Belgenpopkenners verbazen zich er al jaren over. Een band als Gorki is razend populair in Vlaanderen, maar in Nederland krijgen ze geen poot aan de grond. Datzelfde goldt voor Noordkaap. Beide zijn bands die het goed doen op de Belgische alternatieve zender Studio Brussel. Beide zijn het ook bands die mooie melancholieke gitaarpop brengen met haast poëtische teksten. Het mag dan ook geen verbazing wekken dat die Belgen altijd het Nationaal Dictee winnen. Ondertussen zitten wij met radio 3 en Nederlandstalige bands als Van Dik Hout. Juist ja. Is het omdat Studio Brussel zijn publiek níet onderschat, dat Gorki en Noordkaap het zo goed doen? En wat zou er gebeuren als Gorki en Noordkaap regelmatig in de middaguren te horen zouden zijn bij op de publieke radio? Misschien willen we dat antwoord zelfs niet weten, in een tijd waarin Schnappi de hitparades aanvoert. Ook vanavond is het weer niet bijster druk bij het Vlaamse bezoek van Monza aan Amsterdam. Tuurlijk, de Vlaanderen watchers, het journaille en het meubilair zijn er allemaal weer. Maar hoeveel van hen weten dat Monza de voortzetting is van Noordkaap? Hoeveel van hen weten dat Monza met ‘Van God Los’ één van de allermooiste Nederlandstalige liedjes ooit heeft geschreven? Dat valt bitter tegen, gezien de reacties wanneer Monza deze avond optreedt. De band maakt het het publiek ook niet heel gemakkelijk. Eigenlijk is het optreden één grote showcase voor ‘Grand’, de nieuwe cd van Monza. Na vier jaar stilte en de nodige tegenslagen in het leven van zanger Stijn Meuris (feitelijk gezien is hij Monza) is hij terug. En hij heeft er zin in, zo laat hij vanavond zien. Netjes in pak en met een mooie lichtshow zet Monza een show neer. Confronterend, niet alleen door de melancholieke nummers en schaamteloos eerlijke teksten, maar ook door de presentatie van Meuris. Hij geneert zich geen moment voor het feit dat hij volledig opgaat in zijn muziek. Zelfs niet als hem dit doet lijken op de Vlaamse Emile Ratelband. Bijvoorbeeld wanneer hij fitnessoefeningen doet tijdens ‘Als Techniek Faalt’, of wanneer hij heftig zwetend boybandposes aanneemt. Hij doet het echter met zoveel zelfvertrouwen en een houding dat het hem niet kan schelen, dat hij er mee wegkomt. Nagenoeg heel ‘Grand’ komt voorbij. Radiovriendelijke singles heeft de band niet, wat het voor mensen die Monza nog niet kennen lastig maakt om in te haken. Illustratief is de eerste single ‘Dood aan alle meisjes’. Bovendien zijn de teksten van de andere nummers ook niet bepaald vrolijk. ‘Grand’ staat in het teken van de zelfmoord van Meuris’ vriendin. Dat levert nummers op die als een catharsis moeten werken voor Meuris’ zelf, iedere keer dat hij ze zingt. Maar op de dagradio zullen regels als ‘in dit half huis / ben ik half thuis / het is een leeg huis / met een tuin / in ons half bed / heerst nog half pret / en de koffie / is half gezet / alles half / alles half / vanaf nu’ die, gezien Meuris’ ervaringen, niet gemakkelijk mee te fluiten zijn. Maar treurwilgen smullen van zoveel leed. Een klein groepje liefhebbers hangt vanavond dan ook aan Meuris lippen. Hoewel er nog vier mensen in de band spelen trekt hij toch vooral de ogen naar zich toe. Achter de keyboards is nog net de Vlaamse broer van Ruud de Wild zichtbaar, en wanneer de lichten het toestaan is te zien dat de gitarist en bassist wel érg veel effectapparatuur nodig hebben om alle liedjes live te kunnen spelen. Veel meer dan De La Vega. Die kunnen echter wel wat meer zelfvertrouwen gebruiken. Herstel: de zangeres kan wel wat meer zelfvertrouwen gebruiken. Het meisje, met grote kralenketting om de nek en hoofddoek in het haar, vindt het een beetje eng zo dichtbij het publiek. En maakt daardoor een wat onzekere indruk. Het zorgt ervoor dat de nummers niet overtuigend klinken. ‘Missing You, still missing you’ kondigt ze ‘Missing You’ aan. Het zal best kind, maar gooi de schaamte van je af en dan leven we ook met je mee wanneer je je relatieleed de zaal in stort. Nu heerste de ‘het zal wel, we gaan naar het café’ sfeer. Aardig, dat De La Vega, maar zeker niet iets om over naar huis te schrijven. En dat terwijl het best aardig begon. De band werd aangekondigd als ‘alles wat soul is’. Dat deed de wenkbrauwen al even fronsen. Kwam hierna niet Monza? Niet echt de eerste band waar je aan denkt bij het woord soul. Maar bij de Popgrond zijn we wel vaker vreemde combinaties gewend. Het instrumentale intro, met zijn breed uitwaaierende gitaarpartijen, had een openingstune van de eerste de beste blaxploitation film kunnen zijn. Helaas ontaarde het optreden daarna al snel in witte benen soul.