Slechts één keer per maand vinden de Popgrond avonden plaats in de Brakke Grond, maar er wordt door de vaste bezoekers altijd naar uitgekeken. De optredende Vlaamse acts zijn vaak niet de kleinste namen, en ook de iets onbekendere namen blijken vaak zeer de moeite waard te zijn. Zo mogen deze avond Sioen en Durango het Amsterdamse publiek tracteren op muzikale hoogstandjes. Sioen is de hoofdattractie van vanavond. De jonge Gentenaar brak met zijn debuutplaat ‘See You Naked’ in rap tempo door in Vlaanderen, en liet vervolgens op Rock Werchter horen ook live sterk voor de dag te komen. Nu is het tijd om met de opvolger te komen, die ‘Ease Your Mind’ gaat heten. De veilige omgeving van een onbekend theater in een ander land vormen een goede omgeving om zijn nieuwe liedjes live uit te proberen. Voor Durango liggen de zaken er ongeveer hetzelfde voor, zij het op een iets lager niveau. De vier Vlamingen hebben zojuist hun tweede album ‘Loi Du Miel’ uitgebracht en komen de aanwezige programmeurs, popjournalisten en andere insiders overtuigen dat ze meer aandacht verdienen. Want Mambo Chillum’, de vorige band van zanger Fred Verhaegen doet bij sommige mensen nog wel wat belletjes rinkelen, maar Durango heeft nog niet dezelfde status. Maar gezien het aantal mensen uit de industrie dat vanavond aanwezig is kan dat nooit lang op zich laten wachten. Want de gastenlijst is lang. Er zijn zelfs meer mensen op de gastenlijst dan betalende bezoekers, zoals te zien is aan het aantal mensen die met een sticker met naam rondloopt. Het heeft wat weg van een Lekker Single feest, waarbij gemakkelijk contact kan worden gelegd door middel van de naambordjes. Maar gesprekken en nieuwe kennismakingen worden vanavond bewaard voor het gezellige café, want de zaal waar de optredens plaatsvinden is een theaterzaal. En spontaan wordt de Vlaamse beleefdheid overgenomen door het Nederlandse publiek: er wordt niet meer gerookt tijdens het optreden en iedereen is muisstil. Door de opgestelde blokkentribune doet de zaal denken aan de gymzaal van de lagere school waar de wekelijkse toneeluitvoering plaats vindt. Wanneer Durango wordt aangekondigd blijk zanger Fred Verhaegen de enige in de zaal te zijn die rookt. Subiet gooit hij zijn peuk op de houten vloer, om niet lang daarna nog een flinke rochel op dezelfde vloer te deponeren. Ondertussen speelt zijn band een sterke set die gelukkig niet alleen het aangekondigde blues behelst. De charismatische Verhaegen neemt zijn band mee langs Americana, rock en donkere pop. Namen als Madrugada, Nick Cave en Tom Waits schieten te binnen bij het horen van de spannende liedjes. De drie muzikanten (Joe Jackson op bas, Joey uit Friends op drums, en een rijkeluiszoon op gitaar) staan vooral in dienst van Verhaegen. Verhaegen zelf lijkt zelf op de IVF baby die verwekt is met het zaad van Bono, Jeff Buckley en Nick Cave. Hij kruipt goed in zijn rol van onvoorspelbare blueszanger die zijn publiek mee neemt naar donkere kroegen in Mexicaanse steegjes, tussen de beroepsgokkers en hoeren. Daardoor kan hij een enkele misstap (een zin als ‘Shelter from the rain’ kan echt niet meer) veroorloven. Hij heeft zelfvertrouwen en daardoor komt de rol die hij als performer speelt overtuigend over. Muzikaal mag het af en toe wat meer knallen; de opgebouwde spanning komt alleen in het laatste nummer tot een uitbarsting maar is dan eigenlijk een paar nummers te laat. Desalniettemin wint Durango hier flink wat zieltjes. In de pauze tussen de twee acts volgt er een zeer leuk initiatief. Om het vertrek van Brakke Grond-programmeur (en 3voor12/Amsterdam medewerker) Stephan van Peursem nog wat meer aandacht te geven is er een Vlaamse popquiz georganiseerd in een bijzaal van het complex. Gezeten achter een tafel proberen Stephan, Klaas Leegwater van Live XS en Dieter Craeye van Kindamuzik de hoofdprijs in de vorm van een fles whiskey en eeuwige roem binnen te slepen. Onnavolgbaar gepresenteerd op een manier zoals alleen hij dat kan maakt Jaap Boots er een show van waarin ook het publiek punten kan scoren. Zo scoren Hubert en Leen, twee toeschouwers, respectievelijk 1 punt en -2 punten. Uiteindelijk laat Stephan door de eerste prijs te winnen zien dat hij veel heeft opgestoken in zijn tijd bij de Brakke Grond. Het gegrinnik en nagepraat van deze popquiz is nog niet verstomd wanneer Sioen aan mag treden. Ondanks het sterke optreden van Durango zijn de meeste mensen toch voor Sioen gekomen. In zo een intieme setting een van de grootste artiesten van België zien, dat overkomt je niet elke dag. Het applaus bij zijn opkomst is dan ook gemeend. Frederik Sioen is eigenlijk Sioen. Dat blijkt niet alleen uit het feit dat zijn keyboard pontificaal vooraan op het podium staat, maar ook uit het feit dat zijn band hem muzikaal ook volledig volgt zonder veel op te vallen. Alleen de violist valt met enige regelmaat en in positieve zin op. Zijn aanzwelende geluid biedt de nodige tegengas tegen het piano- en loeigeweld dat Sioen zelf ten gehore brengt. Het is het geluid dat het in Vlaanderen erg goed doet, maar wat in Nederland iets minder goed aanslaat. Novastar lijkt een stijlgenoot, en is in Vlaanderen ook stukken succesvoller. Bijzonder is het niet te noemen, hoewel hele volksstammen voor deze van pathos vervulde pianorockballades vallen. De dramatiek valt na de melige popquiz sommige bezoekers wat ruw op het dak. De presentatie weet hen ook niet binnen te houden; het geheel heeft door het keyboard nogal een statisch geheel. Daarbij komt dat de onzekerheid uit Sioens lichaamshouding afstraalt op het moment dat hij achter de piano vandaan komt. Zijn overeenkomst met een corpsbal helpt hem daar ook niet bij. Na het zoveelste tragische nummer is het teveel geweest, en is het een verademing om de lachende gezichten van het bardames te zien in het café.