Aan Phinx deze middag de taak om de finale te openen. Zelfverzekerd begint hij solo achter de vleugel met een nummer opgedragen aan zijn ouders die voor het eerst beiden bij een concert aanwezig zijn. Wat tijdens zijn hele optreden opvalt is de professionaliteit die hij uitstraalt. De liedjes zijn af, als hij er vanaf het derde nummer muzikanten bij haalt klopt alles en wordt er geen noot teveel gespeeld. Dit is zowel de kracht als de zwakte van Phinx. In zijn zoete mix van pop, jazz, ragtime en soul ontbreken daardoor de scherpe randjes die je bij de les houden en ligt de saaiheid op de loer. Of zoals de altijd (over)enthousiaste presentator Piere Wind opmerkte: de muziek van Phinx doet denken aan een mooigemaakte crême brulée. Lekker zacht met een knapperig zoet laagje erover heen. In uitschieters "Song for the Asking" en "Like a Sunbeam" bewijst Phinx dat dit erg lekker kan zijn, alleen weten we allemaal dat teveel zoetigheid misselijk maakt en iets hartigs op zijn tijd dan ook zeer welkom kan zijn. Scherpe randjes in overvloed bij Impossible Situations. Met dit electropop soloproject sleepte Bram de Wijs uit Utrecht de publieksprijs in de wacht. Waarschijnlijk viel het publiek, net als de jury, voor zijn onwapenende uitstraling en prettig in het gehoor liggende popliedjes. Ondanks dat de opstelling van de zaal (de mensen zitten op stoeltjes) en het vroege tijdstip niet in zijn voordeel werken, weet Impossible Situations al snel de zaal voor zich te winnen. Door de zenuwen zit Bram de Wijs er in het begin soms wat naast, maar gitarist Sander en bassist Thomas slepen hem er doorheen. Als hij dan ook nog eens aan het publiek vraagt of ze net zo zenuwachtig zijn als hij is het ijs gebroken. Zijn punky popliedjes met een beat doen het goed en een titel als "I did some research and found out I love you" doen de zaal glimlachen. Helaas miste de jury, begrijpelijk, wel wat diepgang in de teksten en emotie in de stem van Bram. Dat we hier met een eigenzinnig talent te maken hebben staat buiten kijf, maar als Impossible Situations naast vrolijke nummers ook wat liedjes maakt die je echt naar de keel grijpen zou het een nog grotere aanwinst zijn voor de Nederlandse popmuziek. Wie met zijn nummers je wel vaak naar de keel grijpt is Rik van den Bosch. Een aantal maanden geleden zag ik hem een huiskamer concert geven, maar je merkt aan alles dat hij deze middag veel meer op zijn gemak is. Hij is beter bij stem en komt een stuk zelfverzekerder over. Zijn geluid is in vergelijking met de andere acts deze middag erg traditioneel te noemen. Zijn mix van country, americana en blues doet denken aan grootheden als Bob Dylan, Bruce Springsteen en 16 Horsepower; dat mag als een compliment beschouwd worden. Hip is het niet te noemen wat Van den Bosch doet, vernieuwend ook zeker niet, maar over dat hij binnen zijn genre goed is bestaat geen twijfel. Toch kan hij niet het hele publiek bij de les houden. Na een aantal nummers ontstaat toch wat geroezemoes achter in de zaal. Misschien wel omdat daar de familie en vrienden van ROOS[BEEF] zijn. Voor hen begint de spanning op te lopen, aangezien ze als vierde en laatste finalist na Rik van den Bosch aan de beurt is. ROOS[BEEF] presenteert zich deze middag als een ruwe diamant. Ondanks haar jonge leeftijd bespeelt ze het publiek en brengt ze haar theatrale songs met veel charisma. In de door haar oma, haar moeder en zichzelf gemaakte jurk, maakt vooral haar stem indruk. Haar eigenzinnige songs doen denken aan nachtclubs, zangeressen als Ellen ten Damme en An Pierlé en tijdens de twee Nederlanstalige nummers moet ik door de komische en beeldende teksten vaak denken aan André Manuel (Krang). Deze twee Nederlandstalige nummers zijn wat mij betreft ook het sterkst. Het Engels van Roos is zeker nog niet foutloos en zonder accent, waardoor de Engelstalige nummers soms nog wat klungelig overkomen. Daarnaast is drummer Tim deze middag niet echt een toevoeging. Als ze hier aan werkt komt het zeker goed met ROOS[BEEF]. Tijdens het juryberaad had Solo de ondankbare taak het publiek te vermaken. Ondankbaar omdat er natuurlijk ook door het publiek druk werd gespeculeerd over wie nu uiteindelijke winnaar zou worden, waardoor de ingetogen liedjes soms bijna werden overstemd. Ondanks dit gaven Simon Gitsels en Michiel Flamman (beter bekend als J.Perkin) een goed optreden. De stem van Flamman leek weer beter en warmer geworden te zijn, en de nieuwe nummers doen het beste vermoeden voor de begin volgend jaar te verschijnen tweede cd van Solo. Flamman liet trouwens tijdens dit concert terloops vallen dat hun vorige week afgeronde cd Solo people zal gaan heten. Na het optreden van Solo werden de zaal van alle spanning verlost. Nadat eerst met licht boegeroep bekend werd gemaakt dat Impossible Situtions de publieksprijs had gewonnen, werd de winnaar van de finale bekend gemaakt. Het uitblijven van het bijna traditionele boegeroep na de bekendmaking van de Grote Prijs winnares, zegt veel over de grote indruk die [ROOS]BEEF deze middag op het publiek in de Melkweg heeft gemaakt...