Hoe word je als veelbelovende Belgische band een ster in Nederland? Door te beginnen in de Brakke Grond. Dit moeten Stephan van Peursem en Piet Menu in gedachten hebben gehad toen ze ongeveer een jaar geleden begonnen met het organiseren van de maandelijkse PopGrond in de Brakke Grond. Het klinkt te mooi om waar te zijn, maar veel populaire Belgische nieuwkomers zijn allemaal hun Nederlandse zegetocht begonnen in dit kleine theater aan de Amsterdamse Nes. Ga maar na: Stijn, Gabriel Rios, A Brand, Fifty Foot Combo, ze zijn allemaal begonnen in de Brakke Grond. Vele andere Nederlandse optredens volgden, tot Lowlands aan toe. Nu staat popmuziek uit Belgie toch al bekend om de uitstekende kwaliteit, maar het lijkt toch geen gemakkelijke taak om zo succesvol te programmeren. Wat is het geheim van de PopGrond? Volgens de programmeurs is het eerste waarop gelet wordt de tijd die is doorgebracht in de studio. Kwaliteit in harde cijfers dus. Maar dan kun je toch net zo gemakkelijk meteen een heel ervaren en internationaal beroemde band boeken, zoals Ozark Henry of Zita Swoon? Dat kan wel, maar het is de bedoeling van de PopGrond om nieuwe bands die in België zelf al zeer succesvol zijn als showcase te presenteren aan het Nederlandse publiek, aldus Stephan. Bovendien stikt het in het publiek van de journalisten en programmeurs van andere Nederlandse podia, gebrand als ze zijn op het signaleren van het nieuwste van het nieuwste uit België. En als zo’n band dan toegankelijk genoeg is voor het Nederlandse publiek is succes zo goed als verzekerd. Vernieuwend is het toch bijna altijd wel. De Brakke Grond zelf lijkt een wat ongebruikelijke setting voor een popconcert. In een oude theaterzaal die normaal alleen gebruikt wordt voor toneel en dans wordt nu de ruimte compleet ingenomen door een band. Het publiek zit (!) toe te kijken vanaf trapsgewijs oplopende niveaus tot aan het eerste balkon. Er hangt een Bourgondische sfeer: één van achterovergeleund, stil en respectvol genieten van kwaliteitsmuziek. En ondanks deze intieme setting bereikt het geluid hetzelfde effect als dat van het hoofdpodium van een groot openluchtfestival: indrukwekkend… Een van de grote voordelen van deze zaal is dat de bands gebruik kunnen maken van de speciale theaterverlichting. Dit geeft elke band, ongeacht hun muziekgenre, een heel bijzondere sfeer mee. Met een wijntje in de hand (de bar schenkt hele lekkere!) is het dus genieten met alle zintuigen van deze Vlaamse ervaring. Maar het kan ook voorkomen dat er een act is geboekt (zoals DAAN), die het dak eraf speelt zodat iedereen opspringt om als een waanzinnige te gaan swingen. Wie na deze twee optredens nog even blijft hangen in de bar heeft bovendien het genoegen om nog even met de band een pintje te pakken. De PopGrond van afgelopen maandag opende met OW. Chris Wauters (drums en percussie), Jan Stoop (Bas), Elco Blijweert (Keyboard, melodica) en optisch middelpunt Thomas Noppe (gitaar) lijken ons in eerste instantie instrumentale shoegazermuziek te brengen in het verlengde van My Bloody Valentine. Dromerig is het zeker, maar op het moment dat je bijna in slaap bent gesust, wordt de droom verstoord door een losgebarsten onweer en ben je klaarwakker en opgewonden over wat er allemaal op het podium voor prachtige dingen ten gehore worden gebracht. De muziek is heel beeldend. Doe de ogen dicht en er verschijnen golven, walvissen, stranden, regenbuien en indrukwekkende wolkenluchten. Veel publiek haakte echter af bij het laatste nummer waarvan wel een heel lang stuk verzandde in een totale kakofonie van alle instrumenten die tegelijkertijd hun hardste vorm van noise voortbrachten. Op deze ene misser na is OW een geweldig sterke band, waar we in Nederland zeker meer van gaan horen. Na de gebruikelijke lange pauze na de eerste band en de oren weer hersteld waren van de noise-uitbarsting van OW, nam iedereen weer vol verwachting plaats voor Styrofoam. Deze band heeft onlangs een indrukwekkend nieuw album afgeleverd: Nothing’s lost. Heel nieuwsgierig dus, naar hoe dat live klinkt. Elektroheld Arne van Petegem stond al eens eerder in de Brakke Grond, maar dan in zijn eentje. Dit keer heeft hij een complete band bij zich en mocht daarom nog een keertje komen van de heren organisatoren. Ze beginnen niet zo sterk als op de plaat. Maar het tweede nummer knalt erin als een festivaltopper van formaat. Zo’n nummer dat je al meezingt de eerste keer dat je het hoort. Helaas bleef dit het enige vreugdemoment van de set. De muziek kon zo ongeveer wel onder dezelfde noemer worden geplaatst als het sferische OW, maar was in vergelijking daarbij letterlijk slaapverwekkend en had frequenter dan de eerste band zijn onzinnige noise-momenten. Ook de uiterlijke verschijning van Van Petegem droeg niet echt bij aan het wow-gevoel, ook al kan de man daar niet zoveel aan doen. Na afloop droop iedereen ongegeneerd gapend maar voldaan af, richting bar of richting huis met de volgende maand al weer in gedachten. Sioen komt. Toch wel een grote naam dit keer…