Stallones maakte kortgeleden hun debuut met een kort optreden in de Nieuwe Anita. Ze openen de avond met een nummer dat klinkt als My Sherona van The Knack, maar dan gespeeld door Joy Division met Mark E Smith van The Fall op zang (of James Murphy van LCD Soundsystem) Dit is dus een heel hippe band. En het is ook een goede band. Vooral Bas Jacobs, van Pfaff en voorheen Seedling natuurlijk, valt op in zijn vrije rol van lawaaimaker met zijn baritongitaar. Bas Morsch, zingt en speelt gitaar. Zijn vorige band Sal werd kortgeleden nog door weblogger Stereo aangehaald als voorbeeld van een Nederlandse band die niet achter de feiten aanhobbelde; de mp3's op hun site uit 2002 laten al de nu hippe jaren 80-invloeden horen. Maar inmiddels begint dat ook wel een beetje een uitgekauwde formule te worden. Hoe goed de band ook is, de bonkige Joy Division-achtige sound begint nu alweer een beetje gedateerd te klinken, en er blijft dan vooralsnog te weinig eigenheid over om het echt spannend te houden. Feverdream was altijd één van de explosiefste bands van Nederland. De band tourde overal en nergens en was duidelijk goed op elkaar ingespeeld. Vooral de interactie tussen Rene van Lien (gitaar/zang) en Saskia van Bodegom (bas/zang) leverde vuurwerk op. Saskia besloot begin dit jaar te stoppen en er werd een vervanger gevonden in de persoon van Bart Baekelandt, voorheen van Incense. Ik zie ze voor het eerst in deze bezetting en dat valt niet mee. De belichting in Bitterzoet benadrukt het alleen nog maar; Bart staat rechts op het podium in het donker, je hoort 'm wel en dat is dik in orde, maar hij is nog net niet onzichtbaar. In het licht staan Rene en de de drummer Arnold van de Velde. De interactie is totaal verdwenen, waardoor Feverdream plotseling wel erg lijkt op bevriende bands Soda P en Mono. Het valt me nu ook meer op dat Feverdream eigenlijk klinkt als een soort opgevoerde versie van The Police. Het geluid van Alamo Racetrack is ook steeds meer opgeschoven in de richting van de hippe hoekige jaren 80 sound, waarbij vooral de associatie met Interpol nogal eens opdoemt. Dat is een geleidelijke ontwikkeling geweest. Een ouder nummer als Happy Accidents past ook prima binnen dit idioom. Van de drie bands vanavond klinken ze het avontuurlijkst. Dat gaat niet altijd goed. Het laatste, uitgesponnen, nummer klinkt als het intro van Radar Love van the Golden Earring met daaroverheen een slechte Jim Morrison-imitatie. Ook bij dit optreden helpt de belichting niet echt mee. Het is in de zaal bijna nog lichter dan op het podium. De aandacht verslapt, misschien deels daardoor, en het wordt steeds leger voor het podium en drukker aan de bar. De helft van het publiek is ook alweer verdwenen (...een doordeweekse dinsdag, he. Morgen weer vroeg op !) Als de DJ's Hotlipzz en Jane hun fijne plaatjes draaien is het inmiddels helaas al akelig leeg geworden op de dansvloer.