Nog nooit van The Ponys gehoord en de naam deed niet veel goeds vermoeden. Maar dat producer Steve Albini achter de knoppen zat voor hun onlangs verschenen tweede album ‘Celebration Castle’ deed al snel mijn oren flapperen. Verneem daar nog eens bij dat ‘In The Red’ het label is waar de vier onderdak gevonden hebben, en je moest mij niet meer overtuigen om naar de kleine zaal van de Paradiso af te zakken zaterdag. Ook met een naam als The Ponys kan je dus geloofwaardige post-punk/garage spelen, of dat hoopte ik toch. Toen de drie heren en één dame het podium beklommen en er loeihard en met veel passie invlogen, zag het er nog veelbelovend uit. Het is zeker geen band zoals er dertien in een dozijn rondlopen want toegevingen doen The Ponys niet. Ze klinken niet radiovriendelijk en hits moet je niet van hen verwachten. Maar een eigen sound creëren ze ook niet echt en dat is jammer. Spontane vergelijkingen dringen zich op. Sonic Youth maar dan minder gevarieerd, Joy Division maar dan niet zo psychedelisch (toch niet live), Fugazi maar lang niet zo gedreven. De stem van Jered Gummere kan je nog het best omschrijven als een mix van Wire en The Cure, al is het live eerder dat eerste, maar dan minder geïnspireerd en bij momenten ronduit vals. Als bassiste Melissa Elias de microfoon voor haar rekening neemt, gaat haar bijdrage jammerlijk de mist in door de oorverdovende geluidsbrij. De glimp die we konden opvangen van haar kunnen, vroeg alleszins om meer. Te luid stond het, dat hebben mijn oren 24 uur later nog mogen voelen. Een korte en krachtige set kan soms wonderen doen, maar als het aantal decibels een gebrek aan variatie moet verstoppen dan werkt dat contraproductief en slaat de verveling toe. Ook de twee toegiften konden daar niets meer aan verhelpen. Had iemand daar trouwens om gevraagd?