Terwijl Mory Kanté, begeleid door een elfkoppige band, het in de Grote Zaal van Paradiso nog niet voor elkaar krijgt om zijn publiek in hogere sferen te brengen, betreedt Chuck Prophet onder luid gejoel het podium van de kleine zaal. Naast Stephanie Finch op keyboard heeft Chuck een drummer, een bassist en een gitarist meegenomen. De voorman zelf begeleidt zich op een obscure Squier Telecaster. Even voor de niet gitaarfreaks: met een Squier wil je eigenlijk niet gezien worden; het is een imitatie van de legendarische Fender-telecaster, zeg maar voor mensen met een kleine beurs; not the real thing. Het geluid dat Chuck letterlijk uit deze gitaar perst, doet menig Fenderbezitter kwijlen, hij geselt de snaren, verwent ze met getokkel dan weer buigt hij ze tot bijna tot knappens toe! Hij merkt na weer een weergaloze solo op, dat hij met zijn blote vingers bierflesjes opent! Prophet draait al een poosje mee in het alternatieve country circuit. Met de band Green on Red (Paisley underground) timmerde hij in de nineties al aan de weg, maar ook werkte hij met Cake. Met Go Go market, het hobbyproject met zijn vrouw, inderdaad dezelfde Stephanie Finch die ook nu op het podium staat, maakte hij drie jaar geleden de ondergewaardeerde cd: “Hotel San José”. Bij Go Go market zingt Stephanie overigens alle nummers. Het is dan ook jammer dat haar microfoon en toetsen erg zacht staan afgesteld. De gitaar van Prophet, hoe mooi die ook klinkt, staat te hard, de andere gitarist weer te zacht. De geluidsman lijkt meer interesse te hebben in de blikjes Amstel die hij wegklokt, dan in het bandgeluid. Hoe de muziek van Chuck Prophet te typeren? Tom Petty is nooit ver weg, liedjes met een kop en een staart en door af en toe gebruik te maken van een tweede microfoon, maar dan één die normaal de mondharmonica versterkt, klinkt hij af en toe bijna Waits-achtig. Het gitaargeluid is met veel tremolo en nauwelijks vervorming gevarieerd. Als collega-gitarist achter de pedelsteelguitar kruipt dan worden de accenten verlegd richting countryrock. Op het podium is Chuck duidelijk de baas, en in zijn bewegingen lijkt hij soms the boss zelf. Af en toe zeikt hij zijn vrouw behoorlijk af, wat niet in dank afgenomen wordt door haar trouwe schare mannelijke fans. De drummer die er pas sinds kort bij is krijgt wat bemoedigende woorden en met het publiek gaat Chuck leuk om. Dat Paradiso een omgebouwde kerk is, bevalt hem wel: “Het zou de wereld een stuk beter maken als ze dat ook in Amerika zouden doen, zou ik wat meer werk hebben ook”, merkt hij met een olijke glimlach op. Hij speelt anderhalf uur waarbij hij rijkelijk put uit zijn laatste CD: “Age of Miracles”. Nummers als “Solid Gold”, “Pin a Rose” en “You did”, klinken live net iets minder gelikt dan op de plaat. Ook ouder werk zoals het prachtige “After the rain” wordt een stuk pittiger gespeeld dan de cd-versie. Jammer dat Stephanie maar één nummer mag zingen.