Ron Sexsmith is op zijn zoveelste tournee met zijn drie vaste begeleiders. In Amsterdam aangekomen is er nog maar één begeleider over. Een paar dagen geleden heeft Ron de gitarist en de bassist uit financiële overwegingen naar huis moeten sturen. Dat zegt veel over het miskende talent. Collega's als Elvis Costello en Paul McCartney zijn fan, verschillende artiesten zoals Rod Stewart spelen muziek van hem, het grote publiek echter ziet hem niet staan. Goed, hij heeft fans over de hele wereld, alleen de fandichtheid per land is niet groot. Liedjes schrijven kan deze Canadees als geen ander, prima muzikant ook. Een pr-circus ontketenen om een doorbraak te forceren is niet zijn stijl en een shockerende podiumact heeft hij al evenmin. Dat Sexsmith vanavond alleen met zijn drummer optrad betekende dus geen “White Stripes-achtige” taferelen met dito decibels, nee het was nog ingetogener dan normaal het geval is. Voor wat betreft de kleine liedjes, zoals “pretty little cemetary” pakte deze kleine bezetting goed uit. Nummers die op de plaat wat dikker zijn aangekleed staken nu schril af bij het origineel en gingen daardoor wat op elkaar lijken. Ook de loepzuivere koortjes die zijn vaste begeleiders meebrengen werden erg gemist; een éénmanskoor is mager en zoals de Engelsen zeggen: "three is a crowd". Toch viel er genoeg te genieten in de bovenzaal van Paradiso. Drummer Don poetste een paar nummers op met cello, Sexsmith nam regelmatig plaats achter de piano, waardoor nummers weer andere accenten kregen. “Cold in them Hills”, op de cd "Cobblestone Runway", nog een duet met Chris Martin van Coldplay was prachtig. Ron speelde een dwarsdoorsnee van al het mooie dat hij op zes reguliere cd’s heeft uitgebracht. Verzoekjes uit het publiek werden op prijs gesteld en gespeeld. Was hij even zijn tekst kwijt was, zoals bij het verhaalliedje “Strawberry blonde”, werd er gewoon opnieuw ingezet. In het midden van de set kondigde Ron het verschijnen van een nieuwe cd uit, waarbij Ron en Don duetten zingen, in de sfeer van de Everly brothers. De nummers die ze van die plaat ten gehore brachten konden mij niet bekoren. Door de duetvorm verloren de liedjes intimiteit en ook de samenzang bracht niets extra’s. Sexsmith moet er toch langzaam maar zeker moedeloos van worden dat hij niet verder komt dan optredens in zalen zoials Tivoli de helling en de bovenzaal van Paradiso. Hij verdient absoluut een groter podium, maar dan wel vullen met de hele band.