Werd electro eerder nog gezien dan wel afgedaan als elitaire stroming, tegenwoordig komt ook het zogenaamde grote publiek erop af. Of alle aanwezigen überhaupt bij binnenkomst wisten waar ze in terecht kwamen valt natuurlijk te betwijfelen. De gemiddelde Noodlanding! is immers mainstream personified hoorbaar aan de muziek en zichtbaar aan het publiek (elitair ? moi ? -EV) Maar dat iedereen het donderdagavond prima naar zijn zin had was duidelijk. Nog voor middernacht, met enkele tientallen mensen in een zaal waar Coke Ennyday achter de tafels stond, waren er al aardig wat danspasjes te bespeuren. De Duitse Coke Ennyday, een van de residents van het label, wist meteen te boeien. Anders dan bij veel andere electrofeesten werden er maar weinig bekende platen gedraaid. De avond kreeg op dat moment al een apart tintje, de rest van het groeiende publiek was ook duidelijk positief verrast. Helaas stond de DJ nog in de hoek van de zaal, een opstelling die aan sfeer toch wat te wensen over laat. Zet voor mij de DJ maar midden op het podium, waar ik hem goed in de gaten kan houden. Bij de tweede act van de avond ging mijn wens al in vervulling. Het Franse Vendas Novas betrad het podium voor hun live-act. De nieuwelingen in de stal van Doxa kwamen gekleed als koks vanavond. Vanaf het begin van de set brachten de heren rauwe electro ten gehore, vergezeld door de nodige piepjes in bliepjes die altijd zo easy on the ears zijn. Vergezeld door indrukwekkende visuals sloeg de muziek goed aan, wat de sfeer vanzelfsprekend geen kwaad deed. Het tempo was aanvankelijk iets te laag, maar werd vrij snel wat omhoog gebracht. De Fransen mogen dan pas net ingewijd zijn, hun eerste release op Doxa is al een feit. Het album Barry Black kent natuurlijk weinig verrassingen na het horen van hun act. Het tempo ligt laag, en naast de herkenbare samples zijn ook de nodige vocals te horen. Na anderhalf uur was het tijd voor de laatste act. Omdat het podium nog snel verbouwd moet worden nam Coke Ennyday zijn plek in de hoek weer in om het publiek even aan het dansen te houden. De heren op het podium waren snel klaar met de aanpassingen, waardoor het al snel de beurt was aan For God Con Soul, meer Duitsers. Dit duo was in bepaalde zin een combinatie van de twee voorgaande acts, hun act was namelijk half live en half vinyl. Hometrainer draaide de platen, M. Gretschmann (aka Acid Pauli) nam het live-gedeelte voor zijn rekening. Het veelvuldig gebruik van bekende stukken zang (en lied) was misschien iets over the top, maar de sfeer bleef er goed in. Bovendien zaten er af en toe geweldige voltreffers bij. Een voorbeeld dat nu nog kippenvel oproept vond richting het eind van de avond plaats. Bij het inmixen van de zang uit Nancy Sinatra’s Bang Bang leek het niet goed gelijk te lopen met de muziek. Toen de mannen echter het refrein ondersteunde met een perfect bijpassende climax bleek het allemaal gepland te zijn. De hele zaal, mezelf incluis, ging nog even helemaal los. Bij het ontsteken van de immer deprimerende felle lichten kon alleen maar geconcludeerd worden dat dit relatief onbekende label zich optimaal had weten te profileren. Met charismatische kopstukken, een divers geluid en live-elementen kan Doxa het ver schoppen, en bleek het een goede zet om de grote zaal op deze avond te vullen met hun artiesten. Hoeveel mensen hier per toeval waren beland is niet te zeggen, maar dat van deze groep een deel verliefd is geworden op electro is wel duidelijk. Voor mensen die meer willen of geïnteresseerd zijn geraakt is het volgende aan te raden: op 10 februari treedt Freeform Five op, en op 12 maart is het de beurt aan Miss Kittin. Beiden electronica, beiden in Paradiso.