M-jo is Ro Halfhide op drum en Mary Joe op gitaar. Voor alle duidelijkheid, dat zijn jongens… Vorige week donderdag was hun tweede optreden sinds hun korte bestaan in café / coffeeshop The Doors aan de Spuistraat. De keuze voor deze merkwaardige plek is kenmerkend voor het ASG. De ASG muziekavondjes vind je namelijk vooral op minipodia in intieme cafeetjes zoals Sappho, Dwaze Zaken of Soundgarden. The Doors is van deze kleine kroegen misschien nog wel de meest onwaarschijnlijke voor een muziekavondje. Aan de bar zitten groepjes tieners tussen de vastgeroeste stamgasten. Er wordt mondjesmaat geblowd, maar er wordt totaal geen aandacht besteed aan de voetbalwedstrijd op de tv boven het podium. Twee toeristen spelen een potje schaak en ook de pooltafels op de bovenverdieping worden redelijk goed bezocht vanavond. Geen ongewone avond voor deze doorsnee Amsterdamse pijpenlade. Verschillende goede muzikanten van het Songwriters Guild betreden vanavond het podium met hun akoestische gitaar, maar het geeft de meeste gasten weinig reden tot verbazing. Alles gaat rustig zijn gangetje. Dit lijkt ook de werkwijze van de band M-Jo. Je zult ze niet zo snel op een poppodium zien zoals Bitterzoet of Winston, laat staan Paradiso. Dat komt voornamelijk door hun low profile ASG achtergrond. Toch is deze band genoeg ‘band’ voor een volwaardig poppodium. Zodirect lees je waarom… Maar eerst betreedt rising star Lucky Fonz III (ook wel bekend als Otto) het minipodium. Met een gloednieuwe eerste prijs op zak van het recente Hou-je-kop-luister-pop en aan de vooravond (letterlijk) van het uitbrengen van zijn eerste solo album blaakt hij vanavond van het zelfvertrouwen. Hij vermaakt de kroegbezoekers en Songwriters plus aanhang met liedjes van oude helden als Neil Young en Bob Dylan. Ook zijn eigen liedjes brengt hij ten gehore. Als een van de weinigen bezit Lucky Fonz III een authenticiteit alsof hij met één liedje de wereld kan veranderen. Hij brengt zijn folkliedjes zeer oprecht. Vrolijk keuvelt hij tussen de liedjes door waar ze allemaal over gaan en aan wie hij ze opdraagt. Protestsongs, liefdesballades, folk, ja mensen, het bestaat nog. En fris ook! Het podium blijft geen moment onbemand. Mary Joe (in het dagelijks leven gewoon Mark) zingt alvast wat opwarmertjes en wordt daarin af en toe bijgestaan door Amarins. Voor de grap worden ze door Otto aangekondigd als de Sonny & Cher van Amsterdam. Niet helemaal onterecht. Als na elfen de andere helft van M-Jo, namelijk Ro Halfhide binnen komt rollen, kan er worden opgebouwd. Er valt gelukkig weinig op te bouwen. Een snaredrum, een tamboerijn en een gitaar is alles wat ze nodig hebben. De muziek die ze spelen verrast door eenvoud en nostalgie. Wat deze twee doen is je reinste flower power. Ze benaderen de sixties puur, fris en simpel. Mooie zelfgeschreven liedjes in de geest van The Velvet Underground, Love, The Move en zelfs Jonathan Richman. Mary Joe zelf klopt helemaal. Zijn blouse staat vol met psychedelische bloemen, artistiek sjaaltje erboven en zijn diepzinnigste troubadourblik in de ogen. Als je je eigen ogen sluit zou je zweren een optreden bij te wonen van een nog onbekende Velvet Underground, ware het niet dat Mary Joe niet het charisma bezit van Lou Reed. Marks stem doet stiekem weldegelijk denken aan die van Lou, zeker in samenzang met Ro. In M-Jo’s setlist zitten toch nog twee covers verstopt, maar die vallen bijna niet op tussen hun eigen werk. Er is weinig aan te merken op dit prille bandje. De opzet van M-Jo is helder en simpel. Maar ze mogen best wel één of meer vacatures plaatsen voor banduitbreiding, want de basis is goed, de liedjes zijn er, een voller en rijker geluid zou ze veel goed doen. Het optreden oogst veel goedkeuring in het publiek. Dit wordt nog wel wat, mochten ze meer ambitieuze podia nastreven. Na M-Jo beklimmen nog wat andere ASG vrienden het podium om een liedje ten gehore te brengen, totdat The Doors zijn deuren sluit na middernacht. Het feestje wordt voortgezet in een nachtsnackbarretje, dat eigenlijk veel te klein is voor het grote gezelschap met al hun gitaarkoffers. Daaruit komen al snel weer de gitaren tevoorschijn en de kelen worden geschraapt. The Doors mag dan low profile zijn, in de snackbar is het pas echt gezellig! Nou maar hopen dat M-Jo ook de grotere podia wil gaan bestormen.