Het was weer beregezellig in de Nieuwe Anita afgelopen zaterdag en het programma was zeer gevarieerd. Dan Geesin heeft de ondankbare taak de avond te openen. Hij presenteert vanavond ook zijn nieuwe boek Green, met tekeningen (en een handgeknipte pop-up!) en een nieuwe CD, te verkrijgen via de site van That Dam. Onder een warm licht verspreidende schemerlamp zit een kalende bebaarde man verscholen achter zijn harmonium. Simpele liedjes over simpele alladaagse zaken zingt hij. In het Engels en soms in het Nederlands met een Engels accent. Het is goed voor te stellen dat het een soort huiselijke charme heeft; zo dicht bij huis te blijven in je teksten. Maar vanavond is het toch wat te weinig allemaal en klinkt het teveel als iemand met een niet al te interessant leven die voorleest uit zijn dagboek. Sykosonics starten daarna beneden met hun set frisse indiepop. Ze zijn met zijn drieen, en hebben hele coole Rickenbacker-gitaren. Opvallend is dat de bassist de effectpedalen bedient, dus ook voor de gitariste. Hun laatste CD Ultralite was onderdeel van de oktober 2004-editie van That Dam-magazine. De laatste zes exemplaren zijn vanavond nog te koop. Dat kan ik natuurlijk niet laten liggen ! That Dam-magazine + een heel leuke CD voor maar vier euri ! Dan is het tijd voor literatuur. Arthur Wevers leest voor uit eigen werk. Iets met relaties en bitterballen. Schrijven is één ding, voorlezen uit eigen werk is weer iets anders. Dat kan niet iedereen even boeiend en niet elk tekstfragment leent zich ervoor om weggerukt uit de context voor een publiek geworpen te worden. Arthur Wevers is een beetje saai. De band Dress leidt voor mijn gevoel al een decennium een sluimerend bestaan. Steeds als ik denk dat ze wel niet meer zullen bestaan duiken ze ergens op en blijken nog altijd een heel strak goed bandje te zijn. Ook vanavond weer. Hun laatste plaat, ook op That Dam-records kwam uit in 2003. Misschien dit jaar een nieuwe ? De Celano-Baggiani Group (Ottoboy stond geprogrammeerd maar dat was dus gewijzigd) speelt jazz. En niet de meest spannende variant. In een bezetting van gitaar, bas en drums worden wat standards gespeeld, waardoor het een beetje op een pauze-act lijkt. Het boeiendst aan de band is nog de bassist die met zijn merkwaardige doorlopende wenkbrauwen en sikje en geconcentreerde muzikantenmotoriek een beetje op een sater lijkt. Als iemand zegt dat nu boven Pfaff gaat beginnen denk ik onmiddelijk : Alweer ? Maar het blijkt om Bas, mister Pfaff zelf, te gaan die voorleest uit eigen werk. Hij komt er beter mee weg dan Arthur Wevers, waarschijnlijk omdat hij toch meer podiumervaring heeft en korte gedichten voorleest. Hij draagt ook het gedicht Amsterdam is A Graveyard voor met een sneer in de richting van lieden die deze titel zomaar voor uitagenda's en dergelijke gebruiken. Dat we wel even moeten weten dat deze regel van hem is (al heeft hij 'm weer gejat van the Moldy Peaches' New York is a Graveyard natuurlijk) Dan het debuut van een nieuwe band: The Stallones. Onder de naam St. Allones maakten leden van Seedling, Blues Brother Castro, Norma Jean, Voicst en zo nog wat bands, in december vorig jaar voor That Dam de kerstsingel They Don't Give A Dam It's Christmas. Of daar het idee onstaan is voor deze band is niet duidelijk, maar het is wel een topbezetting; Leon van Blues Brother Castro drumt, Bas van Pfaff (en voorheen Seedling) speelt gitaar, Inez, in een ver verleden ook van Pfaff (ze schreef en zong de hit Truckerswife Life) speelt bas, en de andere Bas (Morsch) van That Dam en de band Sal zingt en speelt gitaar. Ze spelen een nummer of vier, en die klinken erg goed. Bonkige gitaarrock waarbij vooral Leon's drumwerk opvalt. Hopelijk blijft het niet bij een eenmalig optreden. En dan is daar als kers op de spreekwoordelijke taart ook nog het duo Glameoki. Mijn eerste indruk is : dit is heroïsch slecht ! Er staan twee mannen op de nu verder lege vloer; een kale met een zonnebril op, een lange jas, ontbloot bovenlijf, bretels, een ketting met een lichtgevend bolletje eraan zoals begin jaren negentig heel populair was, en een hippie met een misse glittertrui. Ze zingen heel erg vals over vooraf opgenomen beats met een hoog Mental Theo-gehalte. Maar ze doen dat zo vol overgave dat de verbazing gaandeweg omslaat in bewondering. Ik val helemaal om van verbazing als ik een Dinosaur Jr-cover voorbij hoor komen en wat achtergrondinfo krijg van de vraagbaak in Amsterdamse muziekzaken. Of ik weet wie dit zijn. Nee. Filip Mertens, voorheen van the White Bronco's en Sander Patelski, voorheen van the Glueman ! The White Bronco's heb ik een aantal jaar geleden in Volta gezien. De schuchtere jongen die toen vanachter zijn keyboardje nauwelijks contact met het publiek durfde te maken en lofi droefsnoetenliedjes bracht, staat nu beneden de Party Animal in zichzelf naar buiten te springen. Intussen wordt ook Shady Lanes van Pavement glorieus aan gort gegabberd. Het concert eindigt met Spider Rico-achtig over de grond rollen. Om erg blij van te worden. Waarna DJ Oscar Smit een collectie fijne en verrassende plaatjes voorbij laat komen. Helaas veel te kort. Rond 1:00 uur gaat het volume al een tandje omlaag en het uur daarna loopt de Nieuwe Anita langzaam leeg.