Afgelopen weekend vond in Amsterdam het driedaagse festival Double Talk plaats. Dit jaarlijks terugkerende hiphoppoetry event bestaat sinds 1997 en dit jaar werd er voor gekozen om terug te gaan naar de basis van het concept: alleen hiphop en poëzie. Het festival speelt zich af op verschillende locaties in Amsterdam en het loopt synchroon met Weerwoord dat zich afspeelt in de ‘Leidseplein-theaters. Weerwoord brengt kunst waarin het woord centraal staat. Omdat wij natuurlijk vooral geïnteresseerd zijn in de muziek-kant van het evenement, bezochten we de avond in Paradiso. Het programma voor de avond was omvangrijk. In de kleine zaal van Paradiso werd de avond afgetrapt met een aantal poetry-slammers en werd er gedraaid door DJ Lovesupreme. In de kelder werd een live-uizending verzorg door 3VOOR12 XL en in de grote zaal vonden de optreden plaats. Zoals je op een festival gewend bent, was het dus een avond van rondzwerven door het gebouw. Hier een stukje kijken, daar wat chillen en weer terug. Het zou het festival tekort doen als we ons hier zouden beperken tot alléén de optredens in de grote zaal. Toen we de kleine zaal binnenliepen, vielen we midden in de performance van Ebele, een zwarte dichteres uit Londen die haar roots heeft liggen in Nigeria. Zij vroeg zich af: “How does poetry smell?” Al rondlopend tussen het luisterende publiek zocht zij in een gedicht naar het antwoord. Tevens bracht zij in een gedicht, waarin het publiek haar nasprak, een ode aan de penis en de vagina. En stelde ze dat als poëzie vrouwelijk was, zij dan lesbisch zou zijn. Ebele werd gevolgd door Beau Sia. Deze uit Oklahoma afkomstige Asian-American was een woendende spraakwaterval. Met veel energie en kracht stootte hij zijn teksten uit. Hij zoekt de grens van dichten en rappen. Hij ontkrachtte het vooroordeel dat Aziaten klein geschapen zijn en deed er een schepje bovenop door erop te wijzen dat Aziaten overal ter wereld zijn en zich voortplanten als konijnen. De laatste poeet die we zagen was La Bruja, de heks. Deze Latina uit de Boogie Down Bronx zet in haar show een aantal type neer die zij tegenkomt in de straten van New York: de chica, de wannabe-rapper en de crackhead. Vooral haar laatste gedicht maakt erg veel indruk. Alle zinnen zijn gevormd uit de drie letters WTC en verwijzen naar de 911-ramp. La Bruja beperkt zich niet alleen tot gedichten. Dat bewijst ze doordat ze in het verleden heeft samengwerkt met hiphophelden als Afrika Bambaata, B-Real en Jungle Brothers. Genoeg ‘spoken word’ en tijd om naar de grote zaal te gaan. Deze is inmiddels redelijk gevuld als de avond hier wordt afgetrapt door de Nederlander Suga Cane. Het is zijn eerste optreden sinds jaren en dat zal de zaal weten. Alle opgespaarde energie wordt in een korte, felle show de zaal in geslingerd. Samen met zijn back-up weet hij voor voldoende power te zorgen om de mensen in de zaal los te krijgen. Bij de laatste track wordt hij begeleidt door zijn ‘friends from the streets’. Het leuke bij dit soort festivals is dat je veel mensen uit verschillende hoeken van het land tegenkomt. Niet alleen was Hiphopinjesmoel.com represent, maar ook H3-crew die afgelopen week afscheid hebben genomen van hun DJ, Daan (RIP). Behalve de oude bekenden uit de hiphop-scene was ook de nieuwe generatie aanwezig. Vooraan bij het podium stond Nynthe van D-Men en door de hele zaal zwierf de upcoming man van dit moment: Niggedy Nalden. Het volgende optreden dat gepland stond was The Foreign Exchange Project featuring Little Brother. Het podium werd gevuld door de rappers Phonte en Big Pooh, bijgestaan door een zanger, een zangeres en DJ. Het publiek kreeg waar voor haar geld: een show die lang duurde en waarin behalve voor rap ook plaats was om de zanger en zangeres in de spotlights te zetten. Het Foreign Exchange Project is een initiatief van Phonte en de Nederlandse producer Nicolay die elkaar via internet hebben leren kennen. Samen maakten ze een album, zonder elkaar ooit gezien te hebben. DJ Edzon hield de vibe in de zaal door veel ouwe classics voorbij te laten komen. Legendes als KRS-ONE, en A Tribe Called Quest zorgden ervoor dat het publiek niet stil bleef staan. Als zij dit wel deden, gingen in ieder geval de hoofdjes op-en-neer. We waren klaar voor de vervangers van Slick Rick, die vanwege paspoort-problemen niet naar Nederland kon komen. De dag voor het optreden waren zij gevraagd en zijn meteen in het vliegtuig gesprongen: Nice & Smooth. Oldschool rappers Nice en Smooth waren de aftrap voor de stomende ‘Bassline OldSkool Special’. Wederom was de energie niet te stuiten. Vooral Greg Nice schreeuwde het publiek toe dat volledig los ging op de rauwe klanken van deze New Yorkse Crew. Ze wisten de zaal volledig naar hun hand te zetten door ‘This side... that side’-interactie. Het was een lekkere show, maar het bleef steken dat Slick Rick er niet stond. Da’s toch andere koek. Het eerste wat de DJ na de show van Nice & Smooth draaide was La Di Da Di van Slick Rick, een pleister op den wonde. Aansluitend volop ouwe dansplaten. Hiphop-classics. Bouncers en bangers. Of gewoon effe met je kop schudden. Damn fine hiphopparty!