The Soft Pink Truth schokt Van Dik hout fans

Vette funky electronica staat verkeerd geprogrammeerd

Dat was even schrikken, loop je niets vermoedend Paradiso naar binnen om een van de interessantere electronica acts van het moment te zien, beland je op een Van Dik Hout concert! Ze waren al aan hun toegift toe, dus lang duurde het niet. Wat jammer…Ik denk alleen dat niet alleen wij zijn geschrokken die avond, maar ook een heleboel onbedorven Van Dik Hout fans die per ongeluk nableven en op het feestje van Drew Daniel in de bovenzaal belandden. Gay porno films op een groot scherm, opwindende klanken en een achter zijn laptop kronkelende Drew, de VDH-fans begrepen het niet.

Vette funky electronica staat verkeerd geprogrammeerd

Drew Daniel is een helft van Matmos en o.a. bekend van zijn werk met Bjork. Vanavond stond hij als The Soft Pink Truth in de bovenzaal van Paradiso. Zijn eerste album, Do You Party? Was een verademing in het vaak steriele IDM, laptop en minimale techno landschap. Eindelijk weer eens iemand die funk en humor in de muziek wist terug te brengen. Onlangs is een nieuw album uitgekomen, Do You Want New Wave Or Do You Want The Soft Pink Truth? geheten, welke bestaat uit covers van niet voor de hand liggende acts als Minor Threat, The Angry Samoans en Crass en welke over het algemeen weer zeer lovende recensies kreeg. Het optreden is een beetje raar geprogrammeerd. Want, dit verwacht je op een feest met andere experimentele electronica, live acts en dj’s, en niet tussen Van Dik hout en de Noodlanding-avond gepropt. Gelukkig zijn er nog wel een handjevol liefhebbers op komen dagen. Zij worden beloond met een bij vlagen geniale set van Drew met Laptop, cd-speler, sampler en stemvervormer. Helaas worden een aantal nummers afgeraffeld zodat de set slordig, maar wel intiem, over komt. Ook de feedback op zijn microfoon geeft problemen. Tussen deze foutjes door komen een aantal van de betere nummers van beide albums langs, vooral de funky nummers als Big Booty Bitches komen goed tot hun recht. De minimale techno nummers zijn lekker om op te dansen, maar dat gebeurt nauwelijks, het publiek kijkt liever naar de capriolen van Drew en zijn spannende filmpjes. Hoewel veel van de muziek voor geprogrammeerd lijkt te zijn, weet hij het toch spannend te houden door er lekker op los te improviseren met de samples en effecten, pure laptop-funk. Uiteindelijk houdt Drew het al vrij snel voor gezien, hoewel hij nog wel tot een toegift wordt over gehaald. Jammer dat deze spannende muziek niet een betere plek heeft gekregen van de programmeurs en hierdoor niet tot zijn recht komt. Laten we hopen dat The Soft Pink Truth een herkansing krijgt in Amsterdam.