Als ik de Oude Zaal van de Melkweg binnenloop is support act Tommy Stinson al bezig. Stinson speelt akoestische gitaar, waarbij zijn begeleider op elektrische gitaar voor de meerwaarde in muzikale verscheidenheid zorgt. Er hangt een gemoedelijke sfeer en zijn songs worden door het publiek goed ontvangen. De prima sfeer blijkt echter onder het publiek zelfs nog te vergroten zodra Jesse Malin zelf het podium betreedt. Niet alleen het publiek, maar ook de zanger zelf blijkt vanavond in een uitermate goede bui. Enkele korte anekdotes tussendoor lopen soms uit naar enorme verhalen. Soms vormen deze slechts wat achtergrondinformatie over een bepaalde songs, maar net zo vaak gaat Malin op iets in waar hij zich zelf mee bezig schijnt te houden. Zo komt het eerste debat van de Amerikaanse presidentskandidaten voorbij, waarna een cover van Neil Young’s Helpless volgt. Hoogtepunt hierin vormt een tussen het publiek liggende Malin, op zoek naar antwoorden en medegevoel, en omringd door een zittende menigte. Het gevoel vanavond is harmonie: er is niemand die niet op de grond van de Melkweg gaat zitten. Jesse Malin speelt veel materiaal, zowel van zijn eerste solo cd als van zijn nieuwste cd Heat komen vele songs voorbij. In anderhalf uur weet hij ondanks de simpele opzet van gitaar en zang van begin tot eind te boeien. Hierbij soms op piano en achtergrondzang begeleid door een vriendin. En zelfs na een dergelijk lang concert is er nog plaats voor een toegift. En wat voor een. Wederom songs met een perfecte intonatie van songmateriaal en bijhorend verhaal, gevolgd door een Elvis Costello cover als afsluitende uitsmijter. Malin is vanavond opwindend, energiek en hij stuurt het publiek met een uiterst positieve gedachte in woord (anekdotes) en geluid (de muziek) naar huis. Maar niet alleen voor het podium heerst vanavond een goede sfeer. Want ook op het podium blijkt iedereen het uitermate naar zijn zin te hebben gehad. Een constatering die niet altijd door iedere optredende artiest zo duidelijk wordt uitgestraald als vanavond het geval is. Na eerder met vriend Ryan Adams op tour te zijn geweest bewijst Jesse Malin vanavond zelf een even groot entertainer en songwriter te zijn. Soms refereert hij nog even aan zijn punk verleden van bijvoorbeeld zijn oude band Heart Attack, maar de kracht en overtuiging van zijn nieuwe akoestische songs doen zijn verhalen over het verleden teniet en richten de pijlen op de toekomst. Is het nu country, rock, punk of iets anders dat hij speelt? Een vraag die hij aan vele journalisten had moeten beantwoorden. Maar doet het er toe? Als je zo overtuigend je songs weet te spelen, dergelijk geweldige anekdotes verteld en zoveel plezier uitstraalt, zeker niet.