Mist draait intussen al een flink aantal jaren mee in de Amsterdamse muziekscene. Aanvankelijk onder de naam Miss Universe, maar toen de organisatoren van de Miss Universe-verkiezingen daar bezwaar tegen bleken te hebben werd de naam veranderd in Mist. Vanaf de begintijd werden goede contacten opgebouwd in Spanje en inmiddels heeft de band er al vijf keer getourd (en ook een keer in de Spaanstalige landen Argentinië, Chili en Mexico) en brengen ze hun platen uit op het Spaanse label Astro Discos. Zanger Rick Treffers treedt aan de andere kant ook op als een vertegenwoordiger van Astro Discos in Nederland en vanavond staan ze in Winston International met hun Spaanse labelgenoten Schwarz. Mist speelt als eerste en, na als opener de hit We Should Have Been Stars gespeeld te hebben, kondigen ze aan vooral nummers te gaan spelen van de eind april te verschijnen plaat Bye bye. Op hun site beloven ze naast de vertrouwde melancholische Mist-nummers ook wat "spicy up-tempo songs" Het klopt dat in Relapse in Time het tempo wat omhooggaat en dat is eigenlijk wel welkom. Verder is het toch vooral weer de warme Mistdeken die uitgespreid wordt. De voor de sound nogal bepalende electrische piano met de analoge Dynacord-echo is er nog steeds en de rest van de band kleurt de melancholieke liedjes subtiel in. De drummer kan in alle rust tijdens het drummen een sigaretje roken. Ze hebben tegenwoordig een muzikale troef in de band in de vorm van Arthur the Cate, maar ook die stelt zich dienstbaar op aan het totaalgeluid. In het centrum hiervan staat Rick Treffers en zijn stem. De teksten zijn nogal romantisch, op het clichématige af. En vooral dat en de wat vlakke stem voorkomen dat het echt meeslepend wordt. Schwarz speelt daarna. Ze zijn met zijn drieen, maar ze hebben zoveel apparatuur bij zich dat het wel lijkt alsof er vijf man op het podium staat. Geregeld vraag je je af waar geluiden vandaan komen. Een van de geheime wapens van Schwarz is een reeks pedalen zoals je bij orgels wel ziet. Met zijn voeten stuurt de zanger/gitarist hiermee bijvoorbeeld bastonen en samples aan. Een ander geheim wapen is een gitaarsyntheseizer. Het ding ziet eruit als een ouderwetse semi-acoustische gitaar, maar dan met een hele serie schakelaars en draaiknoppen op de body. Ik begon me net af te vragen wanneer hij er nou eindelijk eens op zou gaan spelen toen ik door begon te krijgen dat dat accordionachtige geluid dat ik hoorde uit die gitaar kwam. Hij slaat de gitaar niet aan maar maakt alleen de akkoord-grepen op de hals. En zo gaat het eigenlijk het hele concert door. De twee jongens vooraan op het podium wisselen voortdurend van instrument soms binnen één nummer en het geluid, de klankkleur, is daardoor ook constant in beweging. En dat compenseert dan weer dat de melodieen en vooral de zanglijnen op het eerste gehoor niet echt indruk maken of beklijven. Misschien daarvoor toch maar eens de plaat gaan checken.