Mark Lanegan is inmiddels zo goed bekend dat hij de grote zaal van Paradiso nog redelijk vol weet te krijgen. Veel publiek lijkt inderdaad te zijn gekomen vanwege zijn verleden met Screaming Trees en Queens of the Stone Age of zijn eerste soloplaat uit 1990 waar Nirvana’s Kurt Cobain en Krist Novoselic aan mee werkten. Lanegan’s Band speelt vanavond echter geen overbekend materiaal van bijvoorbeeld dat recente en zeer bekende Queens of the Stone Age album. Wel veel werk dat in het verlengde van zijn vorige bands ligt, en muziek waar Lanegan zo goed bekend om staat. Soms subtiel, soms pure stonerrock, maar bovenal materiaal dat gemiddeld genomen nog niet heel erg bekend lijkt te zijn bij het aanwezige publiek. Veel songs leken voor een groot deel van het publiek zelfs volledig onbekend. De naam Mark Lanegan bleek bekender dan hetgeen dat hij deze avond wenste te presenteren. Hierdoor bleef een publieksreactie veelal uit, hoewel je veel mensen stil kon zien genieten. En dat was niet zo vreemd, want de muziek was het meer dan waard. Enkele zeer korte nummers werden afgewisseld met meer beukende rocksongs, waarbij het sterke wapen, de zang van Lanegan zelf, soms wat meer naar de achtergrond verdween. Bijgestaan door een zangeres en een toetsenist was er in de rustige nummers echter ook veel plaats voor subtiliteit ingeruimd. En op deze momenten, waar zijn zang niet in de muziek onderging, kwam de donkere stem van Lanegan zeer goed uit de verf. Maar hoe goed je materiaal ook is, een live optreden dient eigenlijk meer te zijn dan een mooie, goede of in dit geval soms perfecte uitvoering hiervan. De stijve performance, waarbij het soms twijfelachtig was of er poppen of levende mensen op het podium stonden, zorgde voor een wat vreemde sfeer. Het bleef te gemoedelijk. Misschien dat de Paradiso ook net een maatje te groot is voor een dergelijke band met nog relatief onbekend materiaal en dat in een kleinere club de interactie met het publiek misschien anders was geweest. Nu kwam de band op en liep net zo makkelijk een ruim uur later weer het podium af, waarbij het verschil met het luisteren naar een cd soms niet al te groot leek. Jammer, want het optreden dat zo goed was begonnen kreeg na ruim een half uur een wat vreemde bijsmaak. Het bleef te kil op het podium en daardoor verloor de band soms de aandacht. Mensen begonnen wat met elkaar te kletsen, om zich heen te kijken of wat vaker dan normaal richting bar te lopen. Iets wat zeker niet nodig was geweest. Niet dat ik pleit voor ellenlange verhalen ter introductie of dansende bandleden, maar slechts een beetje interactie met het publiek was genoeg geweest om de voortreffelijke muziek te begeleiden naar een meer memorabel optreden. Nu blijft het een prima band, met een erg goede nieuwe cd uit, maar blijkt de Mark Lanegan Band net niet boeiend genoeg om voor een grote zaal van het kaliber Paradiso te spelen.