loungy pop met Latijns Amerikaanse invloeden, waardoor ik aan Morcheeba moet denken. Hoewel heel aardig gespeeld, slaat hun muziek niet erg aan. Dat zal aan de vroegte van de avond, de leegheid van de zaal en misschien ook aan het geluid, dat wat iel klinkt, liggen. Toch vraagt dit genre in mijn ogen om een iets sensuelere podiumpresentatie van met name de zangeres. Zeker wanneer je als Erika Kennedy (pseudoniem?) door het leven gaat, kan wat meer grandeur geen kwaad. Ben benieuwd hoe ze het er onder gunstiger omstandigheden van afbrengen. Lang niet slecht, denk ik. De tweede band is Stella Reeves. Deze Helders-Amsterdamse viermansformatie speelt op Amerikaanse leest geschoeide rock en doet dat verdienstelijk. Ontspannen maar geconcentreerd werken ze hun set af. Als ik moet raden zeg ik dat ze de mosterd bij Kyuss en Neil Young halen. Vooral wanneer het gitaarwerk wat over de schreef gaat moet ik aan de laatste denken. Dat is positief bedoeld. Sterker nog, ik denk dat iets meer van dat het geheel ten goede zou komen. De ritmesectie is gedreven, maar staat ten opzichte van de gitaren en de zang te hard afgesteld. Sterk moment is wanneer Sheila E.'s “The Glamorous Life” wordt gespeeld. Als je covert, neem dan inderdaad een nummer dat niet in de lijn der verwachting ligt. Sympathieke band. Tot slot is het de beurt aan Ro-Robot, de enige band waar ik al bekend mee was en de belangrijkste reden waarom ik hier ben. Afkomstig uit Haaksbergen, Hengelo en Enschede timmerde deze band in het nabijgelegen Duitsland al redelijk aan de weg met een eigen clubtour, en als support voor The Stills. In Nederland bleef de aandacht wat achter, maar daar lijkt met een door stoïcijns doorwerken afgedwongen platencontract (bij Ra Ra Records, afsplitsing van het recentelijk ter ziele gegane Silent Minority Records) verandering in te komen. Vanavond zijn ze voor het eerst in drie jaar weer eens in Amsterdam te zien. Daarbij valt gelijk op hoezeer de band live gegroeid is. De aantrekking van toetsenist Nick (op hun website doet Ro-Robot niet aan achternamen) zorgt voor een veel completer geluid. Hoewel er in het begin wat ongemakken als zenuwen en rondzingende microfoons zijn, blijkt hun routine te groot om zich daardoor van de kaart te laten brengen. Bovendien zijn de zenuwen begrijpelijk; hoe reageert het Amsterdamse publiek op een repertoire dat voornamelijk boogt op de donkere kant van de New Wave? Traditioneel is er voor dergelijke weltschmerz meer aandacht in Duitsland en het oosten van Nederland dan hier. De reactie valt mee; iedereen staat geboeid te kijken. De verschijning van de in pantalons en overhemden met stropdas gestoken band mag voor Amsterdamse begrippen dan ook onalledaags heten. Zanger Marc klinkt alsof het lot van deze aardkloot op zijn smalle schouders rust en maakt vrijwel geen contact met het publiek. Af en toe noemt hij een titel en één keer komt er een excuus als de pauze tussen twee nummers wat lang duurt. Dergelijke zwijgzaamheid wordt vaak als arrogant gezien, maar bij Ro-Robot past het. Beste nummers zijn wat mij betreft 'Never Met You Girl' en 'Push Me Along'. Een langzaam nummer als 'Frances' blijft op dit kleine podium helaas wat onbestemd. Maar goed, Ro-Robot laat vanavond dan ook zien al enige tijd klaar te zijn voor groter werk. Volgende keer dan maar in een iets grotere zaal? Als het maar niet weer drie jaar duurt tot de volgende programmeur het aandurft.