Op de Britse punkgolf die de Sex Pistols eind '76 veroorzaken varen de jaren daarop honderden bandjes mee. Wordt er een album opgenomen, dan gebeurt dat in ieder geval niet voor een major label, zo is de heersende mores. Verondersteld vloeide deze houding mede voort uit de ruzie tussen de Sex Pistols en EMI, het label dat hun eerste single 'Anarchy In The UK' uitbracht. (Zie de track 'EMI' op 'Never Mind The Bullocks'.) Wanneer Gang of Four na de EP 'Damaged Goods' bij uitgerekend dit label tekent, leidt dat tot verontwaardiging onder de post punk-collega's. Om de zaak te vergoelijken noemt Gang of Four hun debuut ironisch 'Entertainment!', maar helemaal voor vol aangezien wordt de band pas weer als een optreden voor Top Of The Pops niet doorgaat omdat ze weigeren het seksueel geladen woordje 'rubbers' in het door de BBC voorgestelde 'rubbish' te veranderen. Hoe dan ook heeft EMI met 'Entertainment!' alsnog haar punkklassieker in de catalogus staan, want tot op de dag van vandaag wordt door zowel artiesten als de muziekpers steevast naar deze plaat verwezen. Met name de laatste tijd duikt ie weer erg vaak op. Het opmerkelijke aan deze plaat waren destijds niet alleen de teksten (hoewel vaak seksueel geladen toch moeiteloos gekoppeld aan politiek), maar ook de funky invalshoek. Deze lijn werd nog een album voortgezet, waarna er met wat bezettingswisselingen en een tanende belangstelling min of meer de klad in kwam. Hoe dan ook blijkt de wederopstanding van de band in de originele bezetting nog steeds goed genoeg voor een propvolle Oude Zaal van de Melkweg. Als ik mijn ticket goed begrijp stond het concert gepland voor The Max en is het dus verplaatst naar hier. Dat zou gezien de drukte niet eens nodig zijn geweest. Qua sfeer is de Oude Zaal wat mij betreft altijd een betere keuze. Wat aan de late kant betreedt de band het podium. Het oversized colbert van zanger Jon King roept bij mij tamelijk onaangename associaties met Spandau Ballet op, maar die vervliegen gelukkig wanneer er gespeeld wordt. De vier veertigers zetten een ongelooflijk strakke set neer waar mening momenteel de hemel in geprezen bandje nog een puntje aan kan zuigen. Gang of Four lijkt namelijk niet alleen minstens even energiek als deze bands, maar vooral ook: beter. Het laatste lijkt soms zelfs de achterliggende boodschap te zijn. Bewust of onbewust, Gang of Four pist vanavond triomfantelijk over iedereen die bij hen de mosterd kwam halen heen. Wat dat betreft is het jammer dat er maar een handjevol mensen van onder de 30 aanwezig is. Dan hadden die met mij eens kunnen horen dat bijvoorbeeld Franz Ferdinand maar op heel weinig origineels vallen te betrappen. Of The Killers. Of The Bloc Party. Of het héle fucking eindejaarslijstje van 2004. Bovendien waren er gewoon Breezers aan de bar verkrijgbaar. Hoewel de impact van de muziek natuurlijk geen schaduw meer is van die in 1978, heeft het materiaal de tand des tijds goed doorstaan. Het gitaarspel van Andy Gill is bij vlagen maniakaal en altijd knap gespeeld. In haar bedriegelijke eenvoud is de ritmesectie uiterst effectief. Voorman Jon King completeert het geheel met een artistieke performance (ik denk aan David Byrne - of komt dat ook door dat oversized colbert?) tot een uiterst boeiend schouwspel. Grootste favorieten bij de toeschouwers zijn uiteraard de klassieke punksingles At Home He's A Tourist en Damaged Goods. Het herboren zelfvertrouwen van Gang of Four zal ergens dit jaar gestalte krijgen in een nieuwe plaat. Deze plaat staat bij mij vanaf nu op nummer 1 in mijn eindejaarslijstje over 2005.