Dat een bloedkokende set van twee stomende bands ook mindere kanten had bleek eenmaal boven. Het was niet alleen heet in het kleine zaaltje, maar ook benauwd. Wat zou het toch fijn zijn als er in Nederland niet zo’n zeikcultuur heerste en Paradiso gewoon even wat ramen open mocht zetten. Helaas, want de hitte werd alleen maar erger. Het duurde dan ook niet lang in de set van ISIS voordat de eerste persoon aan de hitte bezweek. Vooraan trok een meisje de hitte niet meer en zakte door haar knieën. Een behulpzame man en schrijver dezes tilden haar zo goed en zo kwaad als het ging naar de gang, om haar met hulp van een glas water weer bij der positieven te brengen. Een beetje de schuld van ISIS was het wel. De heren waren vast en zeker gevleid om voor een uitverkochte zaal(tje) te mogen staan, want vanaf de eerste seconde gingen ze er als een stormram in. Niets subtiliteit, maar gelijk het gas er op. Zoals de vijf heren onder leiding van zanger/gitarist Aaron Turner op het podium staan, zo moet Alexander de Grote ook met zijn veldheren het slagveld op gekomen zijn. En dan is het niets met dissonante gitaarakkoorden, maar stevig gespierde rock waarin laag op laag worden gestapeld, om geleidelijk toe te werken naar een knallend crescendo. Of niet. Want door het geleidelijk opstapelen bestaat al gauw de angst dat de formule een trucje wordt, en daarmee voorspelbaar. Dat hadden de vijf uit Boston goed begrepen. En zoals een goede thriller betaamt, wordt ook af en toe het gas weer teruggenomen op momenten waar je een uitbarsting verwacht. Alsof je een muzikale thriller zit te luisteren. Zo houdt ISIS zowel met materiaal van het vorig jaar verschenen album Panopticon als met ouder werk de aandacht vast. De spaarzame vocalen worden bruut schreeuwend de microfoon ingesmeten, maar zijn wel grotendeels onverstaanbaar. Dat maakt weinigen uit. De breed uitwaaierende gitaarpartijen bepalen de lange, epische nummers. Knikkende koppies bepalen het publiek, en vooraan is zelfs een ouderwetse headbanger gesignaleerd. Ook voor nieuwsgierigen levert ISIS waar voor je geld. Neemt niet weg dat het effect op de lange termijn toch uit begint te werken. Zonder toegift en met één nummer minder had het optreden nog nét even beter geweest. Soms kan je ook genoeg hebben van een goed iets. Dat besefte voorprogramma Aereogramme ook. De erg behaarde Schotten zijn met grote regelmaat in Nederland te zien, en evolueren op knappe wijze. De vier zijn bekend om hun schandalig harde optredens, en gezien de enorme torens van luidsprekers is dat vanavond niet anders. De drummer is nog net te zien te ontwaren tussen de Marshalls. Links in het hoekje staat zanger/gitarist én mede-drummer (hij heeft zelfs een eigen drumstel) Craig B. Het spotje bereikt zijn hoofd niet, waardoor ook hij lastig te zien is. Maar met een bassist die op de menselijke versie van een grizzlybeer lijkt heb je genoeg om naar te kijken. En te horen. Liet Aereogramme op eerste albums A Story In White en Sleep & Release zich vaak terugvallen op dynamiekwisselingen die je na 40 minuten wel gehoord had, met de jongste release Seclusion lieten ze horen ook de nodige subtiliteit te kennen. Daardoor worden hun songs stukken interessanter en minder eentonig, zoals in het 10 minuten durende The Unravelling. Daardoor vergeven we het ietwat jammerend overkomende I Don’t Need Your Love en is het optreden van slechts een half uur eigenlijk veel te kort. Desondanks is de band erg dankbaar om hier vanavond als support van ‘the mighty ISIS’ te mogen staan. En met hem velen in het publiek.