In een tijd waarin Tunng terecht gehyped word, The Go Find vier bunnies in de Amerikaanse Playboy krijgt, zou David Kitt het verdienen groter te zijn. Zijn melancholische singer-songwriter-liedjes met daarin een grote rol voor electronische ritmes, bliepjes en andere bijgeluiden zijn fris en warm. Zeker een cd als the Big Romance uit 2001 kan wat mij betreft als een meesterwerkje beschouwd worden waar samples, elektronica en mooie akoestische popliedjes samenkomen. Recentelijk bracht hij een CD vol met covers uit, genaamd The Black and Red songbook, waarin hij nummers van Thin Lizzy, JJ Cale, Sonic Youth en anderen volledig naar zijn hand zet. Gisteren in de uitverkochte bovenzaal van de Paradiso trad hij alleen op met gitaar en sampler. Door de vroege aanvangstijd was de zaal nog maar half gevuld toen Kitt begon. Het eerste nummer was een van de uitschieters op zijn album, Dancing in the moonlight van Thin Lizzy. Ook live kwam dit nummer erg goed uit de verf. Kitt had jammer genoeg moeite het hele concert de aandacht vast te houden. Door het binnenstromende publiek onstond er veel geroezemoes wat zijn intieme liedjes niet ten goede kwam. Kitt merkte dit blijkbaar ook op, want naar mate het concert vorderde kwamen er steeds meer uptempo nummers voorbij en voorzag Kitt met de elektrische gitaar sommige nummers van lekkere noisy elementen. Hiermee kreeg hij het publiek weer in zijn greep, en kon hij het concert afsluiten met het prachtige Into the Breeze. Daarna moest de dan inmiddels volgelopen, hete bovenzaal een lange tijd wachten op de hoofdact van de avond, Emiliana Torrini. Door de afzetting als gevolg van de brand voor het Rijksmuseum konden veel mensen niet bij Paradiso komen volgens de organisatie. Hoe die mensen er nog bij konden in de overvolle bovenzaal was voor mij en vele anderen de vraag. Sommige van de bezoekers liepen weg en haakten al af voordat de hoofdact dan eindelijk begon. Toen het concert eindelijk begon pakte Emiliana Torrini het publiek snel in. Begeleid door een subtiel spelende band kwamen haar warme liedjes en stem heel goed uit en bleven de nuances van de plaat live ook overeind. Muzikaal gezien is Torrini moeilijk in een hokje te passen. Haar vorige cd Love in the Time of Science was nog onder het triphop kopje te plaatsen, voor haar nieuwe cd Fisherman’s Woman schieten genre-aanduidingen te kort. Ook gisteren schoten er veel verwijzingen door mijn hoofd maar geen enkele dekt de lading of doet iets af aan de eigenheid van Torrini: Björk vanwege het IJslandse accent, tijdens het door Smog geschreven nummer Honeymoon Child had ze de intensiteit van Cat Power, soms was Torrini zelfs met Norah Jones te vergelijken vanwege het laidback en jazzy karakter van sommige songs. Na ruim twintig minuten toonde Torrini dat ze niet alleen muzikaal de gevoelige snaar wist te raken, ze bleek ook nog mooi te kunnen vertellen met een charmant IJslands accent. Het nummer Heartstopper van haar nieuwste album schreef Emiliana samen met haar beste vriendin. Het verhaal over de totstandkoming van het nummer waarbij aan het eind van het schrijfproces de twee dames dronken en helemaal uitgerookt op de grond van de keuken terechtgekomen waren, was ontroerend en grappig tegelijk. Ook het verhaal over het nummer dat Bill Callahan (Smog) voor haar schreef, waarin ze vertelde dat ze hem zelf niet durfte te vragen en haar vriendje dat voor haar gedaan had was erg beeldend. De manier waarop ze beschreef dat ze de eerste dagen niets tegen Bill Callahan durfte te zeggen en omgekeerd, en dat deze dagen gevuld waren met thee drinken en naar de zon staren waren was hartverwarmed. Zeker omdat het aan het eind toch allemaal goed kwam en Bill Callahan uiteindelijk toch het nummer Honeymoon Child voor haar schreef, wat een van de hoogtepunten van de avond was. Waar dit soort praatjes tussendoor vaak de vaart uit het concert halen, werkte het deze avond juist heel goed. Door de verhalen onstond een soort intimiteit met het publiek die de liedjes extra kracht bijzette. Doordat Torrini haar eigenzinnigheid in toegankelijke songs weet te stoppen, en zoals vanavond bleek live ook nog eens wat potten te kunnen breken, lijkt het een kwestie van tijd voor Torrini naar een groter publiek doorbreekt.