CMA is een tamelijk obscure, maar geweldige plek om een feestje te geven. Het gebouw staat genoteerd als industrieel erfgoed, wat waarschijnlijk de reden is dat het als enige gebouw nog overeind staat op een fabrieksterrein, wat onlangs in zijn geheel met de grond gelijk is gemaakt. Eenmaal binnen waan je je in een nachtclub in de jaren ’30, met daarachter een knusse tuin als extra attractie, die tot de grote hoosbui later vanacht een populaire hang-out is. Het gebouw stroomt al snel voller en voller, tot er geen mens meer bij past. De hele fine fleur van de Nederlandse rock&roll scene is op het feestje afgekomen. Het lijkt wel alsof elke rock&roll band in Nederland leden heeft afgevaardigd om hier bij te kunnen zijn, wat een drukte. De vloer voor het podium is een jaren’60 hel. Op het podium spelen verderfelijke bands hun smerige muziek en doen vieze dingen, de muren worden bevuild met pornofilms in zwart-wit, het publiek zit gevangen als haringen in een ton en er worden zo samen heel wat liters zweet vergoten. De rode gordijnen overal maken de illusie compleet. Sjonge, in de sixties was de hel zo’n slechte plek nog niet… T99 openen met bescheiden rythm & blues. Op het podium van CMA blijkt de drummer de voorman te zijn. Hij is de enige die zo gelukkig mag zijn podiumbelichting te ontvangen. De gordijnen van de coulissen zijn als een zon om hem heen gedrapeerd. Andere muzikanten zijn letterlijk nogal onderbelicht. Dat komt in het geval van T99 goed uit, aangezien drummer Martin de Ruiter de meest opwindende figuur is van de drie. Fijne show, maar gedanst wordt er niet, ondanks uitdrukkelijke verzoeken. Nee, dan de ontembare Stiletto’s! Ze zijn vies en lekker tegelijk. Lekker mee schreeuwen en dansen is het verstandigst. Een feestband uit de hel, zeker wel! Maar waar is 96charger? Ze zouden hier vanavond ook moeten rocken, maar de gitarist is ziek. Jammer… Tijd voor een waardig afscheid nu. Maar van een grafstemming is zeker geen sprake als The Skidmarks het podium betreden. Een band met een verleden van prijzen in de wacht slepen, tours in binnen- en buitenland, radio- en televisieoptredens tot aan Lowlands toe. Roem en glorie dus. Het keerpunt kwam bij het uitbrengen van hun derde album ‘Till the last one’s gone’. Kwalitatief het beste werk, maar het flopte… Live zijn de mannen ook niet meer wat het ooit geweest is en dan is het verstandig om in dit geval niet het slechte voorbeeld van de Stones op te volgen, maar te stoppen als de rek eruit is. Waardig oud worden kan ook wel op andere manieren. Hou daarbij vooral de vele projectjes van je favoriete Skidmark in de gaten, want wegkwijnen achter de geraniums, daar doen ze natuurlijk niet aan. Nog één keertje Skidmarks dus, voor een publiek waarin niemand ze nog nooit heeft gezien. Spelen of hun leven er vanaf hangt doen ze niet echt meer. Alleen Sander, die zoals altijd vol enthousiasme zijn leven in gevaar brengt met klauteren. De jongens zijn duidelijk in feeststemming en maken er voor de gelegenheid een extra lange show van, waarbij de shirts uitgaan à la Stiletto’s en Fat Pete de ster is (want drummer op het CMA-podium). Het Skidmarks feestje gaat nog lang door met fijne dansbare soul van de plaatjesdraaier, tot de laatste gast weg is. Daaaaaaaag Skidmarks. Amsterdam was een betere plek met jullie rock&roll.